ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ  ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΖ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή μια ειδωλολάτρισσα γυναίκα δίνει ένα μεγάλο παράδειγμα πίστεως και εμπιστοσύνης στο Θεό, ένα παράδειγμα προσευχής και ταπεινής δεήσεως και θερμής πίστεως. Είναι η Χαναναία γυναίκα που με την ειλικρινή της πίστη και την επίμονη προσευχή της απόσπασε από τον Κύριο τη θεραπεία της δαιμονισμένης κόρης της. Ο Κύριος έχει αποσυρθεί σε μια   απομακρυσμένη περιοχή της Γαλιλαίας με τους μαθητές Του. Στα σύνορα Τύρου και Σιδώνος. Εκεί, μια γυναίκα Χαναναία, βγαίνει έξω από τα σύνορα της περιοχής εκείνης και Του φωνάζει δυνατά: «Ελέησέ με Κύριε, Υιέ του Δαβίδ, η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο»

Ο Ιησούς δεν απαντά, και οι μαθητές, ενοχλημένοι, Του ζητούν να διώξει την αλλοεθνή και ειδωλολάτρισσα γυναίκα, ώστε να πάψει να τους ακολουθεί και να φωνάζει. Ενώ ο Κύριος δεν της απαντούσε, αυτή συνέχιζε να Τον παρακαλεί και να φωνάζει: «ελέησε με, Κύριε, υιέ του Δαβίδ». Ο Κύριος για να δοκιμάσει περισσότερο την πίστη της γυναίκας της λέγει: «Δεν είναι σωστό να πάρω το ψωμί, που είναι για τα παιδιά, δηλαδή για τους Ισραηλίτες, και να το δώσω στους εθνικούς, δηλ. στους ειδωλολάτρες». Η πίστη της Χαναναίας στο Χριστό είναι αυθεντική και κορυφώθηκε με την απάντηση που έδωσε στον Κύριο: «Έχεις δίκαιο, Κύριε, του λέγει. Όμως και τα σκυλάκια, τρώνε από τα ψίχουλα, που πέφτουν από το τραπέζι των κυρίων τους». Ο Κύριος θαύμασε την απάντηση καί βράβευσε τήν πίστη της « ω γύναι, μεγάλη σου η πίστις! γενηθήτω σοι ως θέλεις.» δηλαδή «Μεγάλη είναι η πίστη σου, γυναίκα. Ας γίνει όπως το θέλεις» και από κείνη την ώρα γιατρεύτηκε η θυγατέρα της. Γιατί όμως ο Χριστός στην αρχή έδειξε απορριπτική στάση στη Χαναναία και μετά ικανοποίησε το αίτημα της; Η αλήθεια όμως είναι ότι μέσα από το γεγονός αυτό ήθελε να διδάξει τους Μαθητές Του και κατ' επέκταση όλους εμάς για τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τον εαυτό μας, για τον τρόπο με τον οποίο απευθύνουμε τα αιτήματά μας προς τον Θεό και για τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον πλησίον.

Καλούμαστε να αγωνιστούμε σ’ ένα διπλό πνευματικὸ αγώνισμα, στο αγώνισμα της πίστεως και της ταπεινώσεως. Τι είναι για μας τους Χριστιανούς η πίστη; Είναι η απόλυτη εμπιστοσύνη στον ίδιο τον Χριστό. Να τον πιστεύουμε  ως αληθινό Θεό και μόνο Σωτήρα του κόσμου. Να αποδεχόμαστε χωρίς αμφιβολίες όλα όσα εκεῖνος μας αποκαλύπτει για τον Θεό, για τον κόσμο, για τον άνθρωπο, και όλα όσα μας διδάσκει για την καθημερινή ζωή. Και τι είναι η ταπείνωση; Να έχουμε συναίσθηση ποιοι είμαστε και ποια είναι η πραγματική μας αξία. Να αναγνωρίζουμε την αδυναμία και την ατέλειά μας. Η σταθερή και ακλόνητη πίστη είναι μεγάλη αρετή για έναν πιστό. Ο κάθε άνθρωπος στη ζωή του θα αντιμετωπίσει θλίψεις και δοκιμασίες και θα ζητήσει τη βοήθεια και το έλεος του Θεού. Αν η πίστη του δεν είναι βαθιά και στερεωμένη, σύντομα θα απογοητευτεί και ίσως και να απιστήσει. Η πίστη της Χαναναίας δεν είναι μόνο σταθερή και ακλόνητη, αλλά συνοδεύεται και από ειλικρινή ταπείνωση. Δέχεται αδιαμαρτύρητα την παρομοίωση της με σκυλάκι, δεν αντιδρά, δεν επαναστατεί, αλλά απαντά με τρόπο που δείχνει την ταπείνωση της. Αυτή τη ζωντανή πίστη της Χαναναίας γυναίκας ζητά ο Χριστός από όλους μας. Η πίστη της γυναίκας ήταν βαθιά, ειλικρινής, ακλόνητη γεμάτη από αγάπη και εμπιστοσύνη για τον Ιησού Χριστό. Και αυτό ήταν που τελικά την έσωσε και χάρισε στη θυγατέρα της τη θεραπεία. Είναι κάποιες φορές που, ενώ προσευχόμαστε θερμά στο Θεό, φαίνεται ότι δεν απαντά. Ίσως ο Θεός κάποτε δεν απαντά στις προσευχές μας για να δοκιμάσει την πίστη μας. Αν επιμείνουμε στην προσευχή, αυτό είναι μία απόδειξη ότι την πίστη και την ελπίδα μας τη στηρίζουμε στον παντοδύναμο Θεό.

Πολλές φορές δεν παίρνουμε αυτό που ζητάμε από τον Θεό, ωστόσο ωφελούμαστε με άλλο τρόπο. Η περίοδος της φαινομενικής σιωπής του Θεού τελικά αποδεικνύεται ως η πιο γόνιμη περίοδος της ζωής μας. Διότι μέσα από τη δοκιμασία αυξάνει η πίστη και η ελπίδα μας στον Θεό, καταρτιζόμαστε στην υπομονὴ και στην ταπείνωση, οδηγούμαστε στη μετάνοια. Και ακόμα αισθανόμαστε εντονότερα τη χάρη του Θεού που μας ενισχύει για να αντιμετωπίσουμε το κάθε πρόβλημα. Ο Θεός, χαίρεται την προσευχητική επικοινωνία με τα τέκνα του και εάν τελικώς το αίτημά μας είναι προς το συμφέρον μας, τότε φυσικά θα μας δώσει αυτό που ζητούμε.

Εάν όμως, δεν είναι προς το συμφέρον μας, τότε βλέποντας την επιμονή μας και την θερμή ικεσία μας, θα μας δώσει κάτι πολύ καλύτερο απ΄αυτό που του ζητήσαμε! Και είναι όντως, αλήθεια, ότι όταν χτυπάμε στον Θεό και δεν μας ανοίγει, δεν είναι διότι δεν μας ακούει, αλλ΄ότι ετοιμάζει να μας ανοίξει μια άλλη πόρτα πολύ καλύτερη, που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Γι’ αυτό πρέπει να παλεύουμε με την προσευχή μας, να επιμένουμε να χτυπάμε την πόρτα του Θεού ασταμάτητα μέχρι να μας ανοίξει. Είναι ανάγκη  να θυμόμαστε τη γρανιτένια πίστη αυτής της γυναίκας της Χαναναίας, ν’ αναλογιζόμαστε την αγάπη της, την ανυποχώρητη επιμονή της, την ταπείνωση και την πρόσχαρη διάθεση της ακόμη και μέσα στις δυσκολίες της ζωής. Ο Κύριος θα μας βραβεύσει οπωσδήποτε στη ζωή μας και θα μας χαρίσει τη σωτηρία μας. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου