ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ
«Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ»
Με το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μεταφερόμαστε νοερά στην Γαλιλαία και στην αρχή της δημόσιας δράσης του Χριστού. Σταν ηλικία των τριάντα χρονών, μετά τό βάπτισμα καί μετά τούς πειρασμούς και αφού συνελήφθη ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Ιησούς ήρθε στην Γαλιλαία.
Περπατούσε, ο Ιησούς στην άκρη της λίμνης της Γαλιλαίας και είδε δύο αδελφούς, τον Σίμωνα Πέτρο και τον Ανδρέα, οι οποίοι, μιας που ήταν ψαράδες, έριχναν το δίχτυ στη θάλασσα. “Ακολουθήστε με, και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων” τους λέει, κι εκείνοι, δίχως δεύτερη σκέψη, παράτησαν τα δίχτυα μέσα στο νερό, και Τον ακολούθησαν. Πιο κάτω βλέπει άλλους δύο αδελφούς, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, μέσα στη βάρκα μαζί με τον πατέρα τους Ζεβεδαίο, να ετοιμάζουν κι εκείνοι τα δίχτυα. Στο κάλεσμά Του, άφησαν αμέσως το πλεούμενο και τον πατέρα τους, και ακολούθησαν τον Ιησού, ο οποίος περιόδευε σε ολόκληρη την Γαλιλαία διδάσκοντας το Ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού και θεραπεύοντας κάθε είδους ασθένεια.
Οι Άγιοι Απόστολοι ήταν απλοί άνθρωποι τοῦ λαού, χωρίς κάποια ιδιαίτερη κοινωνική θέση, χωρίς κάποια μόρφωση καί αξιώματα. Ούτε κάποιας υψηλής καταγωγής ήταν, ούτε διέθεταν αξιόλογες περιουσίες, ούτε είχαν κάποια σημαντικά καί ιδιαίτερα προσόντα. Ἦταν ταπεινοί ψαράδες καί βιοπαλαιστές, άνθρωποι αγράμματοι, πού γνώριζαν μόνο τό αντικείμενο της δουλειάς τους, που ήταν τό ψάρεμα.
Σε αντίθεση με τους φαρισαίους, οι ψαράδες της Γεννησαρέτ δεν έχουν εντρυφήσει στο Μωσαϊκό νόμο, δεν γνωρίζουν πολλά για τις Γραφές, δεν ασχολούνται σχολαστικά με την τήρηση των κανόνων που έχουν επιβάλλει οι νομομαθείς. Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι μπορεί να γνώριζαν το Νόμο, ωστόσο η υπερηφάνεια τους και η ασφάλεια που ένοιωθαν εξαιτίας των γνώσεών τους και της διακεκριμένης θέσης τους στην εβραϊκή κοινωνία, δεν τους επέτρεψε να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Ιησού τον Λυτρωτή του κόσμου, τον αναμενόμενο Μεσσία. Διέθεταν γνώση, αλλά τους έλλειπε η αληθινή πίστη. Εγκλωβισμένοι μέσα στην τυπολατρία και την υποκρισία, δεν διέθεταν την καθαρότητα της καρδιάς, ώστε να δουν και να αναγνωρίσουν την Αλήθεια.
Γι αυτό και ο Χριστός καλεί τους ταπεινούς ψαράδες, οι οποίοι αν και δεν έχουν τα εφόδια των φαρισαίων, διαθέτουν την απλότητα, την καθαρότητα, την αγαθή προαίρεση και την ταπείνωση, στοιχεία απαραίτητα για να δεχτούν το μήνυμα του Ευαγγελίου. Εξαιτίας πάλι της φύσεως του επαγγέλματός τους, έχουν μάθει να μη θεωρούν τίποτα ως δεδομένο και να εμπιστεύονται την πρόνοια του Θεού. Έτσι τολμούν να εγκαταλείψουν τα πάντα, τη δουλειά τους, τα δίχτυα, τους συγγενείς τους, να εμπιστευτούν τα λόγια του Διδασκάλου και να Τον ακολουθήσουν.
Ο Χριστός καλώντας τους πρώτους μαθητές να τον ακολουθήσουν, τους καθορίζει την αποστολή τους, χρησιμοποιώντας παραστάσεις από τον δικό τους κόσμο. «Δεύτε οπίσω μου καί ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» δηλαδή “Ελάτε, ακολουθήστε με, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων”.
Ο καλός ψαράς έχει γνώση που πρέπει να τήν αξιοποιήσει καί ως αλιεύς ανθρώπων. Πρέπει να διαθέτει υπομονή και επιμονή. Ξέρει ὁ ψαράς να περιμένει καί δεν αδημονεί για γρήγορα αποτελέσματα, δεν απογοητεύεται και ξαναδοκιμάζει. Χρειάζεται καρτερία και αντοχή. Τα νερά δεν εἶναι πάντα ήσυχα και όταν θυμώνουν, δημιουργούν τρομερό κίνδυνο. Δεν εἶναι όλες οι ώρες το ίδιο κατάλληλες γιά ψάρεμα. Είναι σημαντικό γιά όποιον ευαγγελίζεται το λόγο τοῦ Θεού, για όποιον προσεγγίζει τούς ανθρώπους να διακρίνει σωστά πότε πρέπει να μιλά καί πότε να σιωπά.
«Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Ευθέως σημαίνει αμέσως. Και δηλώνει την προθυμία με την οποία οι μαθητές άφησαν τα δίχτυα και έσπευσαν να ακολουθήσουν τον Κύριο. Αποκαλύπτει την αποφασιστικότητα τους να υπακούσουν στην πρόσκληση Του με κάθε θυσία. Η στάση των αποστόλων του Χριστού, στην οποία αναφέρεται το σημερινό ευαγγέλιο, μας προσφέρει δυο βασικά στοιχεία που θα πρέπει να εμπνέουν κι εμάς τους χριστιανούς, την προθυμία και η αυταπάρνηση. Το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής ζωής.
Οι μαθητές του Κυρίου μόλις έγιναν αποδέκτες της Θείας πρόσκλησης που συνιστούσε την πιο μεγάλη ευλογία, εγκατέλειψαν όλες τις μέριμνες της ζωής, οι οποίες συνήθως κρατούν τον άνθρωπο δέσμιο στη γη. Άφησαν τα δίχτυα, τα πλοία, τους συγγενείς τους και ότι άλλο τους δέσμευε για να ακολουθήσουν ολοκληρωτικά τον Χριστό. Αυτή η στάση βέβαια δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι περιφρονούμε αυτά που μας προσφέρει στην καθημερινή ζωή η αγάπη του Θεού. Σημαίνει όμως απελευθέρωση του ανθρώπου από όλες εκείνες τις φροντίδες και τις μέριμνες που δεν επιτρέπουν πολλές φορές να θυμόμαστε την αγάπη του Χριστού. Είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να προσέξουμε κι εμείς σήμερα, μήπως δηλαδή οι φροντίδες και οι μέριμνες μας αφήνουν προσκολλημένους στα γήινα και δεν μας επιτρέπουν να πλησιάσουμε τη δύναμη του Χριστού.
Ο Κύριος στέκεται και απευθύνει πάντοτε την πρόσκληση αγάπης Του σε όλους τους ανθρώπους. Ας φροντίσουμε κι εμείς, λοιπόν, να την αποδεχθούμε για να πλημμυρίσει πραγματικά η ύπαρξή μας με την παράκληση και την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος. Με αυτό τον τρόπο οπλίζεται η ύπαρξή μας με αισιοδοξία και χαρά και λειτουργούν έτσι όλες οι προϋποθέσεις για να γίνουμε πραγματικοί μαθητές του Χριστού.
Η πίστη μας είναι μυστήριο που κατακτά αθόρυβα τον κόσμο, είναι μυστήριο που επιτελείται στις καλοπροαίρετες καρδιές, στους ανθρώπους που αρνούνται όλα τα ανθρώπινα στηρίγματα καὶ με απλότητα εμπιστεύονται τον Θεό. Αυτή την απλότητα, αυτή την ταπείνωση να ποθήσουμε και εμείς, για να ζήσουμε τὸν Θεό, γιὰ ν᾿ αλλάξει ἡ ζωή μας. Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών
