ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ζ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Η αγία μας Εκκλησία, μέσα από τη σημερινή ευαγγελική περικοπή για ακόμα μια φορά θέλει να μας τονίσει τη σημασία της πίστεως στη ζωή μας. Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας περιγράφει δύο θαύματα του Χριστού, τη θεραπεία δύο τυφλών και ενός κωφάλαλου δαιμονιζομένου. Τα δύο αυτά θαύματα που πραγματοποιεί ο Χριστός, όπως και τα άλλα θαύματα που περιγράφονται στα ευαγγέλια έχουν σωτηριολογικό χαρακτήρα και όχι απλά την θεραπεία του σώματος. Αποτελούν ακόμη σημεία τα οποία φανερώνουν την παρουσία του Θεού μέσα στον κόσμο.
Ακολούθησαν τον Ιησού στο δρόμο δύο τυφλοί, μας διηγείται ο ευαγγελιστής, φωνάζοντας “ελέησέ μας, υιέ του Δαβίδ”. Και μόλις έφτασαν στο σπίτι, τους ρωτά: “Πιστεύετε ότι έχω τη δύναμη να κάνω αυτό που ζητάτε;” -”Ναί, Κύριε”, του απαντούν, κι Εκείνος άγγιξε τα μάτια τους λέγοντας “ας γίνει σύμφωνα με την πίστη σας”. Αμέσως οι τυφλοί θεραπεύτηκαν, και ο Κύριος τους συνέστησε με αυστηρό τόνο κανείς να μη μάθει για το θαύμα αυτό. Εκείνοι όμως, Τον εξυμνούσαν σε όλη την περιοχή. Στη συνέχεια, έφεραν στον Ιησού έναν άνθρωπο κωφάλαλο και δαιμονισμένο. Και μόλις ο Κύριος έδιωξε το δαιμόνιο, αμέσως μίλησε ο άνθρωπος εκείνος, ενώ ο κόσμος θαύμαζε και έλεγε: “τέτοια θαύματα ποτέ δεν έχουν γίνει στο Ισραήλ”. Οι Φαρισαίοι πάλι έλεγαν ότι βγάζει τα δαιμόνια στο όνομα του άρχοντα των δαιμονίων. Ωστόσο ο Χριστός, συνέχισε να περιοδεύει στις πόλεις και τα χωριά, κηρύσσοντας το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού, και θεραπεύοντας κάθε ασθένεια του λαού.
Όταν γίνεται το θαύμα ο Χριστός τους παροτρύνει να μην το πουν σε κανένα, ασχέτως αν αυτοί παρήκουσαν και φεύγοντας από κει το ανήγγειλαν σε όλη τη χώρα. Η παρότρυνση αυτή του Χριστού είναι σημαντική, γιατί όταν επιτελείται ένα θαύμα δεν γίνεται για να διαφημιστεί η θεότητα του Χριστού, δεν υπάρχει τέτοια ανάγκη από μέρους Του. Το θαύμα επιτελείται σε κάποιο άνθρωπο με γνώμονα την ψυχοπνευματική και σωτηριολογική του διάσταση. Αυτό που ενδείκνυται να κάνει αυτός που δέχεται το θαύμα δεν είναι να υπερηφανεύεται γι’ αυτό αλλά να δοξολογεί τον Θεό και να οδηγηθεί σε μια πιο στενή κοινωνία μαζί Του. Επίσης, ζητά ο Κύριος να μη διαφημίζεται το θαύμα, επειδή μια τέτοια κίνηση ενδέχεται να καλλιεργήσει στην καρδιά μας τάσεις υπερηφάνειας, ότι δηλαδή εμείς υπερέχουμε των άλλων ανθρώπων. Στην περίπτωση αυτή το αποτέλεσμα είναι αντίθετο από το θέλημα του Θεό, καθώς οδηγούμαστε στο βάραθρο του εγωισμού. Αν νιώθουμε ευεργετημένοι από τον Θεό, αυτό δεν πρέπει να αποτελεί αφορμή για καύχηση, ότι δήθεν ο Θεός μάς εισακούει επειδή είμαστε άξιοι για κάτι τέτοιο, αλλά μάλλον οφείλουμε να αισθανόμαστε περισσότερο ασθενείς πνευματικά. Ο Θεός δηλαδή επεμβαίνει στη ζωή μας, επειδή μόνοι μας δεν έχουμε τη δύναμη ή την ικανότητα να σώσουμε τον εαυτό μας.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι θαύμασαν για άλλη μία φορά τη δύναμή του Χριστού όμως ο θαυμασμός των απλών ανθρώπων, ενεργοποίησε για άλλη μία φορά το μίσος των θρησκευτικών αρχόντων του Ισραήλ. Οι φαρισαίοι, εγκλωβισμένοι καθώς ήταν στο δαιμονικό τους εγωισμό και την πεποίθηση πως μόνον αυτοί μπορούν να κρίνουν σωστά, δεν άργησαν να διατυπώσουν μία καινούργια και οπωσδήποτε πρωτότυπη κατηγορία για τον Κύριο, ότι δηλαδή, «εν τω άρχοντι των δαιμονίων εκβάλλει τα δαιμόνια». Σκοπός τους είναι να διαστρέψουν την αλήθεια και να κάνουν τους ανθρώπους να απομακρυνθούν από τον Χριστό, αποκλείοντας τους έτσι από την σωτηρία. Ο εγωισμός των Φαρισαίων τύφλωσε την ψυχή τους και δεν τους άφηνε να μπει μέσα τους και να ενεργήσει μέσα τους η αγάπη του Θεού.
Η στάση αυτή των φαρισαίων, μπορεί να είναι για τον καθένα μας μία αφορμή προβληματισμού. Μήπως αν θέλουμε να κατηγορήσουμε κάποιον, που δεν συμφωνούμε μαζί του, δεν ελέγχουμε καν τι λέμε; Αν αντί για αγάπη προς όλους που μας ζητάει ο Χριστός να έχουμε, εμείς καλλιεργούμε κακία και αντιπαλότητα, τότε αν και λεγόμαστε Χριστιανοί, συμπεριφερόμαστε όπως οι Φαρισαίοι στα χρόνια του Χριστού.
Σε κάθε ανθρώπινη περιπέτεια και δοκιμασία παραμονεύει η αγάπη του Θεού, για να παρέμβει διακριτικά και αποδοτικά. Καμία δύναμη και κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να ανακόψει την παρέμβαση του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η μόνη προϋπόθεση που τίθεται για τη θεϊκή παρέμβαση είναι η ανθρώπινη συγκατάθεση. Μέσα στην εκκλησία υπάρχει η Χάρις του Αγίου Πνεύματος η οποία δεν έπαψε ούτε θα πάψει ποτέ να επιτελεί θαύματα. Άλλωστε πολλοί από εμάς ακούμε συχνά και βλέπουμε ανθρώπους οι οποίοι έζησαν κάποιο θαύμα στην ζωή τους. Ο άνθρωπος που πιστεύει δεν χρειάζεται κάποιο θαύμα για να πιστέψει, αλλά αισθάνεται την αγάπη του Θεού στην ζωή του και ανοίγεται μπροστά του η προοπτική της αιωνιότητος. Πάντοτε θα υπάρχουν και αυτοί που δεν θα πιστεύουν στον Χριστό και θα προσπαθούν να διαστρεβλώνουν την διδασκαλία και θα τα θαύματα του όπως έκαναν και οι Φαρισαίοι της τότε εποχής. Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε σήμερα είναι να ακολουθούμε το παράδειγμα του Χριστού γιατί εκεί βρίσκεται η πραγματική αλήθεια και η αληθινή ζωή. Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών
