ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ
«Ἠγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν τον Ιησούν»
Η σημερινή Κυριακή, αποτελεί για όλους μας μια σπουδαία ευκαιρία να θαυμάσουμε αλλά και να μιμηθούμε την ακλόνητη πίστη και το υποδειγματικό θάρρος το οποίο επέδειξε μια ομάδα γυναικών που ακολουθούσε και διακονούσε τον Κύριό μας καθ’ όλη τη διάρκεια της επί γης δραστηριότητός Του. Είναι οι λεγόμενες «Μυροφόρες» στις οποίες είναι αφιερωμένη η σημερινή ημέρα, οι οποίες αναδείχθηκαν σε πρότυπα θάρρους και ηρωισμού παραμένοντας στο πλάι του σταυρωθέντος και ταφέντος Κυρίου μας μέχρι το τέλος, αψηφώντας τελείως «τον φόβο των Ιουδαίων» που είχε οδηγήσει την πλειοψηφία των μαθητών Του σε φυγή. Σε αυτή την ομάδα μετείχε και η Παναγία μητέρα του Χριστού. Την ονομασία Μυροφόρες την αποκτούν από τη στιγμή που επιχειρούν να επισκεφτούν τον τάφο του Χριστού, για να αλείψουν το νεκρό σώμα του με τα καθιερωμένα μύρα, όπως συνήθιζαν να κάνουν στους νεκρούς τους οι Ιουδαίοι.
Επιθυμία που τις φλέγει είναι να δείξουν έμπρακτα την αγάπη που πλημμυρίζει όλη την ύπαρξη τους. Έτσι «διαγενομένου του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψω αυτόν». Όταν αγαπάς ένα πρόσωπο σημαίνει ότι παραδίδεσαι σ’ αυτό ολοκληρωτικά. Ιδιαίτερα, η παράδοση του ανθρώπου στην αγάπη του Χριστού, συνιστά ταυτόχρονα και υπερύψωσή του. Σ΄ αυτήν ακριβώς την προοπτική του μεγαλείου της θείας ανάβασης, οι όποιες αδυναμίες ριζοβολούν στην ψυχή του ανθρώπου, μεταποιούνται σε μια ανυπέρβλητη δύναμη που τον απογειώνουν σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη.
Βέβαια, οι Μυροφόρες γυναίκες είχαν την αίσθηση της αδυναμίας: «Τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;».δηλαδή ποιος θα παραμερίσει τόν μεγάλο λίθο, πού έφραζε τήν είσοδο τοῦ μνημείου,Στη βάση της λογικής αυτό φάνταζε να είναι αδύνατο. Η δύναμη όμως της αγάπης που τρέφει ο άνθρωπος στον Κύριο, παρακάμπτει τα οποιαδήποτε εμπόδια που υψώνονται στη ζωή του και τον βάζει σε μια άλλη προοπτική.
Με αυτή την ανησυχία έφτασαν στον τάφο και διαπίστωσαν πως ο λίθος ήταν αποκεκυλισμένος, και ο τάφος κενός, ενώ την ίδια στιγμή ασπροντυμένοι άγγελοι μηνούσαν την Ανάσταση του Κυρίου. Οι στρατιώτες της κουστωδίας είχαν φύγει και οι άγγελοι παράγγελναν στις Μυροφόρες να τρέξουν πίσω και να ειδοποιήσουν τους Μαθητές ότι «ἀνέστη ἐκ νεκρών».
Ήταν η πρώτη ανταμοιβή στην αγάπη τους, το πρώτο δώρο στην αυταπάρνηση τους. Έγιναν Απόστολοι στους Αποστόλους. Με πολλή βιασύνη και με μεγάλη συγκίνηση πήραν τον δρόμο του γυρισμού. Δεν είχαν κάνει μεγάλη απόσταση όταν νέα έκπληξη τις περίμενε. Αυτός ό ίδιος, ό Αναστημένος Κύριος, τις συνάντησε και τις προσφώνησε με τον ωραίο χαιρετισμό «χαίρετε». Την πονεμένη καρδιά τους πλημμύρισε ή χαρά της Αναστάσεως. Τον είδαν, τον άκουσαν και με απερίγραπτη αγαλλίαση και ευγνωμοσύνη προσκύνησαν και κατεφίλησαν τα άχραντα πόδια του. Σκηνή θεία, Ιερή, ατίμητη, υπερκόσμια. Ταπεινά και ευλαβικά θα στρέψουμε και εμείς τη σκέψη μας και την καρδιά μας για να εξηγήσουμε και να νιώσουμε γιατί ο Κύριος έκανε τόση τιμή στις Μυροφόρες και ποιο είναι το πολύτιμο δίδαγμα πού μας δίδουν με το παράδειγμα και τη ζωή τους. Οι Μυροφόρες γυναίκες τιμήθηκαν τόσο για την πολλή αγάπη και αφοσίωση στο Κύριο.
Πράγματι προξενεί μεγάλο θαυμασμό ότι η πρώτη εμφάνιση του Χριστού μας, του νικητή του θανάτου και του διαβόλου, έγινε στις γυναίκες μαθήτριες και όχι στους μαθητές Του.
Αυτό κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά σημαίνει ότι ο Χριστός με την Ανάστασή του ανανεώνει, αναζωώνει και αναπλάθει την ανθρώπινη φύση του Αδάμ. Όπως τον Αδάμ κανείς δεν τον είδε όταν τον έπλασε ο Θεός, αφού κανείς άλλος δεν υπήρχε παρά μόνο η Εύα μετά την δημιουργία της, έτσι και τώρα τον Νέο Αδάμ, τον Χριστό μας δεν τον είδε κανείς όταν αναστήθηκε παρά μόνο πρώτη τον είδε γυναίκα Αναστημένο.
Η γυναίκα (η Εύα) αφού συνομίλησε με τον διάβολο έπεσε και έφερε το μήνυμα της πτώσης του Αδάμ. Τώρα οι γυναίκες Μυροφόρες συνομιλούν με τον Αναστημένο Χριστό (το νέο Αδάμ) και φέρουν το μήνυμα της Αναστάσεως στους άνδρες (τους μαθητές). Έτσι έχουμε την αποκατάσταση της γυναικείας φύσης. Καταργείται έτσι η απόδοση ευθύνης στην γυναίκα για την πτώση, αλλά και η επαναφορά του ανθρώπου στην αποκατάσταση του Παραδείσου.
Άλλωστε η αποκατάσταση της γυναικείας φύσης έγινε με την ενανθρώπιση του Χριστού και την γέννηση του από την Παναγία Μητέρα Του.
Η γυναίκα στην Εκκλησία είναι πρόσωπο, πνευματική ύπαρξη, θεώνεται όπως και ο κάθε άνθρωπος. Για την σωτηρία δεν υπάρχει διαφορά ανδρός και γυναικός. Ο Απ. Παύλος λέγει «ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού».Η γυναίκα στην ζωή της Εκκλησίας όχι μόνο έλαβε την θέση που της αρμόζει, αλλά στηρίζει την Εκκλησία με ποικίλους τρόπους, αγώνες, θυσίες και παρουσία μεγάλη.
Τα συναξάρια της πίστεώς μας είναι γεμάτα με ονόματα αγίων γυναικών, με πρώτο το πρόσωπο της Παναγίας μητέρας του Κυρίου μας. Η Αγία μας Εκκλησία, μας καλεί άνδρες και γυναίκες, να γίνουμε πρόσωπα, εικόνες Θεού, με κύριο μέλημα να φθάσουμε στο καθ’ ομοίωσιν Θεού, αυτό το σκοπό έχει η ενανθρώπιση, η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού μας.
Πρέπει ο άνθρωπος ξεπεράσει τις συνθήκες της παρούσας ζωής και αφήσει τον εαυτό του να υποστεί την καλή αλλοίωση, με το φως και τη δύναμη της Ανάστασης. Αυτή την προοπτική ανοίγουν μπροστά μας οι Μυροφόρες γυναίκες. Με αυτό το αισιόδοξο αναστάσιμο μήνυμα, βοηθά η Εκκλησία μας το σημερινό φοβισμένο και απελπισμένο άνθρωπο να υπερβεί τον εαυτό του. Αυτό γίνεται από τη στιγμή που αποφασίζει ελεύθερα να παραδώσει την ύπαρξή του στην αγάπη του Αναστάντος Κυρίου. Το παράδειγμά τους μας αφήνουν ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος και οι Μυροφόρες γυναίκες που αξιώθηκαν να είναι οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Αμήν.
Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου
Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών
