«Εξήλθεν ο σπείρων του σπείραι τον σπόρον αυτού»

Πολλές φορές, ο Χριστός μίλησε με παραβολές προς τους μαθητές του και προς τον λαό ο οποίος τον ακολουθούσε, προκειμένου να διδάξει τις αλήθειες περί της Βασιλείας του Θεού. Οι παραβολές του Κυρίου μας είναι παρμένες από την καθημερινή ζωή των ανθρώπων της εποχής Του. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή που ονομάζεται η παραβολή του Σπορέως διαβάζεται στις αρχές του Οκτωβρίου τότε που αρχίζει το κηρυκτικό και κατηχητικό έργο της Εκκλησίας.

Μας λέει για ένα γεωργό ο οποίος πήγε στο χωράφι του για να σπείρει τον σπόρο του, και άλλοι σπόροι έπεσαν στο δρόμο και καταπατήθηκαν από τους διαβάτες και τους κατέφαγαν τα πουλιά του ουρανού,  άλλοι έπεσαν σε πετρώδες έδαφος και αφού φύτρωσαν, επειδή δεν είχαν υγρασία ξεράθηκαν,  άλλοι πάλι έπεσαν σε σπόρους αγκαθιών και όταν βλάστησαν τους έπνιξαν τα αγκάθια,  και άλλοι έπεσαν στην εύφορη γη, την αγαθή γη και έκαναν καρπό εκατό φορές περισσότερο.

Την ερμηνεία αυτής της παραβολής μας τη δίνει  ο ίδιος ο Χριστός στη συνέχεια της περικοπής: Σπόρος μας λέει είναι ο λόγος του Θεού που σπείρεται στις καρδιές των ανθρώπων, άρα όπως καταλαβαίνουμε γεωργός είναι ο ίδιος ο Θεός και έδαφος το οποίο σπείρεται ο θείος λόγος είναι οι ψυχές των χριστιανών. Σε όλους σπείρεται ο λόγος του Θεού, δυστυχώς όμως λίγες ψυχές είναι έτοιμες να δεχθούν αυτό τον λόγο, κι αυτό διότι οι περισσότερες είναι σκληρές και ακανθώδεις. Παρομοιάζει στη συνέχεια ο Κύριος τα τέσσερα είδη γης με τις κατηγορίες των ακροατών, ανάλογα δηλαδή με την πνευματική κατάσταση που βρίσκεται ο κάθε ένας μας.

Στην πρώτη κατηγορία της πατημένης γης ανήκουν οι άνθρωποι εκείνοι οι αδιάφοροι. Μοιάζουν με το χώμα το οποίο πατήται καθημερινά και σκληραίνει και λόγω της σκληρότητας αυτής δεν μπορούν να δεχθούν μέσα τους τον σπόρο της αγάπης του Θεού και έτσι εύκολα διακρίνεται στο έδαφος και τα πουλιά του ουρανού μόλις τον δουν ορμούν να το φάνε. Έτσι είναι οι καρδιές των ανθρώπων αυτών, αδιαφορούν πλήρως, ακούνε μεν τον λόγο του Θεού, αλλά δεν τους αγγίζει, δεν περνάει μέσα τους κι αυτό γιατί τον ακούν επιφανειακά. Η καρδιά τους έχει γίνει σκληρή από την αμαρτία, ακατάλληλη για καλλιέργεια και καρποφορία.

Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν εκείνοι οι οποίοι ακούν μεν μετά χαράς το λόγο του Θεού, αλλά δυστυχώς με τον πρώτο πειρασμό, με την πρώτη δυσκολία λυγίζουν, και δυστυχώς πολλές φορές μεταβάλλεται η διάθεσή τους απέναντι στο Θεό και από ευσεβείς καταλήγουν να γίνονται ασεβείς ακόμη και άπιστοι, κι αυτό επειδή δεν έχουν ρίζα πνευματική και με τον πρώτο παραστράτημα μαραίνονται και ξηραίνονται.

Στη τρίτη κατηγορία στη γη την ακανθώδη διαφέρουν τα πράγματα. Οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας δεν είναι σαν τους ανθρώπους των δύο πρώτων κατηγοριών. Σ’ αυτή την περίπτωση ο σπόρος βλασταίνει, αλλά λίγο πριν την καρποφορία μαραίνεται, διότι συμπνίγονται τα βλαστάρια από τα αγκάθια. Κι αυτά τα αγκάθια  δεν είναι άλλα από τις μέριμνες τις βιοτικές, απ’ τις πρόσκαιρες απολαύσεις του μάταιου αυτού κόσμου που λίγο έως πολύ ο κάθε ένας μας τις αναζητεί και επιθυμεί να τις γευθεί. Το άγχος που υπάρχει στους ανθρώπους της εποχής μας, η μεγάλη ταχύτητα με την οποία τα πάντα κυλούν στην καθημερινότητά μας, όλα αυτά είναι τα αγκάθια τα οποία διαφθείρουν την ψυχή και πνίγουν κάθε αγαθή διάθεση και προαίρεση για μια πνευματική ζωή.

Στη τελευταία κατηγορία, στην αγαθή γη ανήκουν οι χριστιανοί με την εύφορη ψυχή. Στις καρδιές αυτών των ανθρώπων δεν μπορεί να κάνει απολύτως τίποτα ο διάβολος, κι αυτό διότι μέσα τους κατοικεί ο ίδιος ο Θεός και αυτή την ευλογία την ξεχωριστή την απέκτησαν μετά από χρόνο, μετά από κόπο, μετά από δάκρυα μετανοίας και κυρίως μετά από υπομονή.

Η παραβολή τονίζει την ευθύνη των ανθρώπων που ακούν τον λόγο του Θεού, ώστε να τοποθετηθούν απέναντι σε αυτόν. Υπογραμμίζει την ποιότητα της γης που αντιπροσωπεύει ο καθένας από μας. Για να καταλάβουμε τι μας λέει ὁ Χριστός, πρέπει να νιώσουμε ότι ο λόγος Του απευθύνεται στον καθένα μας προσωπικά και ξεχωριστά. Κατακλυζόμαστε καθημερινά από εντυπώσεις, γεγονότα, ιδέες, ειδήσεις, με μια πρωτοφανή ταχύτητα και εναλλαγή, που όλο ακούμε και συνεχώς ξεχνάμε. Γι’ αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία να μην ακούμε απλά το λόγο τοῦ Θεού, ἀλλὰ να τὸν κατέχουμε, να τὸν κατανοούμε βαθύτερα καὶ να τὸν βιώνουμε όλο και περισσότερο. Για να γίνει, όμως, κάτι τέτοιο, απαιτείται ἡ κατάλληλη εσωτερική διάθεση, μια ανοιχτή και πρόθυμη καρδιά στο μήνυμα του λόγου τοῦ Θεοῦ, γιὰ να γινόμαστε δεκτικοί στην Χάρη Του.

Αν προσπαθήσει ο καθένας μας να κατατάξει τον εαυτό του σε κάποια απ’ τις κατηγορίες που μας ανέφερε ο Κύριος σήμερα, σίγουρα θα δυσκολευτεί να καταλάβει σε ποια ακριβώς ανήκει, κι αυτό επειδή άλλοτε βρισκόμαστε στη μια πνευματική κατάσταση και άλλοτε στην άλλη. Η ζωή είναι είναι ένας καθημερινός αγώνας χωρίς τέλος στον οποίο πρέπει να είμαστε όλοι οπλισμένοι με την αρετή της υπομονής.

Οι άγιοι Πατέρες της Ζ' Οικουμενικής συνόδου που τιμάμε σήμερα, ξεπέρασαν στην πνευματική τους ζωή όλα τα εμπόδια και αποδείχθηκαν «καλή γη», που έδωσε πολύ καρπό. Έκλεισαν μέσα στις καρδιές τους τον λόγο τοῦ Θεού και με πολλή υπομονή αγωνίσθηκαν ώστε αυτός να καρποφορήσει. Γι᾿ αὐτὸ και έλαμψαν με το άγιο παράδειγμά τους και την ομολογία της Ορθόδοξης πίστεως και έσωσαν την Εκκλησία από την τρομερή αίρεση της Εικονομαχίας.

Ας προσπαθήσουμε να καλλιεργήσουμε στην ψυχή μας το υπερπολύτιμο  δώρο του Θεού την υπομονή ερευνώντας συγχρόνως σε βάθος μέσω των ιερών μυστηρίων ιδιεταίρως δε της Θείας Ευχαριστίας και  της ιεράς εξομολογήσεως την καρδιά μας και ας κάνουμε τη ψυχή μας ένα έδαφος γόνιμο στο οποίο θα επιτρέψουμε να έρθει ο γεωργός δηλαδή ο Θεός να σπείρει μέσα μας τον θείο σπόρο του. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

«Παρήγγειλε γαρ τω πνεύματι τω ακαθάρτω εξελθείν από του ανθρώπου»

Ένα από τα πολλά θαύματα που έκανε ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός στην επίγεια δράση του είναι και αυτό του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος, όπου ο Ιησούς Χριστὸς παρουσιάζεται ως ελευθερωτής των ανθρώπων από τις δαιμονικές δυνάμεις που τον κρατούν αιχμάλωτο και τον καταδυναστεύουν. Με τό θεϊκό του λόγο ἐξέβαλε τη λεγεώνα των δαιμόνων από τον δαιμονισμένο άνθρωπο  καί τόν απήλλαξε ἀπό τό φοβερό μαρτύριο που περνούσε.

Φτάνοντας ο Κύριος σε μία πόλη, στη χώρα των Γαδαρηνών, συναντά έναν άνθρωπο δαιμονισμένο που δεν φορούσε ρούχα και περιφέρονταν σαν αγρίμι στις ερημιές. Τα δαιμόνια αμέσως αναγνωρίζουν τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, και ζητούν από αυτόν να μην τα εξορίσει στην άβυσσο, αλλά να τους επιτρέψει να εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων. Έτσι και έγινε, και ευθύς οι χοίροι έπεσαν με ορμή στον γκρεμό και σκοτώθηκαν. Όταν μαθεύτηκε το γεγονός στην πόλη, βγήκαν οι κάτοικοι να δουν το θαύμα με τα ίδια τους τα μάτια, και βρήκαν τον πριν δαιμονισμένο ήρεμο και ντυμένο να κάθεται κοντά στα πόδια του Ιησού και να ακούει ευλαβικά τους λόγους Του. Ωστόσο, αντί να θαυμάσουν και να πιστέψουν στη μεγαλοσύνη του Θεού, εκείνοι κυριευμένοι από φόβο ζήτησαν από το Χριστό να φύγει μακριά από τη χώρα τους. Μόνος ο πριν δαιμονισμένος παρακαλούσε τον Κύριο να τον πάρει μαζί Του, ο Ιησούς όμως του είπε να επιστρέψει στο σπίτι του και να διηγείται σε όλους το θαύμα που τού έκανε ο Θεός.

Μέσα από αυτή τη διήγηση, βλέπουμε δύο τρόπους ανταπόκρισης των ανθρώπων, η μία εκπροσωπείται από τὸν δαιμονισμένο που θεραπεύτηκε, ἡ άλλη ἀπὸ τοὺς κατοίκους τῆς περιοχής στην οποία έγινε το θαύμα. Ο πρώτος μετά τη θεραπεία καθόταν «ιματισμένος καὶ σωφρονών» δίπλα στο Χριστό κι επιθυμούσε να τὸν ακολουθήσει, ενώ οἱ άλλοι μόλις είδαν το θεραπευμένο κι έμαθαν τα σχετικά με το θαύμα φοβήθηκαν και ζήτησαν ἀπὸ το Χριστό ν᾿ απομακρυνθεί ἀπὸ τον τόπο τους. Το ίδιο το γεγονός, ένα μεγάλο θαύμα του Χριστού που έδειχνε τη δύναμή του καὶ τὴν αγάπη του γιὰ τὸν άνθρωπο, δημιούργησε διαφορετικά αποτελέσματά. Αύτη ἡ διαφορά τῶν αντιδράσεων μας επισημαίνει ορισμένες βασικές αλήθειες. Μας δείχνει ὅτι ὁ άνθρωπος εἶναι το πιο θαυμαστά ἀλλὰ καὶ το πιο αντιφατικό, μέσα στην πτώση του, πλάσμα τοῦ Θεού. Δείχνει επίσης ὅτι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος κι ελεύθερος στις επιλογές του.

Οι κάτοικοι της περιοχής ζητούν την απομάκρυνση του ευεργέτη, γιατί τους κυρίευσε ὁ φόβος. Ο ‘φόβος’ τους, για τον οποίο μιλάει ο εὐαγγελιστὴς, δεν είναι το δέος καὶ η συντριβή μπροστά στη δύναμη του θείου, που είναι η αρχή της αναγνώρισης και τῆς προσκύνησης του, αλλά ὁ τρόμος μήπως ἡ παρουσία τοῦ Ιησού τοὺς οδηγήσει στη στέρηση των υλικών αγαθών τα  οποία δε θέλουν να χάσουν. Τυφλοί ως προς το πνευματικό τους συμφέρον, απορρίπτουν τὴν ελευθερία, προτιμώντας να μείνουν δούλοι. Πολλές φορές οἱ άνθρωποι δεν βλέπουν καθαρά, δεν διακρίνουν το σωστό, χάνουν τα μεγάλα για να κερδίσουν τα μικρά, διώχνουν το Σωτήρα για να ζήσουν πιο άνετα.

Η συμπεριφορά των κατοίκων της περιοχής, μας θυμίζει τον σημερινό υλιστή άνθρωπο, που προδίδει τον Θεό για τα πάθη του και την καλοπέραση του. Γι αυτό άλλωστε παραχώρησε ο Κύριος και εισήλθαν τα δαιμόνια στους χοίρους, γιατί απαγορευόταν από τον Μωσαϊκό νόμο να εκτρέφουν και να τρέφονται με χοιρινό κρέας. Τον εκδιώκουν, επειδή δεν τους συμφέρει ο νόμος του Θεού, πάει κόντρα στην αμαρτωλή ζωή τους.

Δεν είναι λίγες οι φορές που η καρδιά μας κυριεύεται από τον πειρασμό και ταλαιπωρείται από την επήρεια των δαιμόνων. Και δεν είναι ανάγκη κανείς να βρεθεί στην δεινή κατάσταση του δαιμονισμένου της σημερινής περικοπής, μιας που όταν ο νους και η καρδιά του ανθρώπου κυριευτεί από τους πονηρούς λογισμούς, η πνευματική του πορεία είναι άκρως καταστροφική. Συχνά ακούμε για εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί «εν βρασμώ ψυχής», συχνά διαπράττουμε λάθη θολωμένοι από την ένταση του πάθους της στιγμής και του ψυχικού αναβρασμού που μας κυριεύει. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε ότι όταν παραδοθούμε στον πειρασμό, τότε σταματά κάθε έννοια λογικής και αυτοκυριαρχίας, και τα αποτελέσματα είναι ανάλογα με την αυτοκαταστροφική μανία που κυρίευσε τους χοίρους της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής.

Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος να μας κυριεύει κανένας φόβος. Γιατί έχουμε σύμμαχο και ιατρό τον ίδιο το Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αν η συνάντηση και μόνο του ανθρώπου αυτού με τον Κύριο ήταν αρκετή για να του χαρίσει την ελευθερία από τα δαιμόνια που τον τυραννούσαν, και για ημάς η σωτηρία και η λύτρωση βρίσκεται στην δική μας προσωπική συνάντηση με τον Χριστό. Μέσα από τη μελέτη του λόγου του Θεού, μέσα από τη Μυστηριακή ζωή που πραγματώνεται στην Εκκλησία, μέσα από τη συχνή μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, και τέλος με συνεπή και σώφρονα βίο, έχουμε τη δυνατότητα να συμμετέχουμε στην δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο, που δεν είναι άλλη από τη λύτρωση, από την Ανάσταση και τη Ζωή.

Ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει. Ακόμα κι αν Τον ξεχνούμε, ακόμα κι αν Τον έχουμε αποκλείσει από τη ζωή μας, στέλνει ανάμεσά μας τα σημάδια της παρουσίας Του, φέρνει κοντά μας ανθρώπους που έχουν ζήσει το θαύμα στην προσωπική τους ζωή, όπως έστειλε τον πριν δαιμονισμένο ανάμεσα στους συμπολίτες του, για να γίνει εκείνος ο ζωντανός κήρυκας της αλήθειας. Ακόμα κι αν στη ζωή μας κυριαρχεί το σκοτάδι και η απελπισία, ο Θεός στέλνει τους ανθρώπους εκείνους, που όντας ίσως σε χειρότερη θέση από τη δική μας, έτυχαν της ευεργεσίας του Κυρίου και άλλαξε εντελώς η ζωή τους.

Είναι επομένως δική μας επιλογή, μετά από όλα αυτά, το αν θα θελήσουμε να συναντήσουμε τον Χριστό και να Τον βάλουμε στη ζωή μας, ή αν θα παραμείνουμε στο σκοτάδι του θανάτου που μας υπαγορεύει ο πειρασμός. Είναι επιλογή μας το αν θα ακολουθήσουμε μια καταστροφική πνευματικά πορεία, η μία Αναστάσιμη και φωτεινή. Ο αγώνας μας δεν είναι πάντοτε εύκολος. Έχουμε όμως τον ισχυρότερο σύμμαχο μαζί μας, αρκεί, σαν τον άνθρωπο της σημερινής περικοπής, να ζητήσουμε από το Χριστό να είναι μαζί μας, και να Τον δεχτούμε στη ζωή μας και να Τον ακολουθήσουμε. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Δύο διαφορετικοί τύποι ανθρώπων παρουσιάζονται μέσα από την σημερινή ευαγγελική περικοπή. Ο ένας είναι πλούσιος του οποίου το όνομα δεν αναφέρεται. Τρέφεται με πολλά και ακριβά φαγητά, ντύνεται καλά και γενικώς ζει μέσα στις ανέσεις. Ο βασικός του προσανατολισμός ήταν πάντοτε σταθερά συνδεδεμένος με τη γεύση τῆς απόλαυσης των υλικών του αγαθών. Κέντρο του κόσμου ο εαυτός του του.  Έχει σκληρή καρδιά και αδιαφορεί για τους φτωχούς, τις χήρες και τα ορφανά. Νομίζει ότι τα πλούτη είναι μόνο για αυτόν και κλείνει τα μάτια του μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε η ύπαρξη του Θεού, αφού θεοποίησε τα υπάρχοντά του και πίστεψε ότι δεν του χρειάζεται κάτι άλλο στην ζωή του.

Το άλλο πρόσωπο της περικοπής έχει όνομα. Λέγεται Λάζαρος και είναι πολύ φτωχός. Ζει κοντά στον πλούσιο και προσπαθεί να χορτάσει από τα αποφάγια του πλουσίου, παρέα με τους σκύλους που γλύφουν τις πληγές πού υπάρχουν στο άρρωστο κορμί του! Ενώ όμως βιώνει την έσχατη εξαθλίωση έχει την ελπίδα του στον Θεό. Δεν παραπονιέται για την δυστυχία του, δεν κακολογεί τον πλούσιο για την σκληρότητα που του δείχνει καθημερινά. Είναι ικανοποιημένος που μπορεί και κρατιέται στη ζωή έστω και με αυτά τα ελάχιστα.

Κάποτε όμως πέθαναν και οι δυο τους και τα πράγματα αντιστράφηκαν. Ο φτωχός Λάζαρος μεταφέρεται τιμητικά από τους Αγγέλους στον Παράδεισο, στην αγκαλιά του Αβραάμ. Ζει τώρα την αιώνια ευτυχία μαζί με τους εκλεκτούς του Θεού. Ο πλούσιος υποφέρει πάρα πολύ. Βλέπει διαρκώς την απέραντη ευτυχία αυτού που περιφρονούσε προκλητικά στην επίγεια ζωή του και ζητάει από τον Αβραάμ να τον στείλει στο μέρος του προκειμένου να δροσίσει λίγο την γλώσσα του με το δάκτυλό του. Αυτό όμως είναι αδύνατον γιατί οι δίκαιοι δεν έχουν επικοινωνία με τους αμαρτωλούς ούτε αισθάνονται την επίγεια ανθρώπινη δυστυχία. Ο Αβραάμ υπενθυμίζει στον πλούσιο τις επίγειες απολαύσεις του και τις στερήσεις του Λαζάρου. Η κατάσταση άλλαξε οριστικά και δεν υπάρχει τώρα καμιά δυνατότητα για να διορθωθεί κάτι. Ότι μπορέσουμε να κάνουμε στη ζωή αυτή.

Δε πρέπει να οδηγηθούμε στο συμπέρασμα όμως ότι ο κεντρικός στόχος της διηγήσεως αυτής είναι η καταδίκη του πλούτου. Ο Θεός μας χαρίζει πλουσιοπάροχα τα αγαθά Του για τις καθημερινές μας ανάγκες. Τα υλικά αγαθά που δίνει ο Θεός δεν είναι ποτέ δυνατόν να είναι κακά και επιζήμια. Ο άνθρωπος καλείται να κάνει σωστή διαχείριση. Να μην είναι πλεονέκτης και να νομίζει ότι όλα είναι γι' αυτόν. Δεν είναι δυνατόν να υποδουλωθούμε στα πλούτη και να στηρίζουμε όλες μας τις ελπίδες σ' αυτά. Ο πλούσιος δεν καταδικάστηκε επειδή είχε πολλά υλικά αγαθά, αλλά γιατί έκανε κακή χρήση τοῦ πλούτου του. Από διαχειριστής των αγαθών που του εμπιστεύθηκε ο Θεός, έγινε σφετεριστής, αφού τα χρησιμοποίησε μόνο για απόλαυση του εαυτού του. Καταδικάστηκε γιατί έβαλε πάνω ἀπ΄ όλα τη λατρεία τοῦ “εγώ” του, γιατί ανύψωσε σε πρώτη αξία τό άτομο του καί αγνόησε προκλητικά τόν Θεό Πατέρα του, τόν συνάνθρωπό του καί τήν πραγματική διάσταση τῆς ύπαρξης του.

Η σκληρότητα λοιπόν καταδικάζεται. Η θεοποίηση του πλούτου και η αδιαφορία για την αιώνια ζωή. Εφόσον υπάρχει θάνατος δεν είναι δυνατόν ποτέ να γίνουμε οριστικώς κάτοχοι οποιουδήποτε περιουσιακού στοιχείου. Καλοί οικονόμοι και σωστοί διαχειριστές οφείλουμε να γίνουμε σ' όσα μας εμπιστεύθηκε η πρόνοια του Θεού.

Ο Θεός είναι γεμάτος από αγάπη και μακροθυμία απέναντί μας. Είναι ο πλάστης και ο σωτήρας μας. Μας σώζει το άπειρο έλεός Του εφόσον είμαστε και εμείς ελεήμονες και ευσπλαχνικοί σε όσους έχουν την ανάγκη μας. Μην περιμένουμε το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού την στιγμή που εμείς φανήκαμε σκληροί και απάνθρωποι στην επίγεια ζωή μας.  Εφόσον δεν ελεήσαμε τον αδελφό μας που τον βλέπουμε καθημερινά πως θα έχουμε την απαίτηση να μας ελεήσει ο Θεός που δεν τον βλέπουμε;

 Τα αγαθά που μας δίνει ο Θεός στον κόσμο αυτό είναι προσωρινά και έχουν σκοπό να καλύψουν τις βιοτικές μας ανάγκες. Στόχος μας πάντα οι ουράνιοι θησαυροί, τα αιώνια αγαθά της θείας Βασιλείας. Όποιος προσφέρει στον πάσχοντα συνάνθρωπο προσφέρει στην πραγματικότητα στον ίδιο τον Θεό.

Από την Παραβολή αυτή παίρνουμε όλοι μας ένα μεγάλο δίδαγμα, ότι ο τόπος της αιώνιας κατοικίας μας προσδιορίζεται από τις επίγειες επιλογές μας. Ότι κάναμε θα το βρούμε μπροστά μας. Διότι ο καθένας μας προετοιμάζει την ψυχή του για τον αντίστοιχο τόπο. Κι αυτό που έχει μεγάλη σημασία για όλους μας είναι ότι όταν οι άνθρωποι αμαυρώνουμε καθημερινά την ψυχή μας με τις απολαύσεις των αισθήσεων, την καθιστούμε ακατάλληλη για τις ανώτερες πνευματικές απολαύσεις του πνευματικού κόσμου.

Πως να χωρέσει στον Παράδεισο η ψυχή μας, εάν εδώ στη γη ήταν απορροφημένη στην ύλη; Πώς να δοκιμάσει τις απερίγραπτες πνευματικές ηδονές του Παραδείσου μία ψυχή που ξέρει μόνο τις απολαύσεις της σαρκός και έχει περιορίσει την ευτυχία της στα φαγητά, στα γλέντια, στα ρούχα; Πώς να γευθεί τον Παράδεισο μία ψυχή σκληρόκαρδη και άπονη ανάμεσα στις εξαγιασμένες ψυχές τόσων ανθρώπων δοκιμασμένων από τον πόνο και τις θλίψεις της ζωής; Η αιώνια λοιπόν ευτυχία μας ή η ατελεύτητη δυστυχία μας στην άλλη ζωή καθορίζονται από τη διαγωγή που δείχνουμε στην παρούσα ζωή.

Το τραγικό κατάντημα του πλουσίου αποτελεί ένα μήνυμα προς όλους όσοι ζουν επιπόλαια, αδιαφορώντας για το αιώνιο μέλλον τους. Είναι καιρός λοιπόν να  εργαστούμε για την αιώνια σωτηρίας μας. Μπορούμε να το κάνουμε, αρκεί να το θέλουμε. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

“Μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται”

Δύο θαύματα του Κυρίου μας Ιησού χριστού περιγράφει η σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αυτό της θεραπείας της αιμορροούσης και της θυγατέρας του Ιάειρου. Η μία ήταν μια απλή γυναίκα μέσα στο πλήθος, ο δεύτερος ήταν επιφανής, άρχοντας της συναγωγής. .Και οι δυο ζουν έντονα ένα προσωπικό τους πρόβλημα και δεν έχουν την δύναμη να το λύσουν. Ο μεν Ιάειρος έχει ετοιμοθάνατη την θυγατέρα του, η Αιμορροούσα ενώ δαπάνησε την περιουσία της για να θεραπευθεί,  θεραπεία δεν είχε βρει.Ο Ιάειρος, πατέρας του παιδιού, γονυπετής παρακαλεί τον Ιησού να θεραπεύσει το ετοιμοθάνατο παιδί του. Καθώς προχωρούσαν προς την οικία, μια αιμορροούσα γυναίκα αγγίζει το ιμάτιο του Χριστού, έχοντας τη βεβαιότητα ότι αυτό και μόνο το άγγιγμα θα ήταν αρκετό για να θεραπεύσει την αβάσταχτη ασθένειά της η οποία τη βασάνιζε και την ταλαιπωρούσε για δώδεκα χρόνια..Ο Χριστός αντιλαμβάνεται ότι η πίστη αυτής της γυναίκας ενεργοποίησε την Θεϊκή Του δύναμη. Κι έτσι, την θεραπεύει και την επαινεί. Εν τω μεταξύ, καταφθάνει η πληροφορία για τον θάνατο του παιδιού, που βυθίζει στην οδύνη τον πατέρα. Ο Κύριος, όμως, δεν εγκαταλείπει τους ανθρώπους της πίστεως στην απελπισία. Φθάνει στο σπίτι, παρομοιάζει τον θάνατο με ύπνο και ανασταίνει το παιδί, γεμίζοντας με αισθήματα χαράς και ευγνωμοσύνης τους γονείς και τους οικείους του.Και οι δύο όμως, και η αιμορροούσα και ο Ιάειρος, έχουν δύο κοινά στοιχεία: διαθέτουν πίστη και τόλμη. Πιστεύουν ότι ο Χριστός μπορεί να παράσχει την ίαση και τολμούν, ο αρχισυνάγωγος να το ζητήσει και η αιμορροούσα να αγγίξει τον Κύριο. Δεν ήταν μικρό πράγμα για έναν αρχισυνάγωγο το να μιλήσει με το Χριστό. Οι Γραμματείς και οι φαρισαίοι είχαν απαγορεύσει στο λαό να Τον πλησιάζει και να ακούει τη διδασκαλία Του. Ο Ιάειρος όχι μόνο τολμά να βρίσκεται ανάμεσα στο πλήθος που ακούει τους λόγους του Κυρίου, αλλά και συζητεί μαζί Του και Του ζητά να έλθει στο σπίτι του, γιατί πιστεύει ότι ο μόνος που μπορεί να σώσει το παιδί του είναι ο Χριστός. Η πίστη του λοιπόν υπερνικά τον οποιοδήποτε φόβο, όπως ακριβώς και η πίστη της γυναίκας, που απλά αγγίζει τα ρούχα του Κυρίου Ιησού, προσδοκώντας να λάβει την ίαση. Την αναγκαιότητα της πίστης προκειμένου να πραγματοποιηθεί το θαύμα, την επισημαίνει και την τονίζει ο ίδιος ο Χριστός. Στην αιμορροούσα λέει: “θυγάτηρ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε”και στον Ιάειρο, που τον ειδοποίησαν ότι η κόρη του πέθανε και να μην ταλαιπωρεί άλλο τον Διδάσκαλο, του απαντά: “μή φοβοῦ, μόνο πίστευε, καί σωθήσεται”.Τη διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που πιστεύει ότι ο Χριστός θα κάνει το θαύμα και σε εκείνους που δεν το πιστεύουν τη βλέπουμε στους συγγενείς του μικρού κοριτσιού, που γέλασαν με τον Χριστό, όταν τους είπε να μην κλαίνε, γιατί το κορίτσι δεν πέθανε. Η απελπισία τους είχε εξανεμίσει κάθε ελπίδα και πίστη προς τον Θεό, και θεωρούσαν πως όλα πια είχαν χαθεί.“Μόνο πίστευε, καί σωθήσεται”. Τα λόγια του Χριστού είναι καταλυτικά, όχι μόνο για τον πατέρα του άρρωστου κοριτσιού, αλλά και για τον καθένα μας. Μέσα στο πέλαγος της βιοπάλης και της καθημερινότητας, συχνά αισθανόμαστε ανίσχυροι, αδύναμοι, νικημένοι. Νιώθουμε ότι δεν έχουμε από πού να κρατηθούμε, πού να στηριχτούμε και να πάρουμε δύναμη για να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής. Συχνά μια ασθένεια, μια ανυπέρβλητη δυσκολία, μας βυθίζει στην απόγνωση και την απελπισία. Κι όμως, ο Χριστός μας προσκαλεί να πιστέψουμε, και η βοήθειά Του θα έλθει.Τι σημαίνει να πιστέψουμε; είναι μια απλή λέξη, αλλά χρειάζεται τόλμη και απαιτεί υπέρβαση του εγώ μας, προκειμένου να γίνει πράξη στη ζωή μας. Είναι απαραίτητο πρώτα από όλα να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε παντοδύναμοι, πως πέρα από τη δική μας προσπάθεια έχει μεγάλη σημασία και η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, η προστασία Του και η ευλογία Του. Μόνο στο Θεό μπορεί να ελπίζει ο άνθρωπος ότι θα βρει στήριγμα, καταφυγή και παρηγοριά. Γιατί το θαύμα είναι ανατροπή των νόμων της φύσεως και η πίστη αποτελεί υπέρβαση της λογικής. Η πίστη δε μπορεί να έρθει αν δεν υπάρχει ταπείνωση. Ο ορθολογιστής δε μπορεί να πιστέψει ότι με ένα άγγιγμα  μπορεί να θεραπευτεί μια ανίατη ασθένεια η με έναν λόγο να αναστηθεί ένας νεκρός. Αλλά κι αν ακόμα δει κάποιο θαύμα ο εγωισμός του όχι απλά δεν τον αφήνει να πιστέψει αλλά προσπαθεί να το αποδώσει σε κάποιο τέχνασμα η στην  τύχη.Ο Θεός μας έπλασε ελεύθερους, περιμένει από μόνοι μας, ελεύθερα να Τον βάλουμε στη ζωή μας και στην καρδιά μας. Και στο μεταξύ, διακριτικά μας σκεπάζει και μας προσφέρει τις ευκαιρίες να πιστέψουμε σε Αυτόν.Είναι ανάγκη, λοιπόν, η ενδυνάμωση και της δικής μας πίστεως στις δύσκολες ημέρες που περνάμε. Ο Θεός, περιμένει από τον άνθρωπο την πίστη για να μπορεί να επέμβει θαυματουργικά  στην ζωή του και να τον βοηθήσει  να ξεπεράσει κάθε πόνο δυστυχία αντιξοότητα. . 
Και επειδή ο Θεός είναι αγάπη, μόλις προστρέξουμε με πίστη σπεύδει και πραγματοποιεί το θαύμα στην προσωπική μας ζωή, όχι πάντα σύμφωνα με τη δική μας επιθυμία, αλλά με γνώμονα το πνευματικό μας καλό και συμφέρον. Ας ακούσουμε λοιπόν εμείς την προτροπή  του Κυρίου μας μή φοβοῦ, μόνο πίστευε και σε κάθε στιγμή της ζωής εύκολη η δύσκολη ας τον εμπιστευτούμε και ας εναποθέσουμε σε αυτόν για να δώσει λύση σε κάθε πρόβλημά μας. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών