ΚΗΡΥΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Μας αξιώνει και φέτος ο Θεός να εορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Εορτή χαράς και πανηγύρεως. «Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται. Όλος ο χριστιανικός κόσμος σε Ανατολή και Δύση εορτάζει σήμερα τη Θεία Γέννηση του Ιησού Χριστού. Η Θεία Γέννηση είναι το ανερμήνευτο θαύμα της οικονομίας του Θεού και το μέγιστο γεγονός, που χωρίζει την Ιστορία του κόσμου προ στην προ «Χριστού» και τη «μετά Χριστόν» εποχή. Στην αρχή εορτάζοταν μαζί με τη Βάφτιση, ως εορτή της Θείας Επιφανείας, γιατί τότε φάνηκε, με τη φωνή του ουράνιου Πατέρα πως ο Ιησούς ήταν ο Χριστός. Στα χρόνια όμως του Αγίου Χρυσοστόμου, καθώς ο ίδιος λέγει σε μια ομιλία, καθιερώθηκε ως ξεχωριστή εορτή.

Στην ίδια ομιλία του, την εορτή των Χριστουγέννων ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την ονομάζει «μητρόπολιν των εορτών» Λέγει χαρακτηριστικά:

«Σήμερα λύθηκαν τα μακροχρόνια δεσμά. Ο διάβολος καταντροπιάσθκε. Οι δαίμονες δραπέτευσαν. Ο θάνατος ( της ψυχής ) καταργήθηκε. Ο Παράδεισος  ανοίχθηκε, Η κατάρα εξαφανίστηκε. Η αμαρτία διωχθηκε. Η πλάνη απομακρύνθηκε. Η αλήθεια αποκαλύφθηκε. Το κήρυγμα της ευσέβειας ξεχύθηκε και διαδόθηκε παντού. Η Βασιλεία των Ουρανών μεταφυτεύθηκε στη γη. Οι Άγγελοι συνομιλούν με τους ανθρώπους. Όλα έγιναν ένα. Κατέβηκε ο Θεός στη γη και ο άνθρω πος ανέβηκε στους ουρανούς. Κατέβηκε ο Θεός στη γη και πάλι  βρίσκεται στον Ουρανό. Ολόκληρος είναι στον Ουρανό και ολόκληρος είναι στη γη. Έγινε άνθρωπος και είναι Θεός. Είναι Θεός και έλαβε  σάρκα».

Όσο το μέγα θαύμα της ενανθρώπησης του Θείου Λόγου είναι ανερμήνευτο και κρυμμένο μέσα στη βουλή του Θεού, άλλο τόσο η Θεία Γέννηση, ως γεγονός, είναι ιστορικό και μαρτυρημένο. Για τις συνθήκες, υπό τις οποίες γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, μαρτυρούν τα ιερά Ευαγγέλια, και είναι αυτά τα γεγονότα, που εορτάζει η εκκλησία όχι μόνο ιστορικά, αλλά και μυσταγωγικά. Τα γεγονότα δηλαδή της θείας Γέννησης, καθώς και όλα τα γεγονότα της πίστης, δεν είναι μόνο γεγονότα ιστορικής μνήμης, αλλά και ζωής της Εκκλησίας. Χρόνος δεν υπάρχει στη θεία λατρεία, ούτε παρελθόν ούτε μέλλον, αλλά ένα αιώνιο παρόν μέσα στο οποίο η Εκκλησία ζει τα γεγονότα και αναστρέφεται με τα πρόσωπα τα οποία εορτάζει. «Σήμερον γεννάται εκ παρθένου», «Η Παρθένος σήμερον τον Υπερούσιον τίκτει».

Αυτό το γεγονός γιορτάζουμε σήμερα. Αλλά, πως θα το γιορτάσουμε; Κάθε φορά που πλησιάζουμε την μεγάλη γιορτή των Χριστουγέννων λαμπρή και πανηγυρική γίνεται η ατμόσφαιρα. Στολίζονται οι πόλεις. Φωταγωγούνται τα καταστήματα, οι πλατείες και οι δρόμοι. Τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί μάς προσφέρουν κάλαντα από όλο τον κόσμο. Δώρα ανταλλάσσουμε. Ευχές ακούγονται παντού. Μυριάδες ευχετήριες κάρτες ταξιδεύουν σ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Και οι παραστάσεις ποικίλες: από τα στολισμένα δέντρα, τα όμορφα έλατα, τα καραβάκια, τα παιδιά που λένε τα κάλαντα και πολύχρωμα άλλα στολίδια.

Πάρα πολλοί άνθρωποι ζουν την Γιορτή και αγνοούουν  τον Οικοδεσπότη. Γλεντούν και χαίρονται τα υλικά αγαθά, Άλλοι, πάλι, τυπικά θα πάνε στην Εκκλησία το πρωί των Χριστουγέννων. Ίσως μάλιστα, από συνήθεια να κοινωνήσουν, αλλά τίποτα περισσότερο. Θα συνεχίσουν τη ζωή τους, σαν να μην ήρθε ο Χριστός στον κόσμο, σαν να μην γεννήθηκε ποτέ, σαν να μην έφερε τον θεϊκό νόμο Του, σαν να μην έχυσε το πανάγιο Αίμα Του στον Σταυρό για τις αμαρτίες μας. Θα συνεχίσουν την υλιστική τους ζωή.

Υπάρχουν, όμως και οι πιστοί που περιμένοντας τα Χριστούγεννα δεν μένουν σε μια εξωτερική προετοιμασία. Προχωρούν σε κάτι βαθύτερο. Νιώθουν το πνευματικό νόημα της Γιορτής. Ετοιμάζουν τις καρδιές τους με τη μετάνοια και την ιερά Εξομολόγηση, για να δεχθούν το σώμα και το αίμα του Κυρίου. Να γίνουν οι καρδιές τους Φάτνες.

Γι’ αυτούς τα Χριστούγεννα δεν είναι απλώς η ημέρα των δώρων. Είναι η ημέρα του Θείου Δώρου που προσέφερε στη γη μας ο Ουράνιος Πατέρας. Δεν περιμένουν την μεγάλη Γιορτή σαν μια ολιγοήμερη σύντομη χαρά. Αλλά σαν πηγή της χαράς, διότι «ο λόγος σαρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν». Περιμένουν τα Χριστούγεννα, όχι απλώς σαν ένα μεγάλο γεγονός, που χάνεται στα βάθη των αιώνων, αλλά σαν μία σύγχρονη πραγματικότητα, μία «ευδοκία» του Ουράνιου Πατέρα και για το σύγχρονο άνθρωπο.

Δεν μπορούμε να λέμε ότι «γιορτάζουμε Χριστούγεννα» όταν γιορτάζουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό. Ούτε δικαιούμαστε να λέμε ότι γιορτάζουμε Χριστούγεννα, όταν στο επίκεντρο της γιορτής βρίσκεται ο εαυτός μας, παραβλέποντας ή και περιφρονώντας ίσως τον συνάνθρωπό μας. Τότε γιορτάζουμε λοιπόν αληθινά Χριστούγεννα, όταν γιορτάζουμε τη δική μας εν Χριστώ αναγέννηση, την οποία εκδηλώνουμε με την έμπρακτη αγάπη μας προς τον οποιοδήποτε συνάνθρωπό μας. Τότε γιορτάζουμε αληθινά Χριστούγεννα, όταν στην καθημερινή μας ζωή αγωνιζόμαστε να εφαρμόσουμε τον θεσπέσιο ύμνο της Αγάπης που έγραψε ο Απ. Παύλος στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή του.

Τα Χριστούγεννα είναι η «ανατολη ανατολών». Ανέτειλε ο ήλιος της Δικαιοσύνης, έδιωξε το πυκνό σκοτάδι της κακίας και της αμαρτίας κι εμείς βρήκαμε την Αλήθεια, το Φως, τη Ζωή.  Η αγία μας πίστη δεν είναι θρησκεία. Είναι τρόπος ζωής. Σε όλα τα θρησκεύματα βλέπουμε τον άνθρωπο να προσπαθεί να συναντήσει το Θεό κι επειδή δεν μπορεί να τον φτάσει λόγω της υπερβατικότητός Του, επινοεί διάφορους θεούς νομίζοντας ότι βρήκε την αλήθεια. Εμείς, όμως, οι χριστιανοί είμαστε διαφορετικοί. Δεν προσεγγίσαμε και δεν επινοήσαμε κανένα θεό. Αντιθέτως, ο αληθινός Θεός ήρθε και βρήκε εμάς.

Όλος ο κόσμος χαίρεται και πανγυρίζει με τη Γέννηση του Χριστού, Μακάρι και η δική μας καρδιά να λάβει μέρος σ’ αυτή την παγκόσμια χαρά και ο ενανθρωπήσας Θεός να της μεταδώσει θάρρος, δύναμη και ελπίδα, Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

Κυριακή προ της Χριστού Γεννήσεως σήμερα και εορτή πάντων των απ΄ αιώνος Θεώ ευαρεστησάντων, από Αδάμ έως και Ιωσήφ του μνήστορος και το πρώτο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου που ακούσαμε σήμερα,  περιλαμβάνει δύο ενότητες. Στην πρώτη, την εκτενέστερη, μας παρουσιάζει τη γενεαλογία του Χριστού, από τον Αβραάμ μέχρι τον Δαβίδ και τέλος μέχρι τον Ιωσήφ, τον μνήστορα της Παναγίας. Μέσα από αυτή την απαρίθμηση των προπατόρων του Ιησού, ο ευαγγελιστής Ματθαίος θέλει να μας δείξει ότι πρώτον, ο Χριστός είναι όντως ένα υπαρκτό πρόσωπο της ιστορίας, δίνοντας με τον τρόπο αυτό την δέουσα απάντηση σε όλους εκείνους που κατά καιρούς αμφισβήτησαν ή αμφισβητούν την ιστορικότητα του Ιησού.

Δεύτερον, ότι όντως είναι υιός του Δαβίδ, καθότι σύμφωνα με τις υποσχέσεις του Θεού όπως αυτές εκφράστηκαν στις προφητείες της Παλαιάς Διαθήκης, η σωτηρία του κόσμου και η λύτρωση επρόκειτο να προέλθει "εκ σπέρματος Δαυίδ".

Και τρίτο, κάνοντας εκτενή αναφορά μέχρι τον Αβραάμ, για να δείξει ότι η γέννηση του Χριστού αποτελεί την κατάληξη του μακραίωνου σχεδίου του Θεού και της προετοιμασίας του ανθρώπινου γένους για τη σωτηρία και τη λύτρωση του κόσμου.

 Στη δεύτερη ενότητα, ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας αναφέρει εν συντομία τα γεγονότα σχετικά με τη γέννηση του Χριστού. Όντας ακόμα μνηστευμένος ο Ιωσήφ με την Παναγία, πριν δηλαδή κατοικήσουν μαζί, αντιλήφθηκε ότι η Μαρία ήταν έγκυος. Σκέψεις και αμφιβολίες τον περικύκλωσαν, και σκέφτηκε κρυφά να τη διώξει σε τόπο μακρινό. Τότε Άγγελος Κυρίου του παρουσιάστηκε και του είπε να μη διστάσει να πάρει ως σύζυγό του την Παναγία, γιατί το παιδί που κυοφορεί είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος και ότι το αγόρι που θα γεννηθεί είναι εκείνος που θα φέρει τη σωτηρία στον κόσμο από τα δεσμά της αμαρτίας. Έτσι ο Ιωσήφ παρέλαβε την Μαρία, και στη συνέχεια γεννήθηκε το παιδί που ο Ιωσήφ του έδωσε το όνομα Ιησούς, σύμφωνα με την εντολή του Αγγέλου.

 Ο Ματθαίος παρεμβάλλει και ένα σχόλιο στη διήγησή του. Όλο αυτό έγινε, μας λέει, δηλαδή ο τρόπος της γενεαλογίας και η γέννηση του Χριστού από την Παρθένο Μαρία, ώστε να εκπληρωθεί η προφητεία διά στόματος του προφήτη Ησαΐα ότι ιδού, η παρθένος θα κυοφορήσει και θα γεννήσει υιό και θα καλέσουν το όνομά του Εμμανουήλ, που σημαίνει ο Θεός είναι μαζί μας.

 Η γέννηση δηλαδή του Χριστού δε σηματοδοτεί απλά τη λύτρωση του ανθρώπου από την αμαρτία, αλλά την παρουσία του Θεού του ίδιου ανάμεσά μας. Η γέννηση του Χριστού και η επί γης παρουσία Του δεν αποτελεί απλά την απαρχή της αποκατάστασης της ανυπακοής των πρωτοπλάστων, που τους οδήγησε έξω από τον Παράδεισο, αλλά επίσης την αποκατάσταση της κοινωνίας και πάλι του ανθρώπου με το Θεό. Ο Μέγας Αθανάσιος μας λέει ότι μετά το προπατορικό αμάρτημα δεν αρκούσε απλά μια συγνώμη εκ μέρους των πρωτοπλάστων για να διορθωθεί το λάθος που έγινε. Ακόμα δηλαδή και αν ο Αδάμ και η Εύα είχαν ζητήσει συγγνώμη από το Θεό, πάλι θα ήταν απαραίτητη η ενανθρώπηση του Υιού και Λόγου του Θεού, για να αποκατασταθεί η διαρραγείσα κοινωνία. Ίσως να απαιτούσε λιγότερο χρόνο, αλλά πάλι ο Χριστός έπρεπε να γεννηθεί. Και τούτο, επειδή πέρα από τη συγχώρεση εκ μέρους του Θεού, την οποία θα λέγαμε ότι ως φιλάνθρωπος είχε δώσει από μόνος Του στον άνθρωπο, έπρεπε και ο ίδιος ο άνθρωπος να κινηθεί προς την κατεύθυνση του Θεού, να Τον ανακαλύψει και πάλι, πέρα και πίσω από τα ανθρώπινα πάθη και τις κακίες που σκιάζουν την ανθρώπινη καρδιά.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο νόημα της γέννησης του Χριστού. Ένας νέος άνθρωπος, ξένος από την κακία του κόσμου, ξένος από κάθε αμαρτία, τέλειος κατά πάντα, γεννημένος με τρόπο όχι φυσιολογικό αλλά δημιουργημένος από τον Θεό, εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, έρχεται στον κόσμο για να οδηγήσει τον κάθε άνθρωπο στο δρόμο της επιστροφής στην αγάπη και την κοινωνία του Θεού. Και ως Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού, να μας διδάξει την Αλήθεια, τη Ζωή, το θέλημα του Θεού, την αγάπη, την καταλαγή και τη συμφιλίωση όχι μόνο του Θεού με τον άνθρωπο, αλλά και των ανθρώπων μεταξύ τους.

Η σάρκωση του Θεού είναι το μεγαλύτερο γεγονός στην παγκόσμια ιστορία. Ο Θεός, ο δημιουργός όλων των ορατών και αόρατων όντων, είναι απρόσιτος και ακατάληπτος από τα πλάσματά του. Αυτός, αφού τα δημιούργησε και τα συντηρεί τα γνωρίζει καλά, ενώ εκείνα ως κτιστά δεν μπορούν να κατανοήσουν τον άκτιστο Θεό. Γνωρίζουν μόνο ό,τι αυτός με διαφόρους τρόπους τους αποκαλύπτει, όπως επίσης μπορούν να αντιλαμβάνονται την σοφία και την μεγαλοσύνη Του, μέσω των δημιουργημάτων Του.

Αυτός ο παντοδύναμος Θεός γίνεται άνθρωπος, προσλαμβάνει την κτιστή ανθρώπινη φύση και ζει μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία. «Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» όπως γράφει ο μαθητής της αγάπης, ο Ιωάννης, στο τέταρτο Ευαγγέλιο. Με την ενέργειά του αυτή, ο Θεάνθρωπος Κύριος δίνει στους ανθρώπους τις θεϊκές ιδιότητές του και τους κάνει κατά χάρη θεούς. Την δωρεά αυτή φυσικά θα την δεχθούν όσοι τον πιστέψουν και τον αγαπήσουν.

Ας ανοίξουμε την καρδιά μας, κι ας χαρούμε για τον ερχομό Του, όπως τότε κάποιοι στη Βηθλεέμ, αναγνώρισαν στο πρόσωπο του νεογέννητου Χριστού, τον Βασιλέα της κτίσεως και τον προσκύνησαν, δωρίζοντάς του συμβολικά δώρα. Εμείς ας δώσουμε την καρδιά μας, τη ζωή μας, την ύπαρξή μας και την ψυχή μας. Αμήν

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙA' ΛΟΥΚΑ

Κυριακή των προπατόρων σήμερα και η σημερινή ευαγγελική περικοπή αναφερεται στην παραβολη του Μεγάλου Δείπνου οπου είναι η Βασιλεία του Χριστού, ο Παράδεισος και η αιώνια ζωή.

Ένας άνθρωπος κάλεσε κόσμο πολύ στο δείπνο που ετοίμασε, αλλά όταν ήρθε η ώρα και έστειλε τον υπηρέτη του να τους ειδοποιήσει πως όλα ήταν έτοιμα. Άρχισαν ο ένας μετά τον άλλο να αρνούνται την πρόσκληση, προφασιζόμενοι διάφορες αφορμές. Ο ένας είπε ότι αγόρασε ένα χωράφι, και πρέπει να πάει να το δει, ο άλλος ότι αγόρασε πέντε ζευγάρια βόδια και πρέπει να πάει να τα δοκιμάσει, κι ένας τρίτος ότι παντρεύτηκε, και όλοι τους παρακαλούν τον οικοδεσπότη να τους συγχωρήσει για την απουσία τους. Και τότε θύμωσε ο οικοδεσπότης, μας λέει ο Χριστός, και έστειλε τον δούλο του να καλέσει από τους δρόμους και τις πλατείες τους φτωχούς, τους ανάπηρους και τους τυφλούς. Και σαν είδε ότι ακόμα υπήρχε χώρος, τον έστειλε ξανά, λέγοντάς του να ψάξει περισσότερο και να βρει τους ενδεείς και αν είναι ανάγκη να τους πείσει να έλθουν, μιας που τελικά κανένας από όσους είχαν αρχικά κληθεί δεν πρόκειται να συμμετάσχει στο δείπνο.

Ο Οικοδεσπότης είναι ο ίδιος ο Θεός. Οι προσκεκλημένοι της σημερινής παραβολής είναι όλοι εκείνοι που έχουν γνώση του Θεού, που έχουν ακούσει το Ευαγγέλιο και καλούνται από το Χριστό να συμμετάσχουν στην αλήθεια της κοινωνίας μαζί Του. Εξέπεσαν ωστόσο, εξαιτίας του ασθενούς τους λογισμού και της προσκολλήσεώς τους στα υλικά και βιοτικά πράγματα. Αυτοί που είπαν “αγρόν ηγόρασα”είναι εκείνοι που απασχολούν τη διάνοιά τους με άλλες σκέψεις και κοσμοθεωρίες, παραιτούμενοι από τη μελέτη του λόγου του Θεού και της αληθινής Ζωής. Εκείνοι που αγόρασαν τα βόδια είναι που ασχολούνται με τις βιοτικές μέριμνες και καταναλώνουν σε αυτές όλο τους το ενδιαφέρον και την ενεργητικότητα, λησμονώντας τα πνευματικά. Και τέλος εκείνος που μόλις είχε παντρευτεί, επειδή θεωρεί ότι στην συζυγική κοινωνία βρίσκεται το παν, αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους που προτιμούν τις επίγειες απολαύσεις από τις επουράνιες. “Διότι ο ανθρώπινος νους που προσκολλάται στην κοσμική φιληδονία, γίνεται αδρανής στα πνευματικά και δεν εργάζεται πλέον τα του Θεού. Και για το λόγο αυτό θα είναι αμέτοχος της ουράνιας και θείας εορτής”

Η Βασιλεία όμως του Θεού δεν εξαρτάται από τη θέληση ή τη διάθεση των ανθρώπων, αλλά από την παρουσία του Θεού, που έχει τη δύναμη να μεταμορφώνει τον άνθρωπο και να τον ζωοποιεί. Καλεί λοιπόν τους πτωχούς τω πνεύματι, δηλαδή τους ταπεινούς και τους πλουτίζει με τη θεϊκή Του σοφία. Καλεί τους αναπήρους και τους κάνει υγιείς. Καλεί τους χωλούς και βαδίζουν τον ορθό δρόμο. Καλεί τους τυφλούς, ώστε να βλέπουν το φως το αληθινό . Η σοφία του Θεού υπερβαίνει τις ανθρώπινες αδυναμίες και η Εκκλησία, όπου το πνευματικό δείπνο της Βασιλείας του Θεού προσφέρεται σε όλους μας κάθε Κυριακή και κάθε γιορτή, είναι ο χώρος όπου ο άνθρωπος θεραπεύεται από κάθε πνευματική ασθένεια ή αναπηρία και μεταμορφώνεται σε τέκνο του Θεού.

Αξίζει  να αναλύσουμε και να εμβαθύνουμε σε αυτήν την σπουδαία και γεμάτη σωτήρια νοήματα παραβολή για την δική μας πνευματική ωφέλεια. Ασφαλώς όλοι αντιλαμβανόμαστε ότι το νόημα της παραβολής έχει να κάνει με την σωτηρία των ανθρώπων. Ο Θεός Πατέρας, ο μεγάλος φιλόξενος που πραγματοποιεί το μεγάλο δείπνο, προσφέροντας τον «Μόσχο τον Άμωμο» τον Υιό του ως θυσία και προσφορά αλλά και τροφή ουράνια για αιώνια ζωή.

Αυτοί που έπρεπε να δεχθούν αμέσως και με προθυμία είναι ο λαός του Ισραήλ, διότι αυτοί ήταν οι καλεσμένοι από πολλούς αιώνες, μέσω των δούλων του Θεού των προφητών και όλων εκείνων των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτοί όμως αρνήθηκαν και δεν δέχθηκαν την μεγάλη πρόσκληση. Είναι οι μεγάλοι χαμένοι.Ο Θεός όμως δεν θα αφήσει την μεγάλη τράπεζα κενή, θα γεμίσει με ανθρώπους που δεν είχαν ελπίδα σωτηρίας. Και αυτοί ήσαν οι εθνικοί, οι ειδωλολάτρες που αναγκάζονται να μπουν να συμμετάσχουν. Αυτό το «ἀνάγκασον εἰσελθείν» σημαίνει ότι ενθαρρύνεται, προτρέπεται, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να συμμετάσχει στο Δείπνο της σωτηρίας όλος ο ειδωλολατρικός κόσμος «ὁ καθήμενος ἐν σκότει καὶ σκιᾶ θανάτου».

Και πάλι φέτος έρχεται ο Χριστός να γεννηθεί ταπεινά στο Σπήλαιο της Βηθλεέμ και μας καλεί να τον δεχθούμε και εμείς να γίνουμε συνδαιτυμόνες στο πανανθρώπινο τραπέζι που ο Θεός έχει ετοιμάσει σε κάθε Τράπεζα Αγία να φάμε και να γευθούμε ότι «Χριστός ο Κύριος», να πιούμε το ουράνιο και πανακήρατον αίμα Του. Σπήλαιο να γίνει η καρδιά μας για να ζήσει εντός μας. Θα αρνηθούμε την πρόσκληση; Ταπεινά με πίστη, με αγάπη ας προσεγγίσουμε κατάλληλα το Δείπνο το Μυστικόν του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος Χριστού.

Η Εκκλησία είναι η διαρκής υπενθύμιση και η διαρκής ανανέωση της πρόσκλησης που ο Χριστός απευθύνει σε όλους μας. Έχουμε το προνόμιο να ανήκουμε στους ανθρώπους που έχουν γνωρίσει την αλήθεια που ο Θεός αποκάλυψε στον κόσμο και ως εκ τούτου ανήκουμε σε αυτούς που έχουν δεχτεί την πρόσκληση να συμμετάσχουμε στο δείπνο της Βασιλείας Του. Απομένει σε μας να αποδεχτούμε τούτη την πρόσκληση, και να μη παρασυρθούμε ούτε από ανθρώπινες κοσμοθεωρίες, ούτε από βιοτικές μέριμνες, ούτε από τις προσωπικές μας επιθυμίες. Απομένει σε μας να αποδεχτούμε την πρόσκληση του Θεού και να προετοιμαστούμε κατάλληλα, ώστε να αξιωθούμε να ζήσουμε και την μεγάλη εορτή των Χριστουγέννων, που πλησιάζει, σε όλο της το πνευματικό μεγαλείο.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι' ΛΟΥΚΑ

Οι Συναγωγές ήταν αίθουσες στις πόλεις και τα χωριά της Παλαιστίνης, στις οποίες συγκεντρώνονταν οι Ιουδαίοι κάθε Σάββατο για να ακούσουν τον λόγο του Θεού, δεδομένου ότι μόνο ένας ναός υπήρχε, αυτός στα Ιεροσόλυμα. Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Ιησούς διδάσκει σε μία Συναγωγή όπου βρίσκεται μία γυναίκα παραμορφωμένη από κύρτωση, που παρακολουθεί την ομιλία και προσεύχεται. Ο Κύριος την κάλεσε κοντά του και της είπε, γυναίκα, είσαι ελεύθερη από την αρρώστια σου. Άπλωσε πάνω της τα χέρια του και αμέσως έγινε καλά, σηκώθηκε ολόρθη και ευχαριστούσε τον Θεό για τη θεραπεία της.

Ο Αρχισυνάγωγος όμως, αντί να χαρεί και να δοξάσει τον Θεό οργίζεται και κατηγορεί άμεσα την γυναίκα και έμμεσα τον Χριστό. Επικαλείται την τέταρτη εντολή του Δεκαλόγου που επέτρεπε μόνο έξι ημέρες να εργάζονται οι Ιουδαίοι, λέγοντας: «αυτές τις ημέρες να έρχεσθε να θεραπεύεσθε και όχι την ημέρα του Σαββάτου που είναι αργία».

Οι Εβραίοι εκείνης της εποχής, είδαν την αργία του Σαββάτου τελείως τυπικά και σχολαστικά, γεμάτη από απαγορεύσεις και τυπικούς κανόνες που τελικά είχε χαθεί ο σκοπός και η ουσία της αργίας. Αυτό οφειλόταν στους Νομοδιδασκάλους και τους Φαρισαίους που δίδασκαν τον λαό λαθεμένα.

Αυτό το βλέπουμε στην περίπτωση του θαύματος στην σημερινή συγκύπτουσα. Για δέκα οχτώ χρόνια ταλαιπωρούνταν αυτή η γυναίκα. Αυτό που μας εκπλήσσει είναι η κοντοφθαλμία και η υποκρισία του αρχισυναγώγου. Βλέπει τον Χριστό μας να κάνει το θαύμα και υποκριτικά προσπαθεί να το υποβιβάσει προτρέποντας τον λαό να μην ζητούν θαύματα την ημέρα του Σαββάτου, θεωρώντας ότι αυτό εντάσσεται στην εργασία και άρα είναι αμαρτία. Άλλωστε με το θαύμα του ο Χριστός μας, θέλει να τους δείξει και να καταλάβουν ότι ήλθε να αγιάσει και να καθαρίσει την θρησκευτικότητα τους από όλα εκείνα τα στείρα στοιχεία που κάθε άλλο παρά οδηγούν στο Θεό.

Η θρησκεία δεν είναι κατάλογος από νόμους, δεν είναι συνήθειες και υποχρεώσεις, πολλές φορές αντίθετες στην κοινή λογική, που πρέπει οπωσδήποτε να τηρηθούν. Αληθινή θρησκεία είναι η προσωπική σχέση με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Αυτό ο Αρχισυνάγωγος δεν το καταλάβαινε, έτσι ο Κύριος του φέρνει ένα παράδειγμα, ότι τα κατοικίδια ζώα πολλές φορές τα φροντίζουμε περισσότερο από τους ανθρώπους, έστω και παραβαίνοντας την εντολή του Κυρίου. Υποκριτή, του λέει, κατά την ημέρα του Σαββάτου ο καθένας δεν λύνει το βόδι του ή το γαϊδουράκι και πηγαίνει να τα ποτίσει; Αυτό δεν θεωρείται παράβαση της αργίας του Σαββάτου;

Μέσα από τη σημερινή διήγηση ο Κύριος στηλιτεύει την υποκρισία και την τυπολατρία όχι μόνον των φαρισαίων, αλλά και κάθε ανθρώπου, κάθε εποχής. Οι φαρισαίοι της εποχής Του είχαν μετατρέψει τις εντολές του Δεκαλόγου και του Νόμου σε ένα στείρο σύστημα υποχρεώσεων και περιορισμών, και γι αυτό συχνά αντιδρούσαν με αγανάκτηση όταν ο Χριστός θεράπευε τα Σάββατα, σε σημείο να λένε ότι εφόσον δεν τηρεί το Σάββατο, δεν προέρχεται από τον Θεό. Η τυπολατρία τούς έκανε να θεωρούν τους εαυτούς τους αυτάρκεις έναντι του Θεού.

Θεωρούν κατώτερη την πονεμένη αυτή γυναίκα από το βόδι τους ή το άλογο τους αφού το ποτίζουν και του δίνουν τροφή το Σάββατο σύμφωνα με τον Νόμο. Αντιθέτως την υγεία και την θεραπεία της γυναίκας υπό του Κυρίου την θεωρούν αμαρτία.

Δυστυχώς πολλές φορές και εμείς έχουμε μια τυπολατρική συμπεριφορά στο θέμα της πίστης μας. Αφήνουμε τα μεγάλα και ουσιαστικά, ασχολούμενοι με μικρά και ασήμαντα και μάλιστα με έντονο και συχνά εριστικό τρόπο. Για παράδειγμα, δείχνουμε μεγάλο ζήλο και ενδιαφέρον να πάρουμε σπερνά ή άρτο όταν γιορτάζει ένας Ναός, αλλά δεν δείχνουμε το ίδιο ενδιαφέρον να εξομολογηθούμε και να κοινωνήσουμε. Πηγαίνουμε να εκκλησιαστούμε, αλλά δεν προβληματιζόμαστε πόσο προσευχηθήκαμε και πόσο βιώσαμε αυτά που τελέστηκαν μέσα στο Ναό. Άλλοτε, πηγαίνουμε να εκκλησιαστούμε ή και συμμετέχουμε στα Άχραντα Μυστήρια ενώ είμαστε τσακωμένοι ή δεν μιλάμε με κάποιο συνάνθρωπό μας.

Το μήνυμα όμως του Ευαγγελίου, το κήρυγμα του Χριστού αλλά και ο τρόπος της ενανθρώπησής Του και του Πάθους Του δίνουν προτεραιότητα στην ελευθερία του ανθρώπινου προσώπου και στοχεύουν στην πνευματική του αποδέσμευση τόσο από τα δεσμά της αμαρτίας όσο και από τις στείρες υποχρεώσεις που φορτίζουν και καταπιέζουν τον άνθρωπο. Η τυπική και μηχανιστική τήρηση των εντολών του Θεού τελικά δεν μας προσφέρει τίποτα, αν στην καρδιά μας δεν πρυτανεύει η αγάπη προς τον πλησίον, η ευσπλαχνία και η διάθεση της προσφοράς και της αυτοθυσίας. Το μήνυμα επομένως της σημερινής περικοπής μας αγγίζει και μας αφορά όλους, μιας που συχνά, ίσως και ασυναίσθητα, προτάσσουμε τις εντολές του Θεού και βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την αγάπη προς τον πλησίον. Άλλες φορές πάλι, είτε θεωρούμε τους εαυτούς μας εντάξει έναντι του θεού, και άρα ο Θεός μάς οφείλει, είτε αγανακτούμε όταν κάποιοι από τους αδελφούς μας δεν τηρούν όλα όσα εμείς τηρούμε, και προσπαθούμε να τους πειθαναγκάσουμε να ακολουθήσουν το δικό μας μοτίβο πίστεως και ασκήσεως.

Ας προσέξουμε  και εμείς μην πέσουμε στην ίδια παγίδα θεωρώντας την τυπική εφαρμογή των θρησκευτικών καθηκόντων ως απόλυτη. Οι εκδηλώσεις στην ευσέβεια μας να έχουνε πάντοτε το κίνητρο της αγάπης και της γνήσιας πίστεως. Οι εντολές του Θεού μας δόθηκαν για την σωτηρία μας και άρα είναι αναγκαίες γι’ αυτήν. Όμως όταν συγκρούεται ο τύπος με την αγάπη, προηγείται η αγάπη· «το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο». Ποτέ και με κανέναν τρόπο δεν πρέπει να αφήνουμε για οιοδήποτε λόγο να δολοφονείται η αγάπη. Αμην

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΙΓ' ΛΟΥΚΑ

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας λέγει για κάποιον πλούσιο νέο, ο οποίος ήταν άρχοντας της συναγωγής και είχε μεγάλα πνευματικά ενδιαφέροντα και μεταφυσικές αναζητήσεις.  Πλησίασε λοιπον τον Κύριο αυτός ο νέος και τον ρώτησε.

" Διδάσκαλε αγαθέ, τι πρέπει να κάνω για να κληρονομήσω την αιώνια ζωή;"

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ' ΛΟΥΚΑ

Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Κύριος θέλοντας να δείξει πόσο ολέθριο είναι το πάθος της πλεονεξίας, μας λέγει την παραβολή του άφρονος πλούσιου του οποίου τα κτήματα καρποφόρησαν τόσο πολύ, ώστε τον απασχολούσε το πρόβλημα που θα συγκεντρώσει τα αγαθά του και ξέχασε τον ίδιο το Θεό, στον οποίο ούτε ευχαριστώ δεν είπε για όλα τα καλά που είχε και ούτε νοιάστηκε για τους συνανθρώπους του που προσπσθούσαν να εξοικονομήσουν τα προς το ζην. 

Αυτό που σκέφτηκε ήταν" θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες και θα πω ψυχή μου εχεις άφθονα αγαθά για πολλά χρόνια, φάε, πιες, ευχαριστήσου". Ο Θεός όμως του είπε" άφρωνα απόψε αφήνεις την τελευταία σου πνοή, οι πονηροί δαίμονες ζητούν την ψυχή σου,  όλα αυτά που ετοίμασες σε ποιον θα ανήκουν λοιπόν;"

Η πλεονεξία μεταβάλει και αλλοιώνει τον άνθρωπο, του διαστρέφει τη λογική και τη σκέψη, με αποτέλεσμα να αδυνατεί ο άνθρωπος να κρίνει σωστά και δίκαια. Από πνευματικό άνθρωπο τον καθιστά υλιστή και σαρκολάτρη. Η σκέψη του γεμίζει από τα υλιστικά φρονήματα, τις σαρκικές επιθυμίες και τα αμαρτωλά και άνομα πάθη. Τις υψηλές σκέψεις, τους ευγενείς πόθους, και τις άγιες επιθυμίες τις αφανίζει στα βάθη του σκότους. Έτσι ο άφρών πλούσιος και κάθε άφρων της εποχής μας, φτάνει στην απώλεια και την καταστροφή. Καταδικάζει επιπλέον τούτη τη συμπεριφορά ο Κύριος, επειδή στο βάθος ο εγωκεντρισμός συνιστά απιστία κατά του Θεού. Χαίρεται ο πλούσιος με τη γη και τα αγαθά του, θεωρεί ότι του ανήκουν όλα και μπορεί μόνος του να ρυθμίζει τη ζωή του.

Ξεχνά πως ότι κι αν έχουμε είναι δώρο του Θεού, ακόμα και τα υλικά αγαθά. Ξεχνά ακόμα περισσότερο πως όσο κι αν προσπαθήσουμε, πάντα υπάρχουν γεγονότα και καταστάσεις στη ζωή μας, που ούτε μπορούμε να προβλέψουμε, ούτε μπορούμε μα ελέγξουμε η να αποτρέψουμε. Εκεί αν μη τι άλλο αποδεικνύεται πόσο εύθραστη είναι η παντοδυναμία μας και πόσο έχουμε ανάγκη τη βοήθεια του Θεού.

Ο αγώνας του ανθρώπου εναντίον των παθών και των αδυναμιών του, πρέπει να είναι συνεχής και ισόβιος, γιατί ακριβώς αυτές τις αδυναμίες εκμεταλεύεται ο εχθρός μας ο διάβολος και ζητά να μας υποδουλώσει σε φοβερά πάθη που τελικά οδηγούν στη κόλαση. Πρέπει πολύ να προσέξουμε το μεγάλο πάθος της πλεονεξίας, που οδηγεί τον άνθρωπο στο κατάντημα του πλούσιου της παραβολής μας. Όποιος όμως προσπαθεί να γίνεται πλούσιος κατα Θεόν, δηλαδή πλούσιος στο να προσφέρει την αγάπη του στους άλλους, αυτός κερδίζει και αυτή τη ζωή και τον παράδεισο.

Όταν ο άνθρωπος αγαπά το Θεό και τους άλλους ανθρώπους, τότε η ζωή του είναι γεμάτη σπο φιλανθρωπία και ελεημοσύνη. Όλες αυτές οι αρετές τον κάνουν ευτυχισμένο και τον οδηγούν αιώνια κοντά στο Θεό. 

Η πλεονεξία δεν δίνει ποτέ στον άνθρώπο την αίσθηση της επάρκειας, της πληρότητας, αντιθέτως δίνει την αίσθηση της έλειψης, του διμιουργεί συνεχώς ανάγκες, του προκαλεί φόβο, αγωνία, άγχος, τον οδηγεί πιο γρήγορα στο θάνατο, ακουγοντας το " άφρων αυτή τη νύχτα θα παραδώσεις την ψυχή σου, αυτά που ετοίμασες σε ποιον θα ανήκουν;" 

Ο Χριστός λέγοντας τη παραβολή αυτή, δεν έχει τίποτα εναντίον του πλούτου και των υλικών αγαθών, ούτε επίσης θέλει να μας φοβήσει με τον ξαφνικό θάνατο. Επειδή ομως μας αγαπάει, θέλει να μας διδάξει την φρόνηση έναντι της αφροσύνης, την ελεημοσύνη έναντι της πλεονεξίας και μας καλεί να προσεξουμε τα λόγια Του. "Προσέχετε και φυλάγεσθε από κάθε είδους πλεονεξίας, διότι η ζωή του ανθρώπου δεν εξαρτάται από τα περρίσια πλούτη, ούτε τα υπαρχοντά του εξασφαλίζουν μακροζωία και ευχαριστη ζωή. " Ο Χριστός στην επι του όρους ομιλία Του πριν μας παροτρύνει να φροντίζουμε για τους πνευματικούς θησαυρούς, μας λέει να μη μεριμνάμε ούτε για τροφές, ούτε για ενδύματα, ούτε για επίγειους θησαύρους που αφανίζονται απο τους κλέφτες και τη φθορά του χρόνου και να μην είμαστε ολιγόπιστοι αλλά να έχουμε εμπιστοσύνη στο Θεό. Να επιζητούμε πρώτα τη Βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του και όλα τα άλλα θα μας δοθούν. Αμην

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η' ΛΟΥΚΑ

Η σημερινη ευαγγελική περικοπή είναι η παραβολή του καλού Σαμαρείτη και θεωρείται μια από τις σπουδαιότερες για την κατήχηση των πιστών. Αφορμή της αναφοράς της παραβολής αυτής, ήταν το ερώτημα ενός νομοδιδασκάλου στον Ιησού Χριστό,  για το τι πρέπει να κάνει στη ζωή του,  για να κερδίσει την αιώνια ζωή.

Ο Χριστός εξηγεί ότι η αιώνια ζωή κληρονομείται με την αγαπη στο Θεό και στον συνάνθρωπο. Στο σημείο αυτό ο νομικός συμφώνησε με το Χριστό. Όμως δεν μπόρεσε να καταλάβει τη φράση του Χριστού να αγαπήσει τον πλησίον του όπως τον εαυτό του, γι' αυτό και ρώτησε το Χριστό " ποιος είναι ο πλησίον μου";

Τότε ο Χριστός άρχισε να διηγείται την παραβολή του Καλού Σαμαρείτη. Ένας άνθρωπος κατέβαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ και έπεσε σε ληστές οι οποίοι αφού τον έγδυσαν και τον τρσυμάτισαν, τον άφησαν μισοπεθαμένο στην άκρη του δρόμου. Σε λίγο πέρασε ενας ιερέας του ναού  των Ιεροσολύμων. Ο ιερέας όμως του έριξε μόνο ενα βλέμμα και γρήγορα απομακρύνθηκε. Το ίδιο εκανε και ο επόμενος διαβάτης που ήταν Λευίτης, άνθρωπος κι αυτός δηλαδή αφιερωμένος στην υπηρεσία του ναού του Θεού. Πλησίασε του έριξε μία ματιά και έφυγε. Αργότερα  πέρασε ενας Σαμαρείτης, οι Σαμαρείτες ήσαν θανάσιμοι εχθροί με τους Εβραίους.

Όμως ο Σαμαρείτης αυτός φέρεται διαφορετικά. Συμπονεί τον πληγωμένο. Ο Καλός Σαμαρείτης είναι μια ευγενής μορφή, με αγαθή καρδιά. Ένας αληθινός ανθρωπος. Κι αυτός ο άνθρωπος δεν αντιπαρήλθε, όπως ο ιερεύς και ο λευίτης αυτόν τον θανάσιμα τραυματισθέντα άνθρωπο. Χωρίς να διστάσει, χωρίς να φοβηθεί, χωρίς να υπολογήσει κόπους και δαπάνες σκέφτηκε ότι είχε καθήκον να τον βοηθήσει. Και η βοήθεια αυτή δεν ήταν μόνο στον τόπο όπου βρίσκονταν πεσμένος, γεμάτος τραύμστα και πληγές, αλλά και στο πανδοχείο, όπου είχε σκοπο να τον μεταφέρει. Γι' αυτό και του προσφέρει αμεσως τις πρώτες βοήθειες. Πρέπει να σταματήσει την επικίνδυνη αιμοραγία των τραυμάτων, να του απαλύνει την δριμύτητα των πόνων. Προσήλθε λοιπόν, με αγάπη και στοργή και "κατέδησε τα τραύματα αυτού επιχέων έλαίον και οίνον" για να τα αποστειρώσει και για να μαλακώσουν οι πληγές, τα δένει προσεκτικά, τον φορτώνει στο ζώο του και τον οδηγεί σε ένα χάνι, όπου τον φροντίζει όλη τη νύχτα. Το πρωί όταν ο κίνδυνος είχε πια περάσει, ξεκίνησε να φύγει, αφοϋ πρώτα έδωσε στον ξενοδόχο δύο δηνάρια και του είπε: " Περιποιήσου τον και ότι περισότερο ξοδέψεις, εγώ επιστρέφοντας θα το εξοφλήσω".

Το παράδειγμα του Καλού Σαμαρείτη είναι φωτεινό για τον καθέναν μας. Η πράξη του αυτή ειναι αξιομίμιτη. Δεν έλειψαν ούτε και θα λείψουν ποτε οι τραυματισμένοι. Καθημερινά αντικρύζουμε τραύματα και τραύματα. Τραύματα σωματικά και τραύματα ψυχικά. Σωματικές θλίψεις και πνευματικές οδύνες. Πολλοί ειναι εκείνοι που βρίσκονται στο κρεβάτι του πόνου και δεν έχουν ίσως κάποιον να τους βοηθήσει, να τους προμηθεύσει ένα φάρμακο, λίγο φαγητό, ένα ποτήρι νερό. Όσο κι αν έχει οργανωθεί η κοινωνική πρόνοια, όσο κι αν εχει επεκταθεί η ιατροφαρμακευτική περίθαλψή, πάντοτε θα υπάρχουν ασθενείς χωρίς φάρμακα, κατάκοιτοι χωρίς βοήθεια, άρρωστοι χωρίς τα μέσα θεραπείας, τραυματίες που έχουν ανάγκη από λίγο αίμα. Σε όλους αυτούς μπορούμε να προσθέσουμε όσους βρίσκονται σε δύσκολες οικονομικές περιστάσεις. Όπως σε όλες τις εποχες δεν έλειψαν οι πεινόντες και διψώντες, οι γυμνοί και άστεγοι, έτσι και στις ημέρες μας.

Μπορεί να τους δώσουμε λίγα. Το πραγματικό μας ενδιαφέρον όμως και η ειληκρινής και γνήσια αγάπη μας του ανακουφίζει περισσότερο. Γι' αυτό το τελευταίο κυρίως πάσχουν. Αν δεν έχουμε χρήματα για να βοηθήσουμε, έχουμε σίγουρα έναν καλό λόγο να πούμε για να τους παρηγορήσουμε. Μία επίσκεψη σε ένα πάσχοντα αδερφό μας.

Ο Καλός Σαμαρείτης! Μία συγκινιτική μορφή, στην οποία ο Κύριος ουσιαστικά απεικόνισε τον ίδιο τον εαυτό Του. Επειδή αυτός είναι ο πρώτος και κατ' εξοχήν Καλός Σαμαρείτης. 

Η περιγραφή του άνθρώπου που δέχθηκε την επίθεση από τους ληστές,  συμβολίζει το πλήγμα που δέχτηκε η ανθρωπότητα από τον δαίμονα και από τους ανθρώπους που υπηρετούν τις αμαρτωλές καταστάσεις και καταφέρονται εναντιον της ανθρωπότητας. Αδικίες, κλεψιές, πόλεμοι, φτώχια, ανέχεια, άνθρωποι οι οποίοι εκμεταλεύονται τους συνανθρώπους τους και μεθοδεύουν με πονηριά την ατίμωση της ανθρωπότητας.

Με τον ιερέα θέλει να δείξει ο Χριστός ότι όσες θρησκείες πέρασαν από την ανθρωπότητα, μάταια προσπάθησαν δεν μπόρεσαν να τη σώσουν. Το ίδιο και οι πολιτικές καταστάσεις και πολιτεύματα, τα οποία εκπροσωπούνται από τον λευίτη. Κανείς δε μπόρεσε να σώσει την ανθρωπότητα.

Ποιος είναι ο καλός Σαμαρείτης; Ειναι ο Χριστός ο ίδιος. Ήταν ξένος ο Χριστός προς την ανθρωπότητα. Ο Χριστός ως Θεός , προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, για να τη σώσει και να την αναστήσει. Τα τραύματα τα περιποιήθηκε με λάδι και κρασί. Το λάδι και το κρασί είναι τα σωστικά μυστήρια της Εκκλησίας, το έλαιον του Βαπτίσματος, του Χρίσματος, του Ευχελαίου και ο οινος της Θείας Λειτουργίας, της Θείας Ευχαριστείας. Το ότι ανέβασε πάνω σε δικό του ζώο και μετεφερε τον άνθρωπο είναι η πρόσληψη της ανθρώπινης φύσεως, που ο Χριστός ανέλαβε " φορτώθηκε" την ανθρωπότητα για να τη σώσει. Πανδοχείο είναι η Εκκλησία που δέχετε τον άνθρωπο και τον περιθάλπτει.

Ο Χριστός θα ξανάρθει θα επιστρέψει. Αυτό λέει στον ξενοδόχο " εν τω επανερχεσθαί με" θα ξανάρθω δηλαδή".

Είναι η προσδοκία της Εκκλησίας για τη Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Αυτή την πίστη και την προσδοκία διετύπωνε η πρωτοχριστιανική Εκκλησία. Την ίδια πίστη ομολογούμε και στο Σύμβολο της Πίστεως, " και πάλιν ερχόμενον μετα δόξης".

Ο Κύριος  ακόμα με την παραβολή αυτή μας καλεί να ξεπεράσουμε την τυπική θρησκευτική ζωή. Η πίστη μας δε συνίσταται μόνο στην εκπλήρωση κάποιων τυπικών θρησκευτικών καθηκόντων, αλλά στην καρδιακή μετάνοια και αγάπη. Όταν ζούμε την Πίστη μας σωστά, μεταμορφωνόμαστε εσωτερικά, η καρδιά μας μαλακώνει και αυθόρμητα σπλαχνίζεται όλο και περισσότερο τον κάθε συνάνθρωπο.

Η πνευματική μας καλιέργεια, το πόσο πραγματικά Χριστιανοί είμαστε, φαίνεται στη δύσκολη ώρα, όταν χρειάζεται να δείξουμε αυταπάρνηση για χάρη του Θεού, να θυσιαστούμε για χαρη των συνανθρώπων μας.

Ο Κύριος ας μας αξιώσει να γίνουμε άνθρωποι αυταπαρνήσεως και έμπρακτης ευσπλαχνίας, σύμφωνα με το δικό Του άγιο και τέλειο παράδειγμα. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ζ' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

"Μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται"

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας περιγράφει δύο θαύματα του Χριστού, αυτό της θεραπείας της αιμορροούσης και της κόρης του Ιάειρου. Η μία ήταν μια απλή γυναίκα μεσα στο πλήθος, ο δεύτερος ήταν επιφανής άρχοντας της συναγωγής. Και οι δυο ζουν έντονα ένα προσωπικό τους πρόβλημα και δεν έχουν τη δύναμη να το λύσουν. Ο μεν Ιάειρος έχει ετοιμοθάνατη την κόρη του, η δε αιμορροούσα ενώ ξόδεψε όλη της την περιουσία για να γιατρευτεί, θεραπεία δεν είχε βρει.

Ο Ιάειρος παρακαλούσε γονυπετής τον Ιησού, να θεραπεύσει το ετοιμοθάνατο παιδί του. Καθώς προχορουσαν προς την οικεία του Ιάειρου, μια αιμορροουσα γυναίκα άγγιξε το ιμάτιο του Χριστού, εχοντας τη βεβαιότητα ότι αυτό και μόνο το άγγιγμα θα ήταν αρκετό να θεραπεύσει την αβαστσχτη ασθένειά της η οποια την βασάνιζε και την ταλαιπωρούσε δώδεκα χρόνια.

Ο Χριστός αντιλαμβάνεται ότι η πίστη αυτής της γυναίκας ενεργοποίησε τη Θεική του δύναμη. Κι ετσι την θεραπεύει και την επαινεί. Εν τω μεταξύ καταφθάνει η πληροφορία για το θάνατο του παιδιού που βυθίζει σε οδύνη τον πατέρα. Ο Κύριος όμως δεν εγκαταλείπει τους ανθρώπους της πίστεως στην απελπισία. Φτάνει στο σπίτι, παρομοιαζει το θάνατο με ύπνο και αναστένει το παιδί, γεμίζοντας με αισθήματα χαράς και ευγνωμοσύνης τους γονείς και τους οικείους του.

Και οι δύο ομως και η αιμοροουσα και ο Ιάειρος, έχουν δυο κοινά στοιχεία: διαθέτουν πίστη και τόλμη. Πιστεύουν οτι Χριστός μπορεί να παράσχει την ίαση και τολμούν, ο αρχισυνάγωγος να το ζητήσει και η αιμοροουσα να αγγίξει τον Κύριο.

Δεν ήταν μικρό πραγμα για έναν αρχισυναγωγο να μιλήσει με το Χριστό.Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι ειχαν απαγορεύσει στο λαό να Τον πλησιαζει και να ακουει τη διδασκαλία Του. Ο Ιάειρος οχι μόνο τολμά να βρισκεται ανάμεσα στο πληθος που ακούει τους λόγους του Κυριου, αλλά και συζητεί μαζί Του και Του ζητάει να έρθει στο σπίτι του, γιατί πιστεύει ότι ο μόνος που μπορεί να σώσει το παιδί του είναι ο Χριστός. Η  πίστη του λοιπόν υπερνικά τον οποιοδήποτε φόβο, όπως ακριβώς και η πίστη της γυναίκας, που απλά αγγίζει τα ρουχα του Κυρίου, προσδοκώντας να λάβει την ίαση. Την αναγκαιότητα της πιστης προκειμένου να πραγματοποιηθεί το θαύμα, την επισημαίνει και την τονίζει ο ίδιος ο Χριστός. Στην αιμορροούσα λέει " θυγάτηρ η πίστις σου σέσωκέ σε" και στον Ιάειρο που τον ειδοποιησαν  ότι η κορη του πέθανε και να μη ταλαιπωρεί άλλο τον Διδάσκαλό του, του απαντά: "μη φοβού, μόνο πίστευέ και σωθήσεται".

Τη διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που πιστεύει ότι ο Χριστός θα κάνει το θαύμα και σε εκεινους που δε το πιστευουν τη βλέπουμε ανάμεσα στους συγγενείς του μικρού κοριτσιού, που γέλασαν με το Χριστό, όταν τους είπε να μη κλαίνε, γιατί το κορίτσι δεν πεθανε. Η απελπισία τους είχε εξανεμίσει καθε ελπίδα και πίστη προς το Θεό και θεωρούσαν πως όλα είχαν χαθει

"Μόνο πίστευέ και σωθήσεται"  Τα λόγια του Χριστού είναι καταλυτικά, όχι μόνο για τον πατέρα του άρρωστου κοριτσιού, αλλά και για τον καθένα μας. Μέσα στο πέλαγος της βιοπάλης και της καθημερηνότητας, συχνά αισθανόμαστε ανισχυροι, αδύναμοι, νικημένοι. Νιώθουμε οτι δεν έχουμε από που να κρατηθούμε, που να στιριχτούμε και να πάρουμε δύναμη για να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες της ζωής. Συχνά μια ασθενεια, μια ανυπέρβλητη δυσκολία, μας βυθίζει σρην απόγνωση και την απελπισία. Κι ομως ο Χριστός μας προσκαλεί να πιστέψουμε και η βοηθειά του θα έλθει.

Τι σημαίνει να πιστέψουμε; είναι μια απλή λέξη αλλά χρειάζεται τόλμη και απαιτεί υπέρβαση του εγώ μας, προκειμένου να γινει πράξη στη ζωή μας. Είναι απαραίτητο πρώτα απ' ολα να συνειδητοποιήσουμε και να παραδεχθούμε οτι δεν ειμσστε παντοδύναμοι, πως περα απο τη δική μας προσπάθεια έχει μεγάλη σημασία και η παρουσία του Θεού στη ζωή μας, η προστασία Του και η ευλογία Του. Μόνο στο Θεό μπορει να ελπίζει ο ανθρωπος ότι θα βρει στήριγμα, καταφυγή και πσρηγοριά. Γιατί το θαύμα είναι ανατροπή των νομων της φύσεως και η πίστη αποτελεί υπέρβαση της λογικής. Η πίστη δε μπορεί να ερθει αν δεν υπαρχει ταπείνωση. Ο ορθολογιστής δε μπορεί να πιστεψει ότι με ενα άγγιγμα μπορει να θεραπευτεί μια ανίατη ασθένεια ή με έναν λόγο να αναστηθεί ένας νεκρός. Αλλά κι αν ακομα δει κάποιο θαυμα ο εγωισμός του όχι απλά δεν τον αφήνει να πιστέψει αλλά προσπαθεί να το αποδώσει σε κάποιο τέχνασμά ή στην τύχη.

Ο Θεός μας έπλασε ελεύθερους, περιμένει απο μόνοι μας, ελεύθερα να Τον βάλουμε στη ζωή μας και στην καρδιά μας. Και στο μεταξύ διακριτικά μας σκεπάζει και μας προσφέρει τις ευκαιρίες να πιστεψουμε σε Αυτόν.

Είναι ανάγκη λοιπόν,  η ενδυνάμωση και της δικής μας πίστεως σε κάθε δυσκολη στιγμή που περνάμε. Ο Θεός περιμένει από τον άνθρωπο την πίστη για να μπορέσει να επέμβει θαυματουργικά στη ζωή του και να τον βοηθήσει να ξεπεράσει κάθε πόνο δυστυχία και αντιξοότητα.

Και επειδή ο Θεός είναι αγάπη, μολις προστρέξουμε με πίστη σπεύδει και πραγμστοποιεί το θαύμα στην προσωπική μας ζωή, όχι παντα με τη δική μας επιθυμία, αλλά με γνωμονα το πνευματικό μας καλό και συμφέρον.

Ας ακούσουμε κι εμείς την προτροπή του Κυρίου " μη φοβου, μόνο πιστευε" και σε κάθε στιγμή της ζωής μας ευκολη η δύσκολη ας τον εμπιστευτούμε και ας εναποθέσουμε σε αυτόν για να δώσει λύση σε κάθε προβλημά μας. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας περιγράφει δύο διαφορετικούς τύπους ανθρώπων. Ο ένας είναι πλούσιος του οποίου το όνομα δεν αναφέρεται. Τρέφεται με πολλά και ακριβά φαγητά ντύνεται με πολύ ακριβά ρούχα και γενικά ζει με όλες τις ανέσεις. Ο βασικός του προσανατολισμός ήταν πάντα συνδεδεμένος με τη γεύση της απόλαυσης των υλικών του αγαθών. Κέντρο του κόσμου είναι ο εαυτός του. Έχει σκληρή καρδιά και αδιαφορεί για τους φτωχούς τις χήρες και τα ορφανά. Νομίζει ότι τα πλούτη είναι μόνο για αυτόν και κλείνει τα μάτια του μπροστά στην ανθρώπινη δυστυχία. Δεν τον ενδιαφέρει ούτε  ύπαρξη του Θεού αφού είχε θεοποιήσει τα υπάρχοντα του και πίστεψε ότι δεν του χρειάζεται κάτι άλλο στη ζωή του. 

Το άλλο πρόσωπο τς παραβολής έχει όνομα. Λέγεται Λάζαρος και  είναι πολύ  φτωχός. Ζει κοντά στον πλούσιο και προσπαθεί να χορτάσει από τα αποφάγια του πλουσίου παρέα με τους σκύλους που γλύφουν τις πληγές που υπάρχουν στο άρρωστο κορμί του. Δεν παραπονιέται για τη δυστυχία του, δεν κακολογεί τον πλούσιο για την σκληρότητα που του δείχνει καθημερινά. Είναι ικανοποιημένος που μπορεί και κρατιέται στη ζωή έστω και με αυτά τα ελάχιστα. Κάποτε όμως πέθαναν κι οι δυο τους και τα πράγματα αντιστράφηκαν. Ο φτωχός Λάζαρος μεταφέρεται τιμητικά από τους  αγγέλους στον παράδεισο, στην αγκαλιά του Αβραάμ. Ζει τώρα την αιώνια ευτυχία μαζί με τους εκλεκτούς του Θεού. Ο πλούσιος όμως υποφέρει πάρα πολύ. Δεν είναι στον παράδεισο και βλέπει διαρκώς την απέραντη ευτυχία αυτού που προκλητικά περιφρονούσε στην  επίγεια ζωή του. Ζητάει από τον Αβραάμ να τον στείλει στο μέρος του για να δροσίσει λίγο τη γλώσσα του με το δάκτυλο του. Αυτό όμως είναι αδύνατο γιατί οι δίκαιοι δεν έχουν επικοινωνία με τους αμαρτωλούς, ούτε αιαθάνονται την επίγεια δυστυχία. Ο Αβραάμ υπενθυμίζει στον πλούσιο τις επίγειες απολαύσεις του και τις στερήσεις του Λαζάρου. Η κατάσταση άλλαξε οριστικά και δεν υπάρχει τώρα καμία δυνατότητα να διορθωθεί κάτι.

Για αυτό και εμείς αν θέλουμε να σωθούμε, ότι μπορέσουμε να κάνουμε σε αυτή τη ζωή. Δεν πρέπει να οδηγηθούμε όμως στο συμπέρασμα, ότι σκοπός αυτής της διηγήσεως είναι η καταδίκη του πλούτου. Ο Θεός μας χαρίζει πλουσιοπάροχα τα αγαθά Του για τις καθημερινές μας ανάγκες. Τα υλικά αγαθά που μας δίνει ο Θεός δεν είναι ποτέ δυνατόν να είναι κακά και επιζήμια. Ο άνθρωπος καλείται να κάνει σωστή διαχείρηση. Να μην είναι πλεονέκτης και να νομίζει ότι όλα είναι για αυτόν. Δεν είναι δυνατόν να υποδουλωθούμε στα πλούτη και να στηρίζουμε τις ελπίδες μας σε αυτά. Ο πλούσιος δεν καταδικάστηκε επειδή είχε πολλά αγαθά, αλλά γιατί έκανε κακή χρήση του πλούτου του. Από διαχειριστής των αγαθών που του εμπιστεύθηκε ο Θεός έγινε σφετεριστής, αφού τα  χρησιμοποίησε μόνο για απόλαυση του εαυτού του. Καταδικάστηκε γιατί πάνω από όλα έβαλε τη λατρεία του "εγώ" του, γιατί ανύψωσε σε πρώτη αξία το άτομό του και αγνόησε προκλητικά το Θεό Πατέρα Του, τον συνάνθρωπο του και την πραγματική διάσταση της ύπαρξής του.

Η σκληρότητα λοιπόν καταδικάζεται. Η θεοποίηση του πλούτου και η αδιαφορία για την αιώνια ζωή. Εφόσον υπάρχει θάνατος δεν είναι δυνατόν ποτέ να γίνουμε κάτοχοι οριστικώς κάτοχοι οποιουδήποτε περιπουσιακού στοιχείου. Καλοί οικονόμοι και σωστοί διαχειριστές οφείλουμε να γίνουμε σε όσα μας εμπιστεύθηκε η πρόνοια του Θεού. Ο Θεός είναι γεμάτος από αγάπη και μακροθυμία απέναντι μας. Είναι ο πλάστης μας και ο Σωτήρας μας. Μας σώζει το άπειρο έλεος Του εφόσον είμαστε και εμείς ελεήμονες και ευσπλαχνικοί σε όσους έχουν την ανάγκη μας. Μην περιμένουμε το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού τη στιγμή που εμείς φανήκαμε σκληροί και απάνθρωποι στην επίγεια ζωή μας. Αφού δεν ελεήσαμε τον αδερφό μας που τον βλέπουμε καθημερινά, πως θα έχουμε την απαίτηση να μας ελεήσει ο Θεός που δεν τον βλέπουμε;

Τα αγαθά που μας δίνει ο Θεός στον κόσμο αυτό, είναι προσωρινά και έχουν σκοπό να καλύψουν τις βιοτικές μας ανάγκες. Στόχος μας πάντα είναι οι ουράνιοι θησαυροί, τα αιώνια αγαθά της Θείας Βασιλείας. Όποιος προσφέρει στον πάσχοντα συνάνθρωπο, προσφέρει στην πραγματικότητα στον ίδιο το Θεό. Από την παραβολή αυτή παίρνουμε όλοι ένα μεγάλο δίδαγμα, ότι ο τόπος της αιώνιας κατοικίας μας προσδιορίζεται από τις επίγειες επιλογές μας. Ότι κάνουμε θα το βρούμε μπροστά μας. Διότι ο καθένας μας προετοιμάζει την ψυχή του για τον αντίστοιχο τόπο.

Κι αυτό που έχει μεγάλη  σημασία για όλους μας είναι ότι όταν οι άνθρωποι αμαυρώνουμε καθημερινά την ψυχή μας με τις απολαύσεις των αισθήσεων, την καθιστούμε ακατάλληλη για τις ανώτερες πνευματικές απολαύσεις του πνευματικού κόσμου. Πως να χωρέσει στον Παράδεισο η ψυχή μας, εάν εδώ στη γη ήταν απορροφημένη στην ύλη; Πως να δοκιμάσει τις απερίγραπτες ηδονές του Παραδείσου μια ψυχή που ξέρει μόνο τις απολαύσεις της σαρκός και έχει περιορίσει την ευτυχία της στα φαγητά, στα γλέντια και τα ρούχα; Πως να γευθεί τον Παράδεισο μία ψυχή σκληρόκαρδη και άπονη ανάμεσα στις εξαγιασμένες ψυχές τόσων ανθρώπων δοκιμασμένων απο τον πόνο και τις θλίψεις της ζωής; Η αιώνια λοιπόν ευτυχία μας ή η ατελεύτητη δυστυχία μας στην άλλη ζωή καθορίζονται από τη διαγωγή που δείχνουμε στην παρούσα ζωή. 

Το τραγικό κατάντημα του πλουσίου αποτελεί ένα μήνυμα προς όλους όσους ζουν επιπόλαια, αδιαφορώντας για το αιώνιο μέλλον τους. Είναι καιρός λοιπόν να εργαστούμε για την  αιώνια σωτρία μας. Μπορούμε να το κάνουμε, αρκεί να το θέλουμε. 

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών