ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

ΤΗΣ Α’  ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Τη σημερινή Κυριακή  εορτάζει  Εκκλησία μας την μνήμη των αγίων 318 θεοφόρων Πατέρων που συνεκρότησαν την Α΄ αγία και Οικουμενική Σύνοδο στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.Χ. επί της βασιλείας  του αγίου ενδόξου θεοστέπτου βασιλέως και Ισαποστόλου Κωνσταντίνου του Μεγάλου. Η μεγάλη αυτή Σύνοδος  συνεκλίθη για να καταδικάσει την αίρεση του Αρειανισμού. Ο Άρειος  δίδασκε  ότι ο Υιός και Λόγος του Θεού δεν είναι ομοούσιος με τον Θεό Πατέρα και ακολούθως δεν είναι Θεός αληθινός, αλλά κτίσμα και ποίημα. Μεγάλη βλασφημία. Αυτή η διδασκαλία ήταν φοβερή απειλή για τα μέλη της Εκκλησίας και τη σωτηρία όλου του κόσμου. Ο Χριστός μας λυτρώνει και μας σώζει από την αμαρτία, γιατί είναι αδιάσπαστα ενωμένος με τον Ουράνιο Πατέρα του. Άλλωστε ο ίδιος μας βεβαιώνει στο Ευαγγέλιο: «εγώ και ο Πατήρ εν εσμέν» (είμαστε ένα).  Οι άγιοι Απόστολοι, οι Πατέρες, οι άγιοι και οι μάρτυρες της Εκκλησίας μας είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της Θεότητας του Ιησού Χριστού.

Η Σύνοδος, η οποία διήρκησε τρεισήμισι χρόνια, μας παρέδωσε τα επτά πρώτα άρθρα του  ιερού Συμβόλου της Ορθοδόξου πίστεώς μας, με το οποίο ανεκήρυξε τόν Υιό και Λόγο του Θεού, Θεό αληθινό και ομοούσιο με τον Θεό Πατέρα, έχοντας δηλαδή την ίδια ουσία και φύση με τον Θεό Πατέρα και επομένως την ίδια δόξα, εξουσία, κυριότητα και αϊδιότητα και όλα τα υπόλοιπα θεοπρεπή ιδιώματα της θείας φύσεως. Η ίδια Σύνοδος μάς παρέδωσε και τον καθορισμό του Πάσχα και εξέδωσε είκοσι ιερούς κανόνες.

Στο σημερινό ευαγγελικο ανάγνωσμα  διαβάζουμε ένα απόσπασμα της συγκλονιστικής προσευχής του Χριστού στο υπερώο της Ιερουσαλὴμ μετά τον Μυστικὸ Δείπνο. Στην αρχιερατική του προσευχή ο Κύριος προσεύχεται στον επουράνιο Πατέρα του: α) για τους μαθητές του, β) για εκείνους τους ανθρώπους, που θα πιστέψουν στο όνομα του και θα είναι όλοι ενωμένοι στην Αγία Εκκλησία, γ) ζητεί να βρεθούν όλοι οι άνθρωποι   κοντά Του στον Παράδεισο, ώστε να απολαμβάνουν τη δόξα που είχε ο Χριστός με τον Πατέρα Του πριν ακόμα κτιστεί ο κόσμος. Αυτό μας φανερώνει καθαρά την αλήθεια της θεότητας του Ιησού Χριστού.

Σ’ αυτήν την προσευχή, ακούμε μεταξύ άλλων ότι ο Χριστὸς δόξασε τον Θεό και αποκάλυψε το όνομά Του στους ανθρώπους: «εγνώρισα αυτοίς το όνομά σου και γνωρίσω». Πολλὲς φορὲς μέσα στὴν Αγία Γραφὴ γίνεται λόγος για την δόξα του Θεού. Ποια όμως, είναι η έννοια αυτής της δόξας; Η απάντηση είναι σαφὴς και κατηγορηματική. Έστω και αν η δημιουργικὴ κυριαρχία του Θεού και η απόλυτη παντοδυναμία Του αποτελοῦν στοιχεία της δόξας Του, αυτή κορυφώνεται στην υπέρτατη προσφορά της αγάπης Του. Η κατεξοχὴν δόξα Του βρίσκεται στην σταυρική Του θυσία. Το απόλυτο μεγαλείο Του στις τραγικὲς και οριακὲς στιγμὲς του Πάθους. Το ύψος της ταπείνωσής Του στις ώρες του έσχατου ἐξευτελισμού στην κορυφὴ του Γολγοθά.

Εμείς οι πιστοί καλούμαστε στον αγώνα της σωτηρίας σε μια άλλου είδους δόξα. Η τάση του ανθρώπου για την δόξα είναι έμφυτη, αφού όλοι εἴμαστε πλασμένοι γι’ αύτήν. Όμως η αμαρτία, ως διεστραμμένη κατεύθυνση ύπαρξης και ζωής, μας οδηγεί σε εσφαλμένο δρόμο. Έτσι, λοιπόν, αναζητούμε την καταξίωση της προσωπικής και της κοινωνικής μας ζωής με αθέμιτα μέσα, καταδικασμένοι στην ματαιότητα και το κενό. Η επιδίωξη της αναγνώρισης και της επιβεβαίωσής μας απο τους  άλλους είναι ματαιοφροσύνη, αφού αποδεικνύεται, αν όχι ψεύτικη, σίγουρα, όμως, σχετικὴ και φευγαλέα. Ο λόγος του Χριστού επιμένει να ανατρέπει την λογική μας. Μας λέει ότι υψωνόμαστε κάθε φορὰ που θυσιαζόμαστε. Δοξαζόμαστε κάθε φορὰ που μαθαίνουμε να υπομένουμε πειρασμούς, συκοφαντίες, αδικίες. Καταξιωνόμαστε κάθε φορά που συγχωρούμε, κάθε φορά που σταυρώνουμε τον εαυτό μας και τα πάθη του.

Μέσα στην Εκκλησία, στην οποία μπαίνουμε με το Άγιο Βάπτισμα και παίρνουμε τα Χαρίσματα του Άγίου Πνεύματος, ας κάνουμε τον αγώνα μας, παίρνοντας το Μεγάλο Φάρμακο την Θεία Κοινωνία, το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ώστε να πετύχουμε την υγεία μας την πνευματική, την αναγκαία για να δούμε και να απολαύσουμε την δόξα τοῦ Θεού.Πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη προς το Θεό και ομόνοια ως προς την πίστη και ενότητα εν Χριστώ, όπως μας διδάσκει σήμερα ο ίδιος ο Κυριός μας και οι Άγιοι Πατέρες που εορτάζουμε σήμερα. Και για να γίνει πράξη, η ενότητα στη ζωή μας, σύμφωνα με την προσευχή του Ιησού, οφείλουμε να γνωρίζουμε τις αλήθειές της πίστεώς μας, να μελετάμε το λόγο του Θεού και τη διδασκαλία της Εκκλησίας και να προσευχόμαστε στο Θεό να μας σκεπάζει με τη φωτιστική και ενοποιό δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή  μας περιγράφει ένα από τα μεγαλύτερα θάυματα του Χριστού, τη θεραπεία του εκ γενετής τυφλού. Μέσα απο αυτό φαίνεται η δημιουργική και ανακινιστική δύναμη του Χριστού. Η αναδημιουργία των οφθαλμών σε έναν άνθρωπο που είχε γεννηθεί χωρίς μάτια χαρακτηρίζεται απο τους πατέρες της Εκκλησίας ως μια πράξη που είναι παράλληλη με την πράξη δημιουργίας του κόσμου και του ανθρώπου απο το Θεό. Μας φανερώνει ο Χριστός με την πράξη του αυτή πως μόνο ο δημιουργός του κόσμου μπορεί να δημιουργήσει μάτια σε κάποιον που δεν είχε απο την αρχή δηλαδή από την ημέρα της γεννησής του. Δεν είχε ξανά ακουστεί πότε απο τη δημιουργία του κόσμου να ανοίξει κανείς τα μάτια ενος γεννημένου τυφλού.

Oι μαθητές του, του Χριστού, προσπαθούν να εντοπίσουν την αιτία της ασθενειάς του τυφλού, γιατί επικρατούσε η αντίληψη μεταξύ των Ιουδαίων ότι οι διάφορες δοκιμασίες και ασθένειες που συνέβαιναν στη ζωή κάποιου ανθρώπου οφείλονταν σε αμαρτίες που είχε διαπράξει αυτός ή οι συγγενείς του και τώρα πλήρωνει τη τιμωρία τους. Έτσι ρωτούν το Χριστό αν έχει αμαρτήσει αυτός ή οι γονείς του και γεννήθηκε τυφλός. Η απάντηση που παίρνουν απο το Χριστό γκρεμίζει τις αντιλήψεις που είχαν. Τους λέει οτι ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού πάνω σ’ αυτόν. Και τα έργα του Θεού μας εξηγεί οτι είναι η παροχή του φωτός στον κόσμο. Τόσο του σωματικού αλλά και του πνευματικού που μας ελευθερώνει από το σκότος.

Στη συνέχεια έφτυσε στη γη, έφτιαξε πηλό απο το φτύμα και με τον πήλο αυτό άλειψε τα μάτια του τυφλού και τον έστειλε στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να νυφτεί. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας λέει οτι δεν χρησιμοποίησε νερό για την κατασκευή του πηλού αλλά πτύσμα για να φανεί οτι είναι η δύναμη που βγήκε απο το στόμα του του Χριστού που αναδημιούργησε και άνοιξε τα μάτια του τυφλού. Και ακόμα για να μη νομίσουμε ότι η γη έκανε αυτό το θαύμα τον στέλνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να πάει να νιφθεί. Ο Χριστός σεβόμενως την ελευθερία του τυφλού δεν κάνει το θαύμα αμέσως αλλά ζητάει και απο αυτόν τη συμμετοχἠ του στο θαύμα. Γι’ αυτό τον στέλνει στη κολυμβήθρα, γιατί με τον τρόπο αυτό φανερώνεται η πίστη που έχει ο τυφλός πρός το Θεό.

Οταν νίφτηκε γύρισε πίσω και έβλεπε. Αυτό προκάλεσε συζητήσεις και διαφωνίες μεταξύ των ανθρώπων που τον έβλεπαν και τον ήξεραν προηγουμένως. Μερικοί έλεγαν οτι είναι αυτός, ενώ άλλοι έλεγαν οτι είναι κάποιος που του μοιάζει παρόλο που ο ίδιος τους διαβεβαίωνε οτι είναι αυτός και τους εξηγούσε το πως είχε θεραπευθεί. Οι Φαρισαίοι της συναγωγής, ενώ είδαν το θαύμα θέλησαν να το υποβιβάσουν και να παραπλανήσουν τον κόσμο προσπαθώντας να κάνουν τον τυφλό να ομολογήσει ή ότι δεν ήταν τυφλός εκ γεννετής, οπότε ήταν πιθανή μια θεραπεία και ότι δεν ήταν ο Χριστός που τον θεράπευσε ή ότι ο Χριστός δεν ήταν από τον Θεό σταλμένος γιατί έκανε θαύματα το Σάββατο, ημέρα αργίας των Ιουδαίων. Καλούν τότε τους γονείς του και τους ρωτούν αν πράγματι αυτός είναι ο γιος τους που είχε γεννηθεί τυφλός. Αυτοί τους διαβεβαιώνουν οτι αυτός είναι ο γίος τους αλλά δεν ξέρουν πως βλέπει τώρα και ποιος τον έκανε καλά, να ρωτήσουν τον ίδιο να τους εξηγήσει. Απάντησαν έτσι οι γονείς του επειδή φοβόντουσαν μήπως διωχθούν από την συναγωγή παραδεχόμενοι τον Χριστό. Ενώ ήταν βεβαιοί για το θάυμα που είχε συντελεστεί στο γιό τους αυτοί απο φόβο προτιμούν να σιωπάσουν.

Τη στάση που κράτησαν οι γονείς του τυφλού την βρίσκουμε πολλες φορές μέσα στην πορεία και ζωή της Εκκλησίας μας. Είναι η στάση που δεν στοιχίζει τίποτα στα προσωπικά μας συμφέροντα.  Επαναπαυόμαστε στη σκέψη οτι ο Θεός θα μας καταλάβει και θα δει την πίστη μας. Ξεχνούμε αυτό που μας έχει πεί ο Χρίστος, ότι όποιος ομολογήσει μπροστά στούς ανθρώπους, ότι ανήκει σ’ εμένα, θα τον αναγνωρίσω κι εγω για δικό μου μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου, όποιος όμως με απαρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους θα τον απαρνηθώ κι εγω μπροστά στον ουράνιο Πατέρα μου.

Οι Φαρισαίοι κατηγορούν τον Χριστό ως αμαρτωλό, επειδή έφτιαξε πηλό την ημέρα του Σαββάτου. Στην τύφλωσή τους και την πόρωση της καρδιάς τους, ο μόνος που τολμά να αντισταθεί είναι ο θεραπευθείς τυφλός. “Δεν δέχεστε τον Ιησού ως απεσταλμένο του Θεού”, τους λέει, “εκείνο όμως που γνωρίζουμε όλοι είναι ότι ο Θεός δεν ακούει τους αμαρτωλούς, αλλά τους θεοσεβείς. Και από τη στιγμή που πραγματοποίησε ένα τόσο μεγάλο και πρωτάκουστο θαύμα, δεν μπορεί να μην προέρχεται από τον Θεό”. Η πνευματική όμως τύφλωση, η οποία πάντοτε συνοδεύεται από τον εγωισμό, υπαγορεύει στους φαρισαίους να εκφραστούν υπεροπτικά: “εσύ, που γεννήθηκες μέσα στην αμαρτία, τολμάς να μας διδάσκεις;” και με τα λόγια αυτά τον έδιωξαν από τη συναγωγή.

Οι φαρισαίοι παρότι είχαν σωματικά μάτια, ζούσαν τυφλοί στο σκοτάδι της μισαλλοδοξίας, του φανατισμού και της υποκρισίας. Προσπαθούν να διαστρέψουν την αλήθεια, να διαψεύσουν, να συκοφαντήσουν τον Κύριο και να αποσιωπήσουν το θαύμα. Είναι τρομερό να μην θέλει να δει ο άνθρωπος την αλήθεια. Να προτιμά και να ευχαριστείται να ζει στο σκοτάδι της ψυχής. Το τραγικότερο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν αφήνουν τους άλλους να δουν το φως της αλήθειας.

Ο πρώην τυφλός όμως γίνεται διδάσκαλος. Διδάσκει την ευγνωμοσύνη προς Αυτόν που τον θεράπευσε. Διδάσκει την πίστη, δηλαδή την εμπιστοσύνη ότι Αυτός που τον έκανε καλά οδηγεί τους ανθρώπους στο Θεό. Διδάσκει την ανδρεία ότι δεν υπολογίζει την απόρριψη από τους άλλους για την σταθερότητα της ομολογίας του. Διδάσκει ήθος, αλήθεια και αυτοσεβασμό, γιατί δεν είναι διατεθειμένος να συμβιβαστεί με την κακία εκείνων που απορρίπτουν το βίωμα και την εμπειρία ζωής που τον μεταμόρφωσε. Διδάσκει τελικά την αξιοπρέπεια να παραμένει κανείς σταθερός στις αρχές του, που δεν είναι ιδέες ή επιχειρήματα ή σκέψεις, αλλά βιώματα.

Ο Ιησούς έμαθε το τι είχε συμβεί με τους Ιουδαίους και πως πέταξαν εξω τον πρώην τυφλό και όταν τον βρήσκει τον ρωτά αν πιστέυει στο Υίο του Θεού. Ο πρώην τυφλός τον ρωτά ποιός είναι αυτός για να πιστέψει. Τότε ο Χριστός του λέει οτι αυτός είναι που μιλάει τώρα μαζί του. Εδω έχουμε μια θεοφάνεια του Χριστού πρός τον άνθρωπο αυτό, οτι δηλαδή αυτός είναι ο Υίος του Θεού. Η θεραπεία η οποία λαμβάνει ο πρώην τυφλός δεν είναι μόνο σωματική αλλά και πνευματική. Μέτα απο αυτή την αποκάλυψη ο πρώην τυφλός απαντά στο Χριστό οτι πιστεύει και τον προσκυνά. Ο Χριστός τότε λέει οτι ήρθε για να φέρει σε κρίση τον κόσμο, έτσι ώστε αυτοί που δεν βλέπουν να βρούν το φώς τους, κι εκείνοι που βλέπουν να αποδειχθούν τυφλοί.

Ο τυφλός του σημερινού ευαγγελίου δε θεράπευσε μόνο τα μάτια του σώματος του αλλά και τα μάτια της ψυχής του. Και αυτό τον οδηγεί στο να ομολόγησει ενώπιον όλων οτι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, χωρίς να υπολογίζει τίποτα. Αυτό είναι το μήνυμα που μας διδάσκει ο πρώην τυφλός του σημερινού Ευαγγελίου. Να έρθουμε κόντα στο Χριστό, να τον γνωρίσουμε, να γευτούμε το φώς το αληθινό που μας προσφέρει και να τον ομολογήσουμε ενώπιον όλων χωρίς φόβο. Αν θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας, και μαζί με εμάς σταδιακά όλος ο κόσμος, τότε οφείλουμε να ανακαινίσουμε τον έσω άνθρωπο, να προσκαλέσουμε και να δεχτούμε τον Αναστάντα Κύριο Ιησού Χριστό, που είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή.  Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

Κάποιες φορές δίδασκε ο Χριστός σε απλούς ανθρώπους που δεν είχαν κανένα εξωτερικό χαρακτηριστικὸ αγιότητας ή θρησκευτικής υπεροχής. Δεν απέφευγε μάλιστα να συνομιλεί και με  γυναίκες, πράγμα που δεν τολμούσε κανένας διδάσκαλος της εποχής, δεδομένου ότι δεν θεωρούνταν ισάξια πρόσωπα τιμής όπως οι άνδρες. Έτσι και η σημερινή  ευαγγελική περικοπή   μας περιγράφει τη συνάντηση και τη συζήτηση του Χριστου μας με την Σαμαρείτιδα, της οποίας η ζωή άλαξε οριστικά μετα τη συνάντηση της με τον Κύριο.

Κουρασμένος ο Χριστός από την οδοιπορία, στέκεται έξω από μια πόλη της Σαμάρειας, δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ, και στέλενει τους μαθητές Του να αγοράσουν τρόφιμα. Κάποια στιγμή έρχεται μία γυναίκα να πάρει νερό, η οποία ήταν Σαμαρείτιδα στην καταγωγή και διέμενε στην πόλη Συχάρ όπου ζούσε έναν έκλυτο βίο. Ο τρόπος ζωής της ήταν γνωστός στους συμπολίτες της και για αυτό την είχαν στιγματίσει. Καθώς την βλέπει ο Κύριος, της λέει: «Δώσε μου να πιω». Η γυναίκα απορεί: «Πώς εσύ τολμάς και ζητάς νερό από μένα, μια Σαμαρείτισσα;» Και ο Χριστός τής αποκρίνεται: «Εάν γνώριζες τη δωρεά του Αγίου Πνεύματος και ποιος σου ζητά νερό, εσύ θα του ζητούσες και θα σου έδινε νερό, που δεν στερεύει ποτέ». Η γυναίκα δεν κατάλαβε και ρωτά: «Κύριε, ούτε στάμνα έχεις και το πηγάδι είναι βαθύ· από πού, λοιπόν, έχεις το αστείρευτο νερό;» Και ο Χριστός της απαντά: «Καθένας που πίνει από το νερό αυτό του πηγαδιού, θα διψάσει πάλι. Εκείνος, όμως, που θα πιει από το νερό που θα του δώσω εγώ, δεν θα διψάσει ποτέ, αλλά θα αναβλύζει από την ψυχή του αστείρευτο νερό, για να του χαρίζει ζωή αιώνια».

«Κύριε, δωσε μου το νερό αυτό, παρακαλεί έκπληκτη η γυναίκα, για να μη διψώ ποτέ. Ο Κύριος τότε της λέει: «Πήγαινε και φέρε εδώ και τον άνδρα σου». «Δεν έχω άνδρα», απαντά εκείνη. Κι ο παντογνώστης Κύριος της αποκαλύπτει όλη της τη ζωή: «Αλήθεια είπες. Πέντε άνδρες είχες κι αυτός που τώρα έχεις δεν είναι άνδρας σου» Η γυναίκα σαστίζει: «Κύριε, καταλαβαίνω ότι είσαι προφήτης. Πες μου, που πρέπει να προσκυνούμε τον Θεό, στο βουνό μας Γαριζείν ή στα Ιεροσόλυμα;» Και ο Κύριος απαντά: «Σε λίγο καιρό ούτε μόνο στο Γαριζείν, ούτε μόνο στα Ιεροσόλυμα θα λατρεύετε τον Θεό. Ο Θεός είναι πνεύμα, κι όσοι Τον λατρεύουν, πρέπει να Τον προσκυνούν με αφοσίωση και επίγνωση».

Του λέει τότε η γυναίκα: «Γνωρίζω ότι έρχεται ο Μεσσίας. Όταν έλθει εκείνος, θα μας τα διδάξει όλα». -Εγώ είμαι ο Μεσσίας! απαντά ο Κύριος. Η Σαμαρείτισσα τότε ενθουσιασμένη άφησε τη στάμνα της εκεί, έφυγε στην πόλη και άρχισε να φωνάζει: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο που μου είπε όλα όσα έκανα. Μήπως είναι αυτός ο Χριστός;» Και οι Σαμαρείτες άρχισαν να έρχονται προς το πηγάδι, να δουν τον Κύριο σαν τα διψασμένα ελάφια που τρέχουν στην πηγή.

Το “ύδωρ το ζων” το ζωντανό ύδωρ, αυτό που όταν κανείς το γευτεί δεν πρόκειται να διψάσει ξανά, μιας που γίνεται μέσα του πηγή που αναβλύζει. Και αυτή η πηγή δεν είναι άλλη από τον ίδιο το Χριστό, που φωτίζει και αγιάζει και αναζωογονεί κάθε άνθρωπο. Δεν είναι άλλη από τη χαρά της Αναστάσεως, που ανατρέπει το φθοροποιό έργο της αμαρτίας και αποκαθιστά τον κάθε άνθρωπο που δέχεται μέσα του τον Χριστό. Στην ερώτηση της Σαμαρείτιδας για βτο που πρέπει να προσκυνείται   ο Θεός διευκρινίζει ότι εφόσον ο Θεός είναι πνεύμα, η λατρεία προς Αυτόν οφείλει να είναι “εν πνεύματι και αληθείᾳ”. Αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία δεν είναι επομένως ο τόπος, ούτε οι εξωτερικοί τύποι, αλλά ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε τον Θεό. Η μία προϋπόθεση είναι “'εν πνεύματι”, δηλαδή ότι στην προσευχή μας δεν αρκεί να συμμετέχει το σώμα, αλλά κυρίως το πνεύμα μας, η διάνοιά μας, όλος μας ο ψυχικός κόσμος. Το “ἐν αληθείᾳ”, σημαίνει ότι για να λατρέψουμε σωστά τον Θεό οφείλουμε να γνωρίζουμε τις αλήθειες της πίστεώς μας και ότι η προσκύνησή μας δεν είναι ευπρόσδεκτη στον θεό, όταν είναι προσχηματική, υποκριτική ή και επίπλαστη, όταν δηλαδή δεν συμβαδίζει με τη ζωή μας και με τις πράξεις μας. Για  πρώτη φορά ο Χριστός αποκλύπτει απερίφραστα την Θεότητά Του, και μάλιστα όχι σε κάποιον Ιουδαίο, αλλά στη Σαμαρείτιδα, σε μια αλλοεθνή. Και αυτό επειδή ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, δεν εξετάζει δηλαδή την καταγωγή ή το φύλλο ή την κοινωνική κατάσταση του ανθρώπου, αλλά αποκαλύπτεται σε εκείνους που είναι έτοιμοι να Τον δεχτούν στη ζωή τους, σε όσους είναι δεκτικοί της Χάριτός Του.

Η Χάρις του Θεού, μεταβάλλει αμαρτωλές, αλλά καλοπροαίρετες ψυχές σε διαμάντια αρετής, σε όργανα ευαγγελισμού και σωτηρίας και σε ηρωικά παραδείγματα ομολογίας και μαρτυρίου. Μετά από την συνομιλία της με τον Χριστό, η Σαμαρείτιδα πίστεψε σε Αυτόν και κάλεσε τους συμπολίτες της να τρέξουν να Τον συναντήσουν.Ο Χριστός έμεινε δύο μέρες στη Συχάρ και τους μετέδωσε τον λόγο και τήν εὐλογία Του. Η Σαμαρείτιδα από την μέρα που πίστεψε στο Χριστό άλλαξε ζωή. Βαπτίστηκε από τους Αποστόλους την ημέρα της Πεντηκοστής και ονομάστηκε Φωτεινή. Μαζί της βαπτίστηκαν και οι δύο γιοί της, καθώς καί οι πέντε αδερφές της. Με την συνοδεία των γιων της και των αδερφών της κήρυξε τον λόγο του Χριστού στη Συρία, στη Φοινίκη, στην Παλαιστίνη, στην Αίγυπτο, στην Καρχηδόνα και τελικά στη Ρώμη. Η μεγάλη της αυτή αποστολική δράση είναι ο λόγος για τον οποίο η Εκκλησία μας την ονομάζει Ισαπόστολο. Την ονομάζει Αγία και μεγαλομάρτυρα, γιατί μετά από ατελείωτα και φρικτά μαρτύρια που υπέστη, κατά την διάρκεια των οποίων έλαβαν χώρα πολλά θαύματα, η Αγία Φωτεινή φυλακίστηκε και μέσα στην φυλακή παρέδωσε την ψυχή της στόν Κύριο. Πολλοί βλέποντας τα θαύματα πίστεψαν στό Χριστό καί βαπτίσθηκαν χριστιανοί.

Η εποχή μας, όπως κάθε εποχή, ζητά και θα ζητά πάντα να ξεδιψάσει και να ξεκουραστεί πνευματικά. Για την επιδίωξη του σκοπού αυτού επινοούνται και επιστρατεύονται κάθε είδους ευκαιρίες αναψυχής, οι οποίες όμως είτε εστιάζονται στο σωματικό και υλικό μέρος του ανθρώπου, είτε δεν προσφέρουν πνευματική αναψυχή αλλά μάλλον πνευματική αποδόμηση. Βρισκόμαστε μέσα στη χαρμόσυνη περίοδο της Αναστάσεως, και πρέπει να θυμόμαστε ότι η αληθινή χαρά, η μόνη που μπορεί να ξεδιψάσει την ύπαρξή μας, είναι ο ίδιος ο Χριστός. Και ότι για να Τον ελκύσουμε κοντά μας, οφείλουμε να Τον προσεγγίσουμε εν πνεύματι, εν αληθεία και εν ταπεινώσει. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

Κυριακή του Παραλύτου σήμερα και η  Ευαγγελική περικοπή  μας περιγράφει το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου. Ανεβαίνοντας ο Κύριος στα Ιεροσόλυμα βρέθηκε στη δεξαμενή Βηθεσδά. Στη δεξαμενή αυτή βρίσκονταν πολλοί άρρωστοι και περίμεναν να θεραπευτούν θαυματουργικά. Από καιρό σε καιρό κατέβαινε άγγελος του Θεού και τάραζε το νερό της κολυμβήθρας. Όποιος προλάβαινε και έπεφτε πρώτος μέσα, θεραπευόταν με θαύμα από την αρρώστια του. Εκεί ήταν ξαπλωμένος και ο παράλυτος της σημερινής περικοπής. Δεν είχε άνθρωπο να τον βοηθήσει να πέσει μέσα στο νερό, όταν ο άγγελος τάρασσε το νερό, για να θεραπευτεί. Πολλοί άλλοι ήλθαν αργότερα από αυτόν και έφυγαν θεραπευμένοι. Αυτός εκεί για τριάντα οκτώ ολόκληρα χρόνια δεν είχε βρεθεί κάποιος να τον βοηθήσει για να πέσει έγκαιρα στην κολυμβήθρα.

Σήμερα όμως γι’ αυτόν ξημερώνει μια νέα μέρα. Μια καινούρια ζωή γι’ αυτόν φαίνεται ότι αρχίζει. Έρχεται ο Χριστός, η ζωή και η Ανάσταση των ανθρώπων. Τον βλέπει, τον συμπονά και τον ρωτά: «θέλεις υγιής γενέσθαι;» και απαντά ο παραλυτικός άνθρωπον ουκ έχω ίνα όταν ταραχθή το ύδωρ βάλῃ με εις την κολυμβήθραν». Αυτή η απάντηση  δείχνει τον πόνο της εγκατάλειψης και της μοναξιάς, περισσότερο και από την παραλυσία του. Κανείς γι’ αυτόν δεν υπάρχει συγγενής ή φίλος. Μόνος και τραγικά εγκαταλελειμμένος. Να όμως που γι’ αυτόν τον απόκληρο της ζωής εμφανίζεται ο μόνος αληθινός και γνήσιος αδελφός, ο φίλος, ο συγγενής, ο Κύριος μας, η μόνη ασφαλής μαρτυρία και βεβαίωση της σωστής ευσπλαχνίας και αγαθότητας της παρουσίας Του. Η θαυματουργική επέμβαση του Κυρίου είναι καταπληκτική. Έδωσε στον παράλυτο την εντολή: «Στάσου στα πόδια σου, σήκωσε το κρεβάτι σου στον ώμο και πήγαινε». Ο παράλυτος έγινε αμέσως καλά, γιατί η θεϊκή δύναμη του Χριστού τον είχε θεραπεύσει.

Η αγία μας Εκκλησία έχει συμπεριλάβει την περικοπή αυτή στον κύκλο των Ευαγγελίων της Πασχαλίου περιόδου, συνδέοντας κατα κάποιο τρόπο το θαύμα αυτό με την Ανάσταση του Χριστού, αλλά και με την δική μας προσωπική Ανάσταση. “Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω”, λέει ο παράλυτος, δεν έχω βοηθό στη θλίψη μου και στη δοκιμασία μου, αγωνίζομαι για να σωθώ αλλά μόνος μου δεν τα καταφέρνω, χρειάζομαι βοήθεια αλλά δεν την βρίσκω πουθενά, έχω ανάγκη από κάποιον δίπλα μου, αλλά κανείς δεν υπάρχει. Η εκ μέρους του Ιησού θεραπεία, αποτελεί και την απάντηση στην αγωνιώδη κραυγή του παραλύτου. Είναι σαν να του λέει “άνθρωπο δεν έχεις, αλλά έχεις εμένα, τον Θεάνθρωπο Λυτρωτή και Σωτήρα του κόσμου. Έχεις εμένα, που είμαι η πηγή της ιάσεως και της ζωής και της Αναστάσεως”.

Η παρουσία και η παρέμβαση του Χριστού αποτελεί απάντηση και για όλους εμάς. Συχνά αισθανόμαστε μόνοι, εγκαταλελειμμένοι από τους ανθρώπους, αβοήθητοι. Μας καταλαμβάνει η απόγνωση και η απελπισία, στην προσπάθειά μας να σηκωθούμε από τις πτώσεις που μας επιφυλάσσει η ζωή και η ανθρώπινη φύση μας, που ρέπει προς την φθορά και την αμαρτία. Νιώθουμε ότι οι δικές μας δυνάμεις δεν επαρκούν, έχουμε ανάγκη από ένα χέρι βοηθείας, από κάποιον να μας παρηγορήσει και να μας σηκώσει από το σημείο στο οποίο έχουμε καθηλωθεί. Και δυστυχώς, συχνά οι συνάνθρωποί μας είτε δεν αντιλαμβάνονται αυτή μας την ανάγκη, είτε δεν είναι σε θέση να μας βοηθήσουν, είτε ακόμα δεν έχουν την διάθεση να ασχοληθούν με κάτι πέρα από τον εαυτό τους.

«Άνθρωπον ουκ έχω». Πόσοι και πόσοι ασθενείς, κατάκοιτοι, παράλυτοι επαναλαμβάνουν και σήμερα το πικρό αυτό παράπονο. Τους λιώνει ο πυρετός, τους φλογίζει η δίψα και δεν έχουν ένα άνθρωπο να τους προσφέρει ένα ποτήρι νερό, να απλώσει το χέρι του για να τους δώσει το φάρμακο. Άλλοι ασθενείς είναι φτωχοί και δεν έχουν τα χρήματα να πληρώσουν τον γιατρό, να αγοράσουν τα φάρμακα. Και δεν βρίσκεται μια φιλάνθρωπη καρδιά να τους δώσει χείρα βοηθείας, να τους εξυπηρετήσει στην ανάγκη τους. Δεν υπάρχει κανένας να τους σταλάξει βάλσαμο παρηγοριάς στην πονεμένη τους καρδιά.

Είναι μεγάλο πράγμα, είναι έργο θεάρεστο η στοργική βοήθεια και επίσκεψη σε όσους το έχουν ανάγκη. Είσαι φτωχός, ρωτάει ο Ιερός Χρυσόστομος, και εξ αιτίας της φτώχειάς σου δεν έχεις τίποτε να προσφέρεις στον άρρωστο; Πρόσφερε τον εαυτό σου, κάνε μια επίσκεψη και με λόγια αγάπης και ελπίδας δώσε του παρηγοριά και δύναμη. Δεν έχεις χρήματα; Έχεις όμως πόδια για να τον επισκεφθείς, λόγια για να τον παρηγορήσεις. Μπες μέσα στο σπίτι, πες του λόγια παρηγοριάς, διώξε την αθυμία του, κάνε τον χαρούμενο και περισσότερο υπομονετικό στην δοκιμασία που περνάει.

Όμως κι αν ακόμα δεν βρεθεί κανείς στις δύσκόλες στιγμές ένος ανήμπορου ανθρώπου, υπάρχει κάποιος, κι αυτός δε βοηθάει μόνο τους  έχοντας ανάγκη, αλλά όλους, όταν ζητήσουμε τη βοήθεια Του. Έχουμε τον νικητή της φθοράς και του θανάτου, έχουμε τον αρχηγό της Ζωής, έχουμε την ελπίδα και την πηγή της Αναστάσεως. Τον Υιό και Λόγο του Θεού, που εξαιτίας της άπειρης αγάπης και φιλανθρωπίας Του έγινε άνθρωπος και σταυρώθηκε και Αναστήθηκε για να προσφέρει σε όλους μας την προοπτική και της δικής μας προσωπικής Αναστάσεως. Πόσες φορές νομίζουμε, ότι στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας δεν έχουμε κανένα, ότι δεν υπάρχει κανείς δίπλα μας, ούτε συγγενείς, ούτε φίλοι. Βλέπουμε, ότι όλα και όλοι μας έχουν εγκαταλείψει. Ένας όμως δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Μόνον Ένας, ο Χριστός. Αυτός παρακολουθεί, περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία, την κατάλληλη δική μας ψυχική προετοιμασία και τότε επεμβαίνει.

Αρκεί να στηρίξουμε σε Αυτόν την ζωή μας και την ελπίδα μας, αρκεί να Τον αποδεχτούμε στη ζωή μας, αρκεί να καταφύγουμε σε Αυτόν, έστω σαν την τελευταία μας και μόνη μας ελπίδα. Κι Εκείνος, όπως έπραξε με τον παράλυτο, θα ανταποκριθεί στο κάλεσμα της καρδιάς μας και θα μας προσφέρει την πολυπόθητη λύτρωση, την σωτηρία από τα πάθη που μας ταλαιπωρούν, από τις συμφορές του βίου, από τις καθημερινές μας πτώσεις και κυρίως από την πνευματική μας αναπηρία. Ο Χριστός φροντίζει για όλους μας. Η Ανάσταση είναι το δώρο του Θεού στον άνθρωπο, που για να το ζήσουμε χρειάζεται μετάνοια.  Έτσι έχουμε τη βεβαιότητα ότι ο Θεός είναι μαζί μας. Μας προστατεύει από κάθε κακό και μας δυναμώνει να ξεπερνάμε κάθε δοκιμασία και δυσκολία στη ζωή μας. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

Κυριακη των  Μυροφόρων σήμερα και η Ευαγγελική περικοπή προβάλλει μια ομάδα προσώπων, ανδρών και γυναικών, εκτός του κύκλου των δώδεκα μαθητών του Κυρίου μας, που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην παρουσία και στην επί γης ζωή του Χριστού μας. Ιδιαίτερα στις τελευταίες στιγμές Του. Οι άνθρωποι αυτοί, όσον αφορά τους άνδρες είναι ο Ιωσήφ και ο Νικόδημος. Ο Ιωσήφ  κατείχε το αξίωμα του βουλευτού και στιγμή που οι μαθητές του Ιησού τρομοκρατημένοι και φοβισμένοι από το γεγονός της Σταύρωσης του διδασκάλου τους, «ο Ιωσήφ τολμήσας εισήλθε προς Πιλάτον και ητήσατο το σώμα του Ιησού». Ο Σταυρός αντί να τον φοβίσει και να τον τρομοκρατήσει, τον όπλισε με τόλμη, του έδωσε θάρρος να ξεπεράσει κάθε φοβία και να ζητήσει από τον Ρωμαίο διοικητή να του επιτρέψει να ενταφιάσει το διδάσκαλό του. Αφού παίρνει την έγκριση, κατέβασε το σώμα από τον Σταυρό και το ενταφίασε με τις πρέπουσες τιμές στο χώρο όπου ο ίδιος πρόσφερε. Ο Νικόδημος ήταν μαθητής του Χριστού, όμως επισκεπτόταν κρυφά και νύκτα τον Κύριο και μάθαινε τις αλήθειες του Θεού. Οι γυναίκες είναι η Μαρία η Μαγδαληνή, η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και η Σαλώμη ή αλλιώς, όπως τις γνωρίζουμε, οι μυροφόρες γυναίκες.

Ευέργετήθηκαν από τον Κύριο πολλές φορές στην ζωή τους από ποικίλα προβλήματα και αρρώστιες. Όπως η Μαρία η Μαγδαληνή την οποία θεράπευσε από τα δαιμονικά πνεύματα.  Αυτές στάθηκαν κοντά στο πόνο και τον σταυρικό Του θάνατο. Τον περιποιήθηκαν κατάλληλα ώστε να ταφεί όπως ακριβώς άρμοζε στον Υιό και Λόγο του Θεού. Δεν φοβήθηκαν την Ρωμαϊκή εξουσία και το Ιουδαϊκό ιερατείο. Ακολούθησαν όλα εκείνα τα έθιμα περί της ταφής των νεκρών. Ψυχές πιστές και ευαίσθητες αλλά με θάρρος και δύναμη. Οι  Μυροφόρες, όταν γινόταν η ταφή κοίταζαν από μακριά. Την επομένη μέρα όμως ήταν αποφασισμένες. Τόλμησαν αυτό που κανένας άλλος, ούτε άντρας, ούτε μαθητής είχε τολμήσει να κάνει. «Αγόρασαν αρώματα και πήγαν να αλείψουν το σώμα του Ιησού». Μεγάλη η αγάπη, μεγάλη η τόλμη και η απόφαση. Μα πολύ πιο μεγάλη η ανταμοιβή τους.  Αξιώνονται πρώτες να πληροφορηθούν το χαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως και να συνομιλήσουν με τους Αγγέλους. Αυτές οι ταπεινές και άγνωστες γυναίκες γίνονται οι πρώτοι Απόστολοι του μηνύματος πως ο «Χριστός εγερθείς εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο». Άγγελος στον τάφο τις περίμενε να ανακοινώσει πρώτα σ’ αυτές, το χαρμόσυνο γεγονός της Αναστάσεως. Τι μεγάλη τιμή, τι μεγάλη χαρά! Πρώτες αυτές αξιώνονται να δουν τον Αναστημένο Διδάσκαλο. Αυτό αποτελεί μεγάλης σημασίας γεγονός. Γι’ αυτό στο πρόσωπο των μυροφόρων τιμάται η γυναικεία φύση.

Η Κυριακή των Μυροφόρων αποτελεί υπενθύμιση της δύναμης της πίστης και της αγάπης. Οι Μυροφόρες γυναίκες, παρά τον φόβο και την απογοήτευση που βίωσαν, παρέμειναν πιστές στον Χριστό και αξιώθηκαν να γίνουν οι πρώτες μάρτυρες της Ανάστασής Του. Το παράδειγμά τους μας εμπνέει να διατηρούμε την πίστη μας σταθερή, ακόμη και σε δύσκολες στιγμές. Η εορτή μας καλεί να αναλογιστούμε τη δική μας πορεία πίστης και να αναζητήσουμε τρόπους να εκφράσουμε την αγάπη μας για τον Κύριο. Η Κυριακή των Μυροφόρων αποτελεί σημαντικό σταθμό στο λειτουργικό έτος της Εκκλησίας, καθώς μας υπενθυμίζει τη δύναμη της πίστης και της αφοσίωσης. Μέσα από τους ύμνους, τις προσευχές και τα αναγνώσματα της ημέρας, καλούμαστε να στοχαστούμε πάνω στο παράδειγμα των Μυροφόρων γυναικών και να εμπνευστούμε από την αγάπη τους για τον Χριστό. Η εορτή αυτή ας ανανεώσει την πίστη μας και να μας ενθαρρύνει να είμαστε πιστοί μάρτυρες της Ανάστασης στη ζωή μας. Το παράδειγμα των Μυροφόρων εμπνέει τους πιστούς να διατηρούν την πίστη τους ακόμη και σε δύσκολες στιγμές. Όπως εκείνες υπηρέτησαν τον Χριστό με αυταπάρνηση, έτσι και εμείς καλούμαστε να δείχνουμε αγάπη και αφοσίωση στον Κύριο. Η πίστη και το θάρρος τους αποτελούν πρότυπο για κάθε Χριστιανό. Οι Μυροφόρες γυναίκες ξεχωρίζουν ως φωτεινά παραδείγματα αφοσίωσης, επιμονής και ακλόνητης πίστης. Μέσα από τις πράξεις τους, μας διδάσκουν πώς να αγαπάμε και να υπηρετούμε τον Χριστό με όλη μας την καρδιά, ακόμη και όταν αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Η αγάπη τους για τον Κύριο τις οδήγησε να γίνουν οι πρώτες μάρτυρες της Ανάστασής Του, αποδεικνύοντας ότι η αληθινή πίστη μπορεί να υπερνικήσει κάθε εμπόδιο.

Η αταλάντευτη πίστη των Μυροφόρων γυναικών αποτελεί πρότυπο για κάθε Χριστιανό. Ακόμη και όταν οι περιστάσεις φαίνονταν δυσοίωνες και οι ελπίδες διαψεύδονταν, εκείνες παρέμειναν σταθερές στην αγάπη τους για τον Χριστό. Αυτή η στάση ζωής μάς προσκαλεί να καλλιεργήσουμε μια βαθιά και ακλόνητη πίστη, που θα μας στηρίζει σε κάθε δυσκολία. Θα πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο στην προσευχή, τη μελέτη των Γραφών και τη συμμετοχή στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας, ώστε να ενισχύουμε διαρκώς τον πνευματικό μας δεσμό με τον Κύριο. Όπως οι Μυροφόρες έγιναν οι πρώτες μάρτυρες της Ανάστασης, έτσι και εμείς καλούμαστε να μαρτυρήσουμε τη χαρμόσυνη αλήθεια της νίκης του Χριστού επί του θανάτου. Σε έναν κόσμο που συχνά κυριαρχείται από την απελπισία και την απογοήτευση, η μαρτυρία μας για την ελπίδα της Ανάστασης μπορεί να γίνει πηγή φωτός και παρηγοριάς για τους γύρω μας. Ας εκφράζουμε την πίστη μας με έργα αγάπης, συμπόνιας και διακονίας, ακολουθώντας το παράδειγμα των Μυροφόρων που αψήφησαν τους κινδύνους για να υπηρετήσουν τον Κύριο. Το παράδειγμά τους μάς καλεί να καλλιεργήσουμε μια βαθιά και ακλόνητη πίστη, να αναζητήσουμε την αληθινή χαρά στη σχέση μας με τον Χριστό και να γίνουμε μάρτυρες της Ανάστασης στον κόσμο. Η σημερινή Κυριακή, αποτελεί μια εορτή που φέρει διαχρονικά μηνύματα πίστης, αφοσίωσης και ελπίδας. Μέσα από το παράδειγμα των γενναίων γυναικών που έσπευσαν στον τάφο του Χριστού, η Εκκλησία μάς καλεί να αναλογιστούμε τη δική μας πνευματική πορεία και να αντλήσουμε έμπνευση από την αταλάντευτη αγάπη τους για τον Κύριο. Σε μια εποχή που συχνά χαρακτηρίζεται από προκλήσεις και αβεβαιότητα, η παρακαταθήκη των Μυροφόρων μπορεί να γίνει φάρος φωτός και ελπίδας, ενθαρρύνοντάς μας να γίνουμε, με τη σειρά μας, μάρτυρες της χαρμόσυνης αλήθειας της Ανάστασης. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

Ένα απο τα κύρια χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι η απιστία. Η δυσκολία δηλαδή να δεχθούμε ότι πάνω από εμάς βρίσκεται, όχι απλά μια ανώτερη δύναμη, αλλά ο Θεός ο οποίος μας βλέπει και ακολουθεί πατρικά κάθε μας βήμα. Η άρνηση της ύπαρξης του Θεού εντοπίζεται στο επιχείρημα ότι αφού δεν βλέπουμε τον Θεό, άρα δεν υπάρχει. Μόνο ότι βλέπουμε, ότι ψηλαφίζουμε, ότι πιάνουμε είναι πραγματικό ενώ από κει και πέρα όλες οι θεωρίες περί υπάρξεως Θεού ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας. Η τάση του να μην πιστεύει κανείς δεν είναι κάτι το καινούργιο. Δεν είναι δηλαδή χαρακτηριστικό μόνο της σημερινής εποχής. Ανέκαθεν υπήρξαν άνθρωποι οι οποίοι και αν ακόμα είχαν μπροστά τους χειροπιαστές αποδείξεις ότι υπάρχει Θεός εκείνοι τον αρνήθηκαν και τον πολέμησαν. Από την άλλη υπήρξαν και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αναζητούν αποδείξεις για να πιστέψουν όπως ακριβώς έκανε ο άπιστος στην αρχή και κατόπιν πιστός μαθητής του Χριστού ο Θωμάς.

Φοβισμένοι  οι μαθητές του Χριστού μας μετά την Ανάσταση είχαν κλεισθεί σ΄ ένα σπίτι συζητώντας τα καταπληκτικά γεγονότα των ημερών. Και περίμεναν. Περίμεναν να εκπληρωθούν όλες οι υποσχέσεις του Διδασκάλου. Έχουν λάβει βεβαίως το μήνυμα της Αναστάσεως του Διδασκάλου, το έμαθαν από τις μαθήτριες, αλλά εξακολουθούν να αμφιβάλλουν. Θεωρούν ότι είναι γυναικείες φαντασίες το γεγονός. Και να ο Κύριος εμφανίζεται, τους καλεί να δουν τις πληγές από τα χέρια και τα πόδια που ακόμα είναι νωπές από τα καρφιά του Σταυρού. Θέλει να βεβαιωθούν ότι είναι γεγονός η Ανάστασή Του.  Εχάρησαν ουν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριον» και Εκείνος τους δίνει την ειρήνη, «Ειρήνη ημίν», τους δυναμώνει με το Πνεύμα το Άγιον, «Λάβετε Πνεύμα Άγιον» τους λεει. Τους δίνει το χάρισμα και την εξουσία σαν συνέχεια της παρουσίας του στην γη, για την δημιουργία της επί γης Εκκλησίας Του, να συγχωρούν αμαρτίες «αν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς, αν τινων κρατήτε κεκράτηνται».Η λύπη τους μετατρέπεται σε χαρά, η απελπισία σε ευτυχία, ο φόβος εξαφανίζεται και λαμβάνει την θέση του το θάρρος. Ένας μόνον λείπει και αυτός είναι ο Θωμάς.

Η χαρά των μαθητών είναι απερίγραπτη «Έωρακαμεν τον Κύριον»! Είδαμε τον Κύριο φώναζαν. Ο Θωμάς  όταν συναντήθηκε μαζί τους και άκουσε για την εμφάνιση του Χριστού, δεν έδειξε τον ίδιο ενθουσιασμό δεν ένιωσε την ίδια χαρά. Ο Απόστολος Θωμάς ήταν δύσπιστος χαρακτήρας, ήταν θετικός τύπος, ζητούσε αποδείξεις.  Εκπροσωπούσε τους ερευνητές και αναζητητές της αλήθειας. Ήθελε μία προσωπική εμπειρία. Δεν αρκέσθηκε στα όσα του είπαν οι υπόλοιποι μαθητές.Τον είδε μαζί με τους άλλους να δαμάζει τα στοιχεία της φύσεως, να διατάζει τα κύματα και εκείνα να γαληνεύουν, τον είδε να ανασταίνει νεκρούς, τον είδε να σηκώνει παράλυτους, τον είδε να συγχωρεί τους εχθρούς του επάνω στον Σταυρό, είδε την γη να τρέμει κάτω από τα πόδια του όταν ο Εσταυρωμένος είπε το «Τετέλεσται», άκουσε ότι το Σώμα του δεν βρέθηκε στον Τάφο μετά τρεις ημέρες, όμως παρά ταύτα δεν πίστεψε. Γιατί ; Γιατί η απιστία είναι ζυμωμένη με την ανθρώπινη φύση. Όλοι μας πιστεύουμε, αλλά σε καιρό πειρασμού, η πίστη μας χαλαρώνει, ζητούμε από τον Θεό να κάνει έντονη την παρουσία του και έτσι γίνεται μόνο που ο Θεός εμφανίζεται μπροστά μας όπως θέλει εκείνος όχι όπως θέλουμε εμείς.

“Εάν μη ίδω, ου μη πιστεύσω”, είναι τα λόγια με τα οποία αντιδρά ο Θωμάς, όταν μαθαίνει την είδηση της Αναστάσεως του Χριστού, και ότι το ίδιο βράδυ της Αναστάσεως ο Κύριος φανερώθηκε στους υπόλοιπους μαθητές. Εάν δεν δω με τα μάτια μου τον Ιησού, αν δεν αγγίξω τα πληγωμένα χέρια Του και την πλευρά Του, δεν πρόκειται να πιστέψω αυτό το απροσδόκητο και τόσο χαρμόσυνο γεγονός.  Μετά από οκτώ ημέρες ο Αναστημένος Σωτήρας εμφανίζεται και πάλι. Παρόντες είναι όλοι οι μαθηταί και ο Θωμάς. «Έλα Θωμά. Φέρε τον δακτυλόν Σου εδώ. Και κοίταξε τα χέρια μου και φέρε το χέρι Σου και βάλε στην πλευρά μου και μην γίνεσαι άπιστος αλλά πιστός»! Να η ώρα της σωτηρίας,της ομολογίας. Ο μαθητής συντετριμμένος, ταπεινωμένος μετά την έρευνα, σωριάστηκε μπροστά στα πόδια του Διδασκάλου και άφησε να βγουν από τα ευτυχισμένα στήθη του τούτα τα λόγια : «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου».

Θυμόμαστε σήμερα το γεγονός της ψηλαφήσεως του Θωμά, όχι μόνο γιατί αποτελεί συνέχεια των γεγονότων που ακολούθησαν το Πάθος και την Ανάσταση του Κυρίου μας, αλλά κυρίως επειδή μας δίνει μια άμεση μαρτυρία για την αλήθεια της Αναστάσεως του Χριστού. Δεν είναι εύκολο να πιστέψει κανείς ότι πράγματι ο Χριστός αναστήθηκε, και πολύ περισσότερο όταν η χριστιανική πίστη έχει θεμελιωθεί στην Ανάσταση του Κυρίου. “Ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα τό κήρυγμα ημών, κενή και η πίστις ημών”, θα μας πει ο Απόστολος Παύλος. Πράγματι, αν ο Χριστός δεν αναστήθηκε, τότε όλα είναι μάταια, τότε δεν υπάρχει καμία ελπίδα για τον άνθρωπο, καμία προοπτική πνευματικής ανάκαμψης και ζωής. Οι υμνογράφοι της Εκκλησίας αποκαλούν “καλή” την απιστία του Θωμά, επειδή από τη μία μεριά αποτελούσε έκφραση της επιθυμίας του μαθητή να δει και ο ίδιος τον αναστημένο Κύριο, όπως οι υπόλοιποι μαθητές. Και από την άλλη, επειδή στο πρόσωπο του Θωμά γινόμαστε κι εμείς διαχρονικά μάρτυρες της Αναστάσεως. Εμείς δεν μπορούμε να ψηλαφήσουμε τον Χριστό, μιας που ζούμε τόσο μακριά από την εποχή εκείνη. Το έπραξε όμως για χάρη μας και στη θέση μας ο “άπιστος” μαθητής, ώστε να διαλυθεί κάθε αμφιβολία μέσα μας και να εδραιωθεί η πίστη στην Ανάσταση του Κυρίου.

“Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες”, θα αποκριθεί ο Χριστός στον Θωμά, αναφερόμενος σε όλους εκείνους που αρκούνται στη διήγηση του Ευαγγελίου για να πιστέψουν. Δεν εννοεί εδώ ο Χριστός να μην ερευνούμε και να μην εξετάζουμε την αλήθεια, αλλά μακαρίζει αυτούς που κάνουν την προσωπική τους υπέρβαση και εξετάζουν με την καρδιά τους τις αλήθειες του Ευαγγελίου. Μακαρίζει την πίστη, η οποία υπερβαίνει την ανάγκη των αποδείξεων. Άλλωστε, αν υπήρχαν αποδείξεις για όλα, τότε δεν θα μιλούσαμε για πίστη, αλλά για αναγκαστική παραδοχή κάποιων πραγμάτων.
Φρόντισε ωστόσο ο Κύριος, επειδή η Ανάστασή Του αποτελεί θεμελιώδες στοιχείο της πίστεώς μας, να μας προσφέρει και τις αποδείξεις, ώστε να έχουμε την βεβαιότητα και να μην απιστούμε.

Το γεγονός που εορτάζουμε και θυμόμαστε σήμερα, αυτό της ψηλαφήσεως του Θωμά, αποτελεί ευεργεσία για την Εκκλησία και για τον καθένα μας, διότι εξαφανίζει κάθε αμφιβολία και κάθε δισταγμό. Ας ακολουθήσουμε επομένως τον Θωμά, και ας δοξολογήσουμε τον Αναστάντα Κύριο. Ας Τον προσκυνήσουμε και ας αναφωνήσουμε κι εμείς, “ο Κύριός μου και ο Θεός μου”. Ας έχουμε πίστη ακράδαντή και σταθερή, ότι ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, που σταυρώθηκε για τις αμαρτίες μας και κατήλθε μέχρι τον Άδη, όντως αναστήθηκε την τρίτη ημέρα, παρέχοντας στον καθένα που πιστεύει σε Αυτόν ζωή και αφθαρσία και χαρά και Ανάσταση. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Μας αξίωσε και φέτος η ανέκφραστη αγάπη του Νικητή του θανάτου, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να φτάσουμε σ’ αυτή την ευλογημένη νύχτα, να φτάσουμε σ’ αυτή την ευλογημένη ώρα, στην ευλογημένη στιγμή να εορτάσουμε την ένδοξη και λαμπροφόρα Του Ανάσταση! Το «Χριστός Ανέστη», που αποτελεί τον νικητήριο παιάνα του ανθρωπίνου γένους, μα κυρίως των πιστών Χριστιανών, αντηχεί στους ιερούς μας Ναούς όπου γης, προς ενίσχυση και ευλογία των ευσεβών και ορθοδόξων Χριστιανών, και προς καταισχύνη των εχθρών της αληθείας.

Η Ανάσταση του Χριστού  αποτελεί τον πανίσχυρο και αμετάθετο κυματοθραύστη, επάνω στον οποίο έσπασαν και έχασαν την ισχύ τους τα άγρια κύματα του θανάτου. Η Πίστη μας, η ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη, εδραιώνεται και οικοδομείται πάνω στον «κενόν τάφον» του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού .

Αύτη η κλητή και αγία ημέρα, η μια των Σαββάτων, η βασιλίς και κυρία, εορτή εορτών και πανήγυρις εστί πανηγύρεων!…» ψάλλουμε στην ογδόη ωδή του πασχαλιάτικου Όρθρου. Το Πάσχα είναι  το κέντρο, η καρδιά και ο πυρήνας του εκκλησιαστικού έτους. Από την ημερομηνία αυτή εξαρτάται όλος ο λειτουργικός κύκλος, επειδή από αυτή καθορίζονται όλες οι κινητές εορτές του ημερολογίου.

Το Πάσχα δε θυμόμαστε απλώς μία νίκη η μία απελευθέρωση, αλλά την τελεσίδικη νίκη τῆς Ζωής επί του θανάτου. Την λύτρωση μας από την φοβερή τυραννία του διαβόλου, την οποία κυρίως  ζούμε και βιώνουμε ως δική μας την νίκη. Μετέχουμε κι εμείς στον θρίαμβο τῆς Ελευθερίας επί της πικρής και φρικτής δουλείας. Ο Αναστάς Κύριος μας χαρίζει και κάνουμε δικά μας τα αιώνια αγαθά. Τα ουράνια εκείνα αγαθά, τα οποία απέρρευσαν από την Ανάσταση του Κυρίου.

Και ποιον ελευθέρωσε με τη νίκη Του από την αμαρτία και το θάνατο ο αναστημένος Κύριος; Μήπως το λαό ενός έθνους η μιας φυλής; Μήπως τους ανθρώπους κάποιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης; Όχι, σε καμιά περίπτωση. Τέτοια ελευθερία θα ήταν βασικά αποτέλεσμα μιας νίκης εγκόσμιων κατακτητών. Ο Κύριος μας  είναι ο φίλος του ανθρώπινου γένους. Τη νίκη Του την ήθελε για όλους τους ανθρώπους, χωρίς καμιά διάκριση στις διαφορές και τις ιδιαιτερότητες, όπως κάνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Τη νίκη Του την κέρδισε για το καλό και τη βοήθεια όλων των πλασμάτων του Θεού, όλων των ανθρώπων. Και την πρόσφερε σ’ όλους αυτούς.
Ζούμε την μυστική χαρά σήμερα, έχουμε την Αναστάσιμη φωνή του Χριστού άγκυρα ελπίδας στη ζωή μας. Δεν μένουμε στα λαογραφικά έθιμα, αλλά μετανοημένοι, σταυρωμένοι ως προς τα πάθη μας, πανηγυρίζουμε και γιορτάζουμε “μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, “αλλ’ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας”, όπως λέει ο Παύλος. Και ζυμώνουμε ως μικρά ζύμη, όλο το φύραμα, καλώντας όλο τον κόσμο να μετάσχει στη χαρά. Γινόμαστε οι χριστιανοί σήμερα το προζύμι που φτιάχνει τον άρτο της ζωής, την Εκκλησία, την Ελπίδα, την Αλήθεια. την Ελευθερία της Ανάστασης.

Η Κυριακή του Πάσχα η Μία των Σαββάτων, η Βασιλίς και Κυρία, η Εορτή των Εορτών και η Πανήγυρις των Πανηγύρεων είναι η ημέρα κατά την οποία εορτάζεται η Λαμπροφόρος Ανάσταση του Ιησού Χριστού, η νίκη της ζωής επί του θανάτου, η πτώση και καθαίρεση του Άδη από τον Αναστημένο Χριστό και η επανόρθωση του Αδάμ και μαζί του ολόκληρο το ανθρώπινο γένος από το προπατορικό αμάρτημα.. "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν". Είναι η μεγαλύτερη εορτή του Χριστιανισμού.

Μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον Κατηχητικό του λόγο που διαβάζεται το βράδυ της Αναστάσεως: Που σου, θάνατε, το κέντρον;  Που σου, Άδη, το νίκος; Πού είναι λοιπόν θάνατε το δηλητηριώδης κεντρί σου; Πού είναι Άδη η νίκη σου; Ανέστη Χριστός, και συ καταβέβλησαι. Αναστήθηκε ο Χριστός και συ κατανικήθηκες. Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρονται οι άγγελοι. Αναστήθηκε ο Χριστός και κανένας μέσα στο μνήμα διότι πάντες θα αναστηθούν κατά την Δευτέρα αυτού Παρουσία. Όταν θα έλθει εκείνη η  ώρα της γενικής Αναστάσεως των Νεκρών, ο πιστός θα λάβει το άφθαρτο σώμα του ένδοξο και πνευματικό, για να ζει αιωνίως. Να ζει αιωνίως μέσα στην μοναδική και ανέκφραστη αιώνια μακαριότητα της Βασιλείας των Ουρανών, βιώνοντας τήν δόξα του Θεανδρικού Προσώπου του Ιησού Χριστού, «συν πάσι τοις Αγίοις». Αυτό ουσιαστικά είναι το Πάσχα των συνειδητών πιστών, οι οποίοι είναι έτοιμοι, σε κάθε εποχή και σε οποιαδήποτε στιγμή, να προσφέρουν καί αυτή την ζωή τους για την αγάπη και την δόξα του Χριστού.
Ο Χριστός με τη Ανάστασή του καθαιρεί τον Άδη και σαλπίζει τον ερχομό μιας άλλης βιωτής. Μιας άλλης ζωής. Αιώνιας. Καινούριας Έτσι, νικώντας τον θάνατο, κατατρόπωσε τον φόβο. Ο Χριστός νικά τον θάνατο και μας θωρακίζει από την φθορά της αμαρτίας και την ανασφάλεια της καθημερινότητας. Ας πορευθούμε γεμάτοι με αγάπη και θάρρος, κανείς να μη φοβάται το θάνατο, κανείς να μη θρηνεί απεγνωσμένα για τα αμαρτήματά του. Ας χαιρόμαστε, ας ψάλλουμε, ας δοξολογούμε τόν Αναστάντα Κύριο. Αλλά και ας συνδεόμαστε διά της πίστεως και των μυστηρίων της Εκκλησίας στενότερα μαζί του, ώστε να μπορούμε να διακηρύττουμε παντού με πεποίθηση  και ενθουσιασμό, με τα λόγια μας και με τη ζωή μας, το «Χριστός Ανέστη»! Αμήν.

«Χριστός Ανέστη»

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

Με τη Χάρη του Θεού  διανύσαμε την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή και φτασαμε στην Κυριακή των Βαΐων. Ο Κύριος εισέρχεται σήμερα θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα. Πλήθος κόσμου ξεχύθηκε στους δρόμους, για να τον υποδεχθεί με κλαδιά από φοίνικες. Ευλογημένος ο ἐρχόμενος, φώναζαν, εν ονόματι Κυρίου, ο βασιλεύς του Ισραήλ. Με αυτή την επευφημία υποδέχεται σήμερα ο λαός τον Χριστό, που εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα, καθισμένος επάνω σε ένα γαιδουράκι. Τον υποδέχονται ως θριαμβευτή και ως βασιλέα, στρώνοντας στο διάβα Του τα ενδύματά τους και κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά από φοίνικες, το σύμβολο της νίκης. Τον υποδέχονται ως απεσταλμένο του Θεού, που φέρει την ελπίδα στον ταλαιπωρημένο λαό, και τη βεβαιότητα ότι ο Θεός δεν τους έχει εγκαταλείψει.

Παρά όμως τις επευφημίες, οι εκδηλώσεις τους αυτές είναι επιφανειακές και δεν προέρχονται από την πίστη ότι όντως ο Χριστός είναι ο απεσταλμένος του Θεού. Ο κύριος λόγος για την κοσμοσυρροή και την θριαμβευτική υποδοχή του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, είναι το θαύμα που προηγήθηκε, αυτό της ανάστασης του τετραήμερου Λαζάρου. Γι΄ αυτό και σύντομα, στις επόμενες μέρες, και το θαύμα θα ξεχαστεί, και οι ζητωκραυγές θα κοπάσουν, και ο ενθουσιασμός του όχλου θα μεταβληθεί σε οργή, και το “ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου” θα αντικατασταθεί με το “άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν”.

Οι Εβραίοι τον περίμεναν ως Μεσσία που θα τους ελευθέρωνε από τα δεσμά της δουλείας των Ρωμαίων και ο Χριστὸς μας ελευθέρωσε από τα δεσμὰ της δουλείας στην αμαρτία. Τον υποδέχθηκαν ως εθνικό απελευθερωτή κρατώντας «τα της νίκης σύμβολα» και Εκείνος αναδεικνύεται ελευθερωτής ψυχών σε όσους με πίστη Τον ὑποδέχονται, αφού πρώτα τον ενθρονίσουν στην καρδιά τους. Προσδοκούσαν ότι θα συντρίψει την τυραννία του κοσμικού άρχοντα και Εκείνος συνέτριψε τον Άδη και τον αρχηγό του. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο Ιησούς ήταν ένας πνευματικός βασιλιάς που θα τους έφερνε την ειρήνη στη ψυχή τους και θα τους απελευθέρωνε από τα δεσμά της αμαρτίας. Ο Ιησούς δεν εισήλθε στην Ιερουσαλήμ καθισμένος σε άλογο, όπως θα έπραττε ένας κοσμικός βασιλιάς, αλλά πάνω σε ένα πουλάρι που ο ίδιος είπε στους μαθητές του να του φέρουν, κι έτσι εκπληρώθηκε και η προφητεία του προφήτη Ζαχαρία, όπου ο δίκαιος βασιλιάς θα έρθει καθισμένος πάνω σε ένα πουλάρι. Ο Ιησούς εισήλθε ταπεινά και όχι ζητώντας την κοσμική δόξα. 

Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα με μία απλή θριαμβευτική πομπή. Το γεγονός αυτό θύμιζε τον αυτοκράτορα ή κάποιο στρατηγό, που μετά από μία νικηφόρα μάχη επέστρεφε στην πόλη που είχε κάνει την προετοιμασία του πολέμου, με λαμπρή πομπή και ο κόσμος του επεφύλασσε θερμή υποδοχή. Ο Ιησούς εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα σαν νικητής. Νικητής του θανάτου. Η ανάσταση του Λαζάρου και η δική Του Ανάσταση οριοθετούν και σηματοδοτούν την εβδομάδα του Πάθους Του. Τον προσκυνούμε σήμερα ως νικητή και μέχρι το Μέγα Σάββατο κλίνουμε ευλαβικά τον αυχένα της ψυχής μας μπροστά στο μεγαλείο της Άκρας Ταπεινώσεώς Του και της αγάπης Του προς τον άνθρωπο. Γι αυτό και την Μεγάλη Πέμπτη, μπροστά στον Εσταυρωμένο θα ψάλουμε: “προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ, δείξον ημίν και την ένδοξόν σου Ανάστασιν”. Η θεολογική σημασία της σημερινής εορτής είναι να μας προετοιμάσει κατάλληλα με την προσωπική μετάνοια και την εν Χριστώ ζωή, για να γίνουμε μέτοχοι των σωτηριολογικών αποτελεσμάτων της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού. Αυτό άλλωστε τονίζεται με σαφήνεια στην ειδική ευχή της ευλογίας των Βαΐων που  διαβάζεται για τον σκοπό αυτό.

“Ὡσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου”, είναι η ιαχή και το σύνθημα της σημερινής ημέρας. Με αυτόν τον τρόπο θα πρέπει να υποδεχόμαστε το Χριστό στη ζωή μας, κάθε ημέρα που ανατέλλει. Γιατί όντως είναι ο απεσταλμένος του Θεού στη γη, ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, ο μόνος που μπορεί να δώσει νόημα, ελπίδα και χαρά στην ζωή μας, ο μόνος που μπορεί να μας αποσπάσει από τα γήινα και τα εφήμερα και να μας οδηγήσει στα επουράνια και στα αιώνια. Οι πειρασμοί στη ζωή μας είναι πολλοί, και ο μεγαλύτερος όλων είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό, η αποδυνάμωση της πίστεώς μας. Όταν εκλείψει η πίστη μας, τότε δυστυχώς δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τον οργισμένο όχλο, που απορρίπτει τον Θεό και βάλλει εναντίον Του. Σε αντίθεση όμως με τους εβραίους, εμείς έχουμε ενώπιόν μας το γεγονός της τριημέρου Αναστάσεως του Κυρίου μας, και την βεβαιότητα της νίκης επάνω στον θάνατο και ενάντια σε κάθε δύναμη που αντίκειται στον Θεό. Ας κρατήσουμε επομένως άσβεστη τη σημερινή χαρά και ας υποδεχτούμε τον Χριστό αληθινά ως βασιλέα και Θεό, γνωρίζοντας ότι όπως μετά το Πάθος Του ακολούθησε η Ανάστασή Του, έτσι ακριβώς και μετά από τον σταυρό που καλούμαστε στη ζωή μας να σηκώσουμε, αν δεν ολιγοπιστήσουμε και δεν Τον αρνηθούμε, θα επακολουθήσει και η δική μας, προσωπική Ανάσταση. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ E΄ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Πέμπτη Κυριακή των  Νηστειών σήμερα και η Αγία μας Εκκλησία προβάλλει την μορφή της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία είναι παράδειγμα μετανοίας σε όλους μας. Καταγόταν από την Αίγυπτο και έζησε  τον έκτο αιώνα την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού. Στα νεανικά της χρόνια ζούσε μέσα στην ακολασία και παρέσυρε πολλούς ανθρώπους στην ηθική καταστροφή. Όταν ήταν 12 χρονών ξέφυγε από την προσοχή των γονιών της και πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου επί 17 χρόνια ζούσε άσωτη ζωή. Μετά, από περιέργεια πήγε, με πολλούς άλλους προσκυνητές, στα Ιεροσόλυμα, για να παρεβρεθεί στην ύψωση του Τίμιου Σταυρού. Όταν θέλησε να μπει στο ναό της Ανάστασης, τη μέρα που υψωνόταν ο Τίμιος Σταυρός, ένοιωσε 3 έως 4 φορές κάποιαν αόρατη δύναμη μέσα της, που την εμπόδιζε να μπει, ενώ το πλήθος έμπαινε ανεμπόδιστα. Αφού πληγώθηκε η καρδιά της απ' αυτό, αποφάσισε ν' αλλάξει ζωή και να εξιλεώσει το Θεό με τη μετάνοια. Έτσι βάζοντας σαν εγγυήτριά της την Παναγία, υποσχέθηκε ότι εάν αφήσει να μπει κα να δει τον Σταυρό του Κυρίου, θα ήταν συνετή και φρόνιμη στο μέλλον και δεν θα μόλυνε πια το σώμα της με πονηρές επιθυμίες και ηδονές.

Όταν γύρισε μετά στην εκκλησία, αυτή τη φορά μπόρεσε να μπει χωρίς καμιά δυσκολία. Τότε προσκύνησε το Τίμιο ξύλο και χωρίς να λησμονήσει την υπόσχεση που έδωσε, αναχώρησε την ίδια μέρα από τα Ιεροσόλυμα κι' αφού πέρασε τον Ιορδάνη μπήκε στα ενδότερα μέρη της ερήμου, όπου έζησε επί 47 χρόνια μια ζωή πολύ σκληρή και ασυνήθιστη, χωρίς να δει άνθρωπο, αλλά, έχοντας μοναδικό της θεατή τον Θεό, προσευχόταν μόνη σ' Αυτόν. Τόσο πολύ αγωνίστηκε, ώστε πέρασε την ανθρώπινη φύση και απόκτησε ζωή πάνω στη γη αγγελική και υπεράνθρωπη. Τόσο πολύ υψώθηκε δια μέσου της απάθειας, ώστε περπατούσε πάνω στα νερά του ποταμού, χωρίς να βυθίζεται. Όταν προσευχόταν, σηκωνόταν από τη γη ψηλά και στεκόταν μετέωρη στον αέρα. Περί το τέλος της ζωής της έτυχε να συναντήσει κάποιον ερημίτη, που λεγόταν Ζωσιμάς, που αφού του διηγήθηκε όλη της τη ζωή, τον παρακάλεσε να της φέρει τα άχραντα Μυστήρια για να κοινωνήσει. Εκείνος το έκανε την επομένη χρονιά, την Μεγάλη Πέμπτη. Αλλά τον άλλο χρόνο, ξαναγυρνώντας ο Ζωσιμάς την βρήκε νεκρή, ξαπλωμένη στη γη και κοντά της ένα σημείωμα, που έγραφε: «Αββά Ζωσιμά, Θάψον ώδε το σώμα της Αθλίας Μαρίας. Απέθανον την αυτήν ημέραν, καθ' ην εκοινώνησα των αχράντων Μυστηρίων. Εύχου υπέρ εμού».

Η σημερινή  Ευαγγέλική περικοπή μας εισάγει στο πνεύμα του Πάθους του Κυρίου μας. Καθώς ανέβαιναν στα Ιεροσόλυμα, ο Χριστός προετοιμάζει τους μαθητές Του για όσα θα συμβούν, για την σύλληψή Του από τους αρχιερείς και τους γραμματείς, για την καταδίκη Του και τον σταυρικό Του θάνατο, για την Ανάστασή Του την τρίτη ημέρα. Και τους τα λέει όλα αυτά ώστε να μη δειλιάσουν μπροστά στα γεγονότα που θα συμβούν, αλλά να έχουν πίστη και να κατανοήσουν το σκοπό για τον οποίο ο Υιός του Θεού προσφέρει τον εαυτό Του θυσία για τη σωτηρία του κόσμου. Οι μαθητές του Κυρίου όμως παρανόησαν τα λόγια Του. Δεν κατανοήσαν το πνευματικό μέγεθος των πραγμάτων και  ήρθαν στη σκέψη τους οι λαϊκές δοξασίες που περίμεναν τον Μεσσία σαν επίγειο βασιλιά, περιτριγυρισμένο από το επιτελείο του, με όλη την γνωστή κοσμική δόξα και λαμπρότητα. Έτσι, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, και ζητούν από τον Κύριο, όταν έλθει με όλη τη δόξα Του, να καθίσουν ένας στα δεξιά Του κι ένας στα αριστερά Του  Ο Κύριος τους μίλησε για οδύνη, εξευτελισμό και θάνατο και αυτοί ονειρεύονται δόξα, μεγαλεία, καλοπέραση. Λυπημένος τους απάντησε τότε, «δεν ξέρετε τι ζητάτε».

Ο Χριστός μας προτρέπει να αντιμετωπίσουμε το  πάθος της φιλοδοξίας με τη θεραπευτική αγωγή της ταπεινοφροσύνης. Στην πληγή της φιλαρχίας μας υποδεικνύει το φάρμακο της διακονίας και της θυσίας. Με τον λόγο και το παράδειγμά Του φανερώνει τον ασφαλή δρόμο της κατάκτησης του μεγαλείου.Ο Χριστός είναι ταπεινὸς και αυτό είναι το μεγαλείο και η δόξα Του. Μια δόξα που προέρχεται και εκφράζεται με την ταπείνωση ανατρέπει την συνηθισμένη ανθρώπινη λογική. Η ταπείνωση γίνεται η πηγή της τελειότητας, ο μαγνήτης που ελκύει την Χάρη του Θεού. Για τα μέτρα του κόσμου η δύναμη μετριέται με την εξουσία και την επιβολὴ στους άλλους. Για τα σταθμά του Θεού η αξία ζυγίζεται με την διακονία και την θυσία για τους άλλους.

Ο πόθος της δόξας είναι έμφυτος στον κάθε άνθρωπο. Αλλά η αληθινή δόξα δεν αποκτάται με τον παραμερισμό των άλλων, με τη σπουδή για τα αξιώματα, με την περιαυτολογία και την επίδειξη. Αντίθετα αποκτάται με την εξυπηρέτηση των συνανθρώπων μας, με ταπεινοφροσύνη και αληθινή αγάπη. Εδώ ακριβώς βρίσκεται το μεγαλείο και η δόξα του χριστιανού. Έτσι θα γίνει μέγας. Η Εκκλησία μας, επιλέγει σήμερα, να θυμίσει μέσα από το Ευαγγέλιο και σε εμάς τα λόγια του Κυρίου σχετικά με το πάθος Του. Και μας καλεί, αφού μετανοήσουμε και άρα αφήσουμε πίσω κάθε τι που μας κρατάει κολλημένους στα μίζερα πράγματα αυτού του κόσμου, να ζωντανέψουμε στις καρδιές μας, όπως έκανε η Αγία Μαρία η Αιγυπτία, την ελπίδα της εν Χριστώ σωτηρίας. Την σωτηρία που θέλει να προσφέρει ο Χριστός σε όλους μας με τα πάθη Του και την Ανάστασή Του. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου