ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Η' ΛΟΥΚΑ

Η σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι η παραβολή του καλού Σαμαρείτη και θεωρείται μια από τις σπουδαιότερες για την κατήχηση των πιστών. Αφορμή της αναφοράς της παραβολής αυτής, ήταν το ερώτημα ενός νομοδιδασκάλου στον Ιησού Χριστό,  για το τι πρέπει να κάνει στη ζωή του,  για να κερδίσει την αιώνια ζωή.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε' ΛΟΥΚΑ

Η διήγηση σημερινής ευαγγελικής περικοπής, της παραβολής του πλούσιου και του φτωχού Λαζάρου, μέσα από τις πολύ παραστατικές και ζωντανές εικόνες που ξεδιπλώνει ενώπιον μας, αποκαλύπτει βασικές αλήθειες τόσο για την παρούσα όσο και για την μέλλουσα ζωή. Τα αποτελέσματα των επιλογών που έκαναν  τα δύο πρόσωπα της παραβολής μας παρουσίιάζει ο Χριστός.

Ζούσε κάποτε ένας πλούσιος άνθρωπος. Κάθε μέρα ο άνθρωπος αυτός φορούσε «πορφύρα και βύσσο», δηλαδή τα πιο πολυτελή ρούχα  και διασκέδαζε με συμπόσια τα οποία οργάνωνε στο ευρύχωρο και πολυτελέστατο σπίτι που κατοικούσε. Ενώ όμως ο πλούσιος απολάμβανε τη ζωή του, ακριβώς  έξω  από την πύλη του σπιτιού του ζούσε παραπεταμένος ένας φτωχὸς με το όνομα Λάζαρος, σε άθλια κατάσταση. Ο άνθρωπος αυτός πεινούσε και προσπαθούσε να χορτάσει από τὰ ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Πονούσε και υπέφερε, αλλά κανείς δεν του έδινε σημασία. Μόνο κάποια σκυλιά τον πλησίαζαν και έγλειφαν τις ανοιχτὲς πληγές από το καταπληγωμένο σώμα του. Όμως ο Λάζαρος δεν έβγαζε από το στόμα του παράπονο εναντίον του πλουσίου ή του Θεού.

Κάποτε πέθανε ο φτωχός και άγγελοι τον μετέφεραν στην αγκαλιά του Αβραάμ. Πέθανε και ο πλούσιος και ετάφη. Και από τον άδη, όπου βασανιζόταν, σήκωσε το βλέμμα του και είδε τον Αβραάμ και στην αγκαλιά του το Λάζαρο. - Ελέησέ με, του λέει, και στείλε το Λάζαρο να βουτήξει το δάχτυλό του στο νερό και να- Θυμήσου, του απαντά ο Αβραάμ, ότι όσο ήσουν στη ζωή απόλαυσες κάθε αγαθό, ενώ ο Λάζαρος κάθε κακό. Τώρα αυτός παρηγορείται, ενώ εσύ ταλαιπωρείσαι. Επιπλέον, υπάρχει μεγάλο χάσμα ανάμεσά μας, που καθιστά αδύνατη τη μετάβαση από τη μια πλευρά στην άλλη.  - Τότε, σε παρακαλώ, στείλε τον στο πατρικό μου σπίτι, γιατί έχω πέντε αδέλφια. Να τους διηγηθεί όσα συμβαίνουν εδώ, ώστε να μην έλθουν και αυτοί σε τούτο τον τόπο της βασάνου. - Έχουν το Μωυσή και τους προφήτες. Ας ακούσουν εκείνους. - Όχι πατέρα Αβραάμ, δεν αρκεί αυτό. Αλλά αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σε αυτούς, θα μετανοήσουν. - Αν δεν ακούν το Μωυσή και τους προφήτες, δεν πρόκειται να πεισθούν ακόμα κι αν κάποιος αναστηθεί από τους νεκρούς.

Από την Παραβολή αυτή παίρνουμε όλοι μας ένα μεγάλο δίδαγμα, ότι ο τόπος της αιώνιας κατοικίας μας προσδιορίζεται από τις επίγειες επιλογές μας. Ό,τι κάναμε θα το βρούμε μπροστά μας.  Ο πλούσιος δεν κατακρίθηκε γιατί ήταν πλούσιος, αλλά για την σκληροκαρδία του. Η ενασχόληση με την προσωπική του ευωχία δεν του άφησε ούτε το χρονικό ούτε το πνευματικό περιθώριο ώστε να προσέξει τον φτωχό δίπλα του, πολύ δε περισσότερο να τον βοηθήσει. Αυτή η εγωιστική αυτάρκεια είναι που τον αποξένωσε ουσιαστικά όσο ήταν στη ζωή από την κοινωνία των ανθρώπων, και μετά τον θάνατό του από την κοινωνία των αγίων. Ο φτωχός πάλι δεν αμείβεται στον παράδεισο επειδή ήταν φτωχός και κατατρεγμένος, αλλά επειδή παρά τη δυστυχία του δεν γόγγυσε ούτε κατά του Θεού ούτε κατά του πλουσίου, ούτε ακόμα και ενάντια στα σκυλιά που του έγλειφαν τις πληγές, απομυζώντας του και την ελάχιστη ρανίδα αίματος. Ο φτωχός αμείβεται για την υπομονή του, για την καρτερία του, για την ταπείνωσή του.

Οτι συμβαίνει στη ζωή μας, μας το δίνει ο Θεός ως δυνατότητα, για να το χρησιμοποιήσουμε, να το αξιοποιήσουμε, να σχετιστούμε, να βγούμε απο τον εαυτό μας και να αποκτήσουμε ταυτότητα, «ονομα». Γιατί ο άνθρωπος που έχει «όνομα», έχει πρόσωπο, σημαίνει ότι μετέχει στη ζωή του άλλου, κοινωνεί με τον άλλον, εξέρχεται από την απομόνωση του, τη φιλαυτία του, τον ατομισμό του. Δε πρέπει να μας λυγίζουν  οι δοκιμασίες ούτε οι  αδικίες και οι κοινωνικές ανισότητες. Οι Μάρτυρες  και Ομολογητές, οι Όσιοι και  Δίκαιοι και όλοι οι Άγιοι μας έδειξαν το δρόμο της υπομονής και της ελπίδας. Να θυμόμαστε τα δώρα του Θεού και την αγάπη Του, διότι ο Κύριος θέλει να μας δίνει, αλλά εμείς αποφασίζουμε αν και τι θα πάρουμε. Θά πάρουμε τις παροχές που είναι πρόσκαιρες και πεπερασμένες ή θα πάρουμε τις παροχές που είναι μόνιμες και αιώνιες; Ο Θεός δεν καταπιέζει κανέναν. Μόνον χαρίζει. Εμείς επιλέγουμε και ανάλογα απολαμβάνουμε Η ζωή μας είναι γεμάτη επιλογές. Να μην ξεχνάμε τις επιλογές που κάνουμε καθημερινά, διότι ὅλες έχουν τις ἐπιπτώσεις και τα αποτελέσματά τους. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι να μην είμαστε άσπλαχνοι μπροστά στην ανάγκή του συνανθρώπου μας και να τολμήσουμε να αρνηθούμε να προσδενόμαστε με τόση εξάρτηση στα υλικά αγαθά και να εμπιστευθούμε τον εαυτό μας στην αγάπη του Θεού. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ζ' ΛΟΥΚΑ

Βρισκόμαστε στην έβδομη Κυριακή του Λουκά και με το σημερινό  ευαγγελικό ανάγνωσμα η αγία μας Εκκλησία, μας υπογραμμίζει την σημασία της πίστεως για την ζωή μας. Σήμερα μας μιλάει για δύο μεγάλα θαύματα, τα οποία έκανε ο Χριστός στην Καπερναούμ, αφού είχε γυρίσει από τη χώρα των Γαδαρηνών. Τον περίμενε εκεί αμέτρητο πλήθος, και σε κάποια στιγμή ανάμεσά τους ξεπρόβαλε ο άρχων της Συναγωγής Ιάειρος, και τον παρακάλεσε να θεραπεύσει την ετοιμοθάνατη κόρη του. Καθώς πήγαιναν προς το σπίτι, κόσμο πολύς συνωστίζονταν γύρω από τον Χριστό, ανάμεσά τους και μια γυναίκα που επί δώδεκα χρόνια αιμορραγούσε και δεν κατάφερε να βρει την γιατρειά της, παρόλο που είχε ξοδέψει στους γιατρούς όλη την περιουσία της. Πλησίασε από πίσω και άγγιξε την άκρη από το ρούχο του Ιησού και αμέσως σταμάτησε η αιμορραγία. Τότε ο Χριστός κοντοστάθηκε και ρωτούσε ποιός τον άγγιξε. -Κυριε, τού λέει ο Πέτρος, το πλήθος σε συνθλίβει και ρωτάς ποιός σε άγγιξε; -Κάποιος με άγγιξε, απαντά ο Χριστός, γιατί αισθάνθηκα δύναμη να βγαίνει από μένα. Τότε η γυναίκα φανερώθηκε και τρέμοντας διηγήθηκε ενώπιον πάντων όλη την ιστορία. -Αναθάρρησε, κόρη, τής λέει τότε ο Χριστός, η πίστη σου σε έσωσε, να πορεύεσαι με ειρήνη.

Στο μεταξύ ήλθε ένας υπηρέτης του Ιάειρου και του ανακοίνωσε ότι η
θυγατέρα του είχε ήδη πεθάνει. -Μή φοβάσαι, τού λέει ο Χριστός, μόνο να έχεις πίστη και θα σωθεί. Σαν έφτασαν, παίρνει μέσα ο Ιησούς τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη και τους γονείς του κοριτσιού. Όλοι έκλαιγαν και θρηνούσαν. -Μην κλαίτε, τους λέει, δεν πέθανε αλλά κοιμάται. Εκείνοι γέλασαν, γιατί ήξεραν ότι πέθανε. Τότε ο Χριστός τούς έβγαλε όλους έξω, έπιασε το χέρι του κοριτσιού και της είπε: -Παιδάκι μου, σήκω. Τότε επέστρεψε η ψυχή της κοπέλας κι αμέσως αναστήθηκε, στους δε γονείς που έμειναν έκθαμβοι παρτήγγειλε να μην πουν τίποτα σε κανέναν.

Το κοινό σημείο που έχουν αυτά τα δύο θαύματα είναι η αναφορά του
Χριστού στην πίστη‧ «Να έχεις θάρρος, η πίστη σου σε έσωσε», λέει στην
αιμορροούσα, και στον Ιάειρο «Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε και θα σωθεί (το παιδί σου)». Αντίθετα με όσα συχνά μερικοί λένε, ότι δηλαδή θέλουν να δουν ένα θαύμα για να πιστεψουν, βλέπουμε ότι ο Χριστός θέτει την πίστη ως προϋπόθεση για την πραγματοποίηση του θαύματος. Γιατί το θαύμα είναι ανατροπή των νόμων της φύσεως και η πίστη αποτελεί υπέρβαση της λογικής. Γι’ αυτό ο Κύριος μάς είπε ότι εάν έχουμε πίστη σαν κόκκο σιναπιού και πούμε στο βουνό να μετακινηθεί, αυτό θα πάει εκεί που θα τού πούμε Το θαύμα, είναι αποτέλεσμα της βούλησης του Θεού και της δικής μας πίστης. Η πίστη πάλι δεν έρχεται αν δεν υπάρχει ταπείνωση, δηλαδή συναίσθηση ότι δεν είμαστε πανίσχυροι και ότι υπάρχουν πράγματα που υπερβαίνουν τη λογική μας. Ο ορθολογιστής δεν μπορεί να πιστέψει ότι με ένα άγγιγμα γίνεται να θεραπευθεί μια επίμονη ασθένεια ή με έναν λόγο να αναστηθεί
ένας νεκρός. Αλλά ακόμα κι αν δει κάποιο θαύμα, ο εγωισμός του όχι απλά δεν τον αφήνει να πιστέψει αλλά προσπαθεί να το αποδώσει σε κάποιο τέχνασμα ή στην  τύχη.

Ο κάθε άνθρωπος βασανίζεται από μια αγωνία που προέρχεται από την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Λυποψυχεί όταν βρίσκεται σε αδιέξοδο. Περισφίγγεται, πνίγεται, κυριεύεται από το φόβο. Καταπιέζεται βυθίζεται στην απόγνωση. Ποικίλα προβλήματα φυγαδεύουν την ειρήνη από το νου του ανθρώπου καθώς ανυπέρβλητα τον καταπιέζουν και αυτός παλεύει απελπισμένα να τα ξεπεράσει. Τέτοιες ανάλογες καταστάσεις και καταστάσεις βιώνει ο καθένας μας, Σε αυτές τις περιπτώσεις και τις στιγμές του βίου του ο άνθρωπος που αντιμετωπίζει τα καθήκοντα της ζωής και τους κινδύνους της έχει ανάγκη από στηρίγματα στα οποία μπορεί να υπολογίζει. Η Εμπιστοσύνη στο Θεό είναι μια συνεχής στάση ζωής. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ζουν οι πιστοί. Ο πιστός εμπιστεύεται για όλα τα προβλήματα του τον παντοδύναμο Θεό και πατέρα του. Η εμπιστοσύνη στο Θεό είναι τόσο πιο ακλόνητη, όσο γίνεται πιο ταπεινή. Όσοι εμπιστεύονται έτσι ταπεινά τον Κύριο στη ζωή τους αισθάνονται μια χαρούμενη σιγουριά.

Σήμερα, θα πρέπει να μας διδάξουν πολύ τα δύο γεγονότα, τα δύο θαύματα. Από τη μία η στάση της αιμοροούσας γυναίκας απέναντι στον Κύριό μας, από την άλλη του αρχισυναγώγου Ιαείρου. Η γυναίκα πλησίασε με πολύ δέος και μόλις έπιασε την άκρη του ιματίου του Κυρίου θεραπεύθηκε και στη συνέχεια, έπεσε στα πόδια του Χριστού. Αλλά και ο Ιάειρος έδειξε ανάλογα αισθήματα απέναντι στο Χριστό. Μέ λεπτή ευγένεια Τον παρεκάλεσε. Ακόμα αύτός ο άρχων της συναγωγής έπεσε στα πόδια του Χριστού. Αύτά τα γεγονότα πέραν από τη βαθειά πίστη που πρέπει να έχουμε θέλουν να μας διδάξουν, τον σεβασμό και την προσοχή, που πρέπει να έχουμε, όταν με την προσευχή, την λατρεία, τα Άγια Μυστήρια επικοινωνοῦμε με τον Χριστό μας.

Η πίστη και  εμπιστοσύνη που είχαν και η Αιμορροούσα και ο Ιάειρος όταν πλησίασαν τον Κύριό μας, ήταν μεγάλη.  Δεν διαψεύσθησαν γιατί ήλπισαν σε Αυτόν. Έλαβαν αυτό που ζητούσαν. Και όχι μόνο αυτό αλλά και περισσότερο. Ο Ιάειρος προσδοκούσε την θεραπεία της θυγατέρας του από το Χριστό. Και ο Κύριος του έδωσε μεγαλύτερη χαρά, ανασταίνοντας την εκ των νεκρών. Στους καιρούς μας που οι ελπίδες διαψεύδονται και τα στηρίγματα κλονίζονται είναι απαραίτητο για τη ζωή μας να προσβλέπουμε με εμπιστοσύνη στον Κύριο μας. Είναι ο μόνος αψευδής ως παντοδύναμος. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ' ΛΟΥΚΑ

« Παρήγγειλε γαρ τω πνεύματι τω ακαθάρτω εξελθείν από του ανθρώπου »

Ένα από τα πολλά θαύματα που έκανε ο Κύριος μας ο Ιησούς Χριστός στην επίγεια δράση του είναι και αυτό του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος, όπου ο Ιησούς Χριστὸς παρουσιάζεται ως ελευθερωτής των ανθρώπων από τις δαιμονικές δυνάμεις που τον κρατούν αιχμάλωτο και τον καταδυναστεύουν. Με τό θεϊκό του λόγο ἐξέβαλε τη λεγεώνα των δαιμόνων από τον δαιμονισμένο άνθρωπο καί τόν απήλλαξε ἀπό τό φοβερό μαρτύριο που περνούσε.

Φτάνοντας ο Κύριος σε μία πόλη, στη χώρα των Γαδαρηνών, συναντά έναν άνθρωπο δαιμονισμένο που δεν φορούσε ρούχα και περιφέρονταν σαν αγρίμι στις ερημιές. Τα δαιμόνια αμέσως αναγνωρίζουν τον Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, και ζητούν από αυτόν να μην τα εξορίσει στην άβυσσο, αλλά να τους επιτρέψει να εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων. Έτσι και έγινε, και ευθύς οι χοίροι έπεσαν με ορμή στον γκρεμό και σκοτώθηκαν. Όταν μαθεύτηκε το γεγονός στην πόλη, βγήκαν οι κάτοικοι να δουν το θαύμα με τα ίδια τους τα μάτια, και βρήκαν τον πριν δαιμονισμένο ήρεμο και ντυμένο να κάθεται κοντά στα πόδια του Ιησού και να ακούει ευλαβικά τους λόγους Του. Ωστόσο, αντί να θαυμάσουν και να πιστέψουν στη μεγαλοσύνη του Θεού, εκείνοι κυριευμένοι από φόβο ζήτησαν από το Χριστό να φύγει μακριά από τη χώρα τους. Μόνος ο πριν δαιμονισμένος παρακαλούσε τον Κύριο να τον πάρει μαζί Του, ο Ιησούς όμως του είπε να επιστρέψει στο σπίτι του και να διηγείται σε όλους το θαύμα που τού έκανε ο Θεός.

Μέσα από αυτή τη διήγηση, βλέπουμε δύο τρόπους ανταπόκρισης των ανθρώπων, η μία εκπροσωπείται από τὸν δαιμονισμένο που θεραπεύτηκε, ἡ άλλη από θεραπεία καθόταν «ιματισμένος καὶ σωφρονών» δίπλα στο Χριστό κι επιθυμούσε να τὸν ακολουθήσει, ενώ οἱ άλλοι μόλις είδαν το θεραπευμένο κι έμαθαν τα σχετικά με το θαύμα φοβήθηκαν και ζήτησαν ἀπὸ το Χριστό ν ̓ απομακρυνθεί ἀπὸ τον τόπο τους. Το ίδιο το γεγονός, ένα μεγάλο θαύμα του Χριστού που έδειχνε τη δύναμή του καὶ τὴν αγάπη του γιὰ τὸν άνθρωπο, δημιούργησε διαφορετικά αποτελέσματά. Αύτη ἡ διαφορά τῶν αντιδράσεων μας επισημαίνει ορισμένες βασικές αλήθειες. Μας δείχνει ὅτι ὁ άνθρωπος είναι το πιο θαυμαστά ἀλλὰ καὶ το πιο αντιφατικό, μέσα στην πτώση του, πλάσμα τοῦ Θεού. Δείχνει επίσης ὅτι κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός κι ανεπανάληπτος κι ελεύθερος στις επιλογές του. Οι κάτοικοι της περιοχής ζητούν την απομάκρυνση του ευεργέτη, γιατί τους κυρίευσε ὁ φόβος. Ο ‘φόβος’ τους, για τον οποίο μιλάει ο εὐαγγελιστὴς, δεν είναι το δέος καὶ η συντριβή μπροστά στη δύναμη του θείου, που είναι η αρχή της αναγνώρισης και τῆς προσκύνησης του, αλλά ο τρόμος μήπως η παρουσία του Ιησού τοὺς οδηγήσει στη στέρηση των υλικών αγαθών τα οποία δε θέλουν να χάσουν. Τυφλοί ως προς το πνευματικό τους συμφέρον, απορρίπτουν τὴν ελευθερία, προτιμώντας να μείνουν δούλοι. Πολλές φορές οἱ άνθρωποι δεν βλέπουν καθαρά, δεν διακρίνουν το σωστό, χάνουν τα μεγάλα για να κερδίσουν τα μικρά, διώχνουν το Σωτήρα για να ζήσουν πιο άνετα.

Η συμπεριφορά των κατοίκων της περιοχής, μας θυμίζει τον σημερινό υλιστή ανθρωπο, που προδίδει τον Θεό για τα πάθη του και την καλοπέραση του. Γι αυτό άλλωστε παραχώρησε ο Κύριος και εισήλθαν τα δαιμόνια στους χοίρους, γιατί απαγορευόταν από τον Μωσαϊκό νόμο να εκτρέφουν και να τρέφονται με χοιρινό κρέας. Τον εκδιώκουν, επειδή δεν τους συμφέρει ο νόμος του Θεού, πάει κόντρα στην αμαρτωλή ζωή τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που η καρδιά μας κυριεύεται από τον πειρασμό και ταλαιπωρείται από την επήρεια των δαιμόνων. Και δεν είναι ανάγκη κανείς να βρεθεί στην δεινή κατάσταση του δαιμονισμένου της σημερινής περικοπής, μιας που όταν ο νους και η καρδιά του ανθρώπου κυριευτεί από τους πονηρούς λογισμούς, η πνευματική του πορεία είναι άκρως καταστροφική. Συχνά ακούμε για εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί «εν βρασμώ ψυχής», συχνά διαπράττουμε λάθη θολωμένοι από την ένταση του πάθους της στιγμής και του ψυχικού αναβρασμού που μας κυριεύει. Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε ότι όταν παραδοθούμε στον πειρασμό, τότε σταματά κάθε έννοια λογικής και αυτοκυριαρχίας, και τα αποτελέσματα είναι ανάλογα με την αυτοκαταστροφική μανία που κυρίευσε τους χοίρους της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής.

Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος να μας κυριεύει κανένας φόβος. Γιατί έχουμε σύμμαχο και ιατρό τον ίδιο το Θεό, τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αν η συνάντηση και μόνο του ανθρώπου αυτού με τον Κύριο ήταν αρκετή για να του χαρίσει την ελευθερία από τα δαιμόνια που τον τυραννούσαν, και για ημάς η σωτηρία και η λύτρωση βρίσκεται στην δική μας προσωπική συνάντηση με τον Χριστό. Μέσα από τη μελέτη του λόγου του Θεού, μέσα από τη Μυστηριακή ζωή που πραγματώνεται

στην Εκκλησία, μέσα από τη συχνή μετάληψη του Σώματος και του Αίματος του Χριστού, και τέλος με συνεπή και σώφρονα βίο, έχουμε τη δυνατότητα να συμμετέχουμε στην δωρεά του Θεού προς τον άνθρωπο, που δεν είναι άλλη από τη λύτρωση, από την Ανάσταση και τη Ζωή.

Ο Θεός δεν μας εγκαταλείπει. Ακόμα κι αν Τον ξεχνούμε, ακόμα κι αν Τον έχουμε αποκλείσει από τη ζωή μας, στέλνει ανάμεσά μας τα σημάδια της παρουσίας Του, φέρνει κοντά μας ανθρώπους που έχουν ζήσει το θαύμα στην προσωπική τους ζωή, όπως έστειλε τον πριν δαιμονισμένο ανάμεσα στους συμπολίτες του, για να γίνει εκείνος ο ζωντανός κήρυκας της αλήθειας. Ακόμα κι αν στη ζωή μας κυριαρχεί το σκοτάδι και η απελπισία, ο Θεός στέλνει τους ανθρώπους εκείνους, που όντας ίσως σε χειρότερη θέση από τη δική μας, έτυχαν της ευεργεσίας του Κυρίου και άλλαξε εντελώς η ζωή τους.

Είναι επομένως δική μας επιλογή, μετά από όλα αυτά, το αν θα θελήσουμε να

συναντήσουμε τον Χριστό και να Τον βάλουμε στη ζωή μας, ή αν θα παραμείνουμε στο σκοτάδι του θανάτου που μας υπαγορεύει ο πειρασμός. Είναι επιλογή μας το αν θα ακολουθήσουμε μια καταστροφική πνευματικά πορεία, η μία Αναστάσιμη και φωτεινή. Ο αγώνας μας δεν είναι πάντοτε εύκολος. Έχουμε όμως τον ισχυρότερο σύμμαχο μαζί μας, αρκεί, σαν τον άνθρωπο της σημερινής περικοπής, να ζητήσουμε από το Χριστό να είναι μαζί μας, και να Τον δεχτούμε στη ζωή μας και να Τον ακολουθήσουμε. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Δ' ΛΟΥΚΑ

Φτάσαμε με τη Χάρη του Θεού στην τέταρτη Κυριακή των ευαγγελικών περικοπών του Λουκά. Η σημερινή διήγηση της παραβολής του Σπορέως ξεδιπλώνει μπροστά μας πολύ ζωντανές εικόνες από την αγροτική ζωή με βαθύτερα μηνύματα και νοήματα. Αποκαλύπτονται από το περιεχόμενό της σπουδαίες πνευματικές αλήθειες, με πυξίδα πάντοτε την αλήθεια που οδηγεί στην αγάπη του Χριστού. Η σημερινή Παραβολή μας περιγράφει ένα γεωργό που πήγε στο χωράφι του να σπείρει. Καθώς έσπερνε, ένα μέρος του σπόρου έπεσε κοντά στο δρόμο του χωραφιού, άλλο σε πετρώδη γη, άλλο σε έδαφος που ήταν γεμάτο από σπόρους αγκαθιών. Τέλος το τέταρτο μέρος του σπόρου έπεσε μέσα στην ευφορη γη, και όταν φύτρωσε, έκανε καρπό εκατό φορές περισσότερο από το σπόρο. Και ο θείος Διδάσκαλος εξηγώντας τη βαθύτερη σημασία της Παραβολής είπε ότι «ο σπόρος εστίν ο λόγος του Θεού», τον οποίο ο θείος Γεωργός σπέρνει στίς ψυχές των ἀνθρώπων και παράγει με δύναμη ακατανίκητη «καρπόν εκατονταπλασίονα».

Η ανάπτυξη και η καρποφορία του λόγου, εξαρτώνται από το κατά πόσο η καρδιά μας είναι ανοικτή στην κοινωνία αγάπης του Θεού. Διάφορα ζιζάνια, όμως, που ξεφυτρώνουν στη ζωή δεν αφήνουν την καρδιά να είναι μαλακή και ν’ αποτελεί γόνιμο έδαφος στα ζωηφόρα μηνύματα της Εκκλησίας. Ο Κύριος ερμηνεύει τα διάφορα μέρη του χωραφιού της παραβολής. Το έδαφος κοντά στο δρόμο, λέει, συμβολίζει εκείνους τους ανθρώπους που ακούν απλώς και μόνο το λόγο, αλλά έπειτα αφήνουν τον διάβολο να έλθει μέσα τους και να αφαίρεσει το θειο λόγο από τις καρδιές τους. Ο εγωισμός εισχωρεί στα βάθη της καρδιάς του ανθρώπου και τον εγκαταλείπει σε φάσεις απανθρωπιάς. Τον σκληρόκαρδο άνθρωπο τον αφήνει αδιάφορο η αλήθεια της Εκκλησίας. Τελικά, ο λόγος του Θεού αδυνατεί να ριζοβολήσει στην καρδιά του γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος την αφήνει να γίνεται σκληρή και χωρίς δεκτικότητα.

Το πετρώδες έδαφος συμβολίζει εκείνους οι οποίοι δέχονται με χαρά και ενθουσιασμό το θειο λόγο, δεν έχουν όμως βαθιές ρίζες, και γι’ αυτό όταν έλθει καιρός πειρασμού ή διωγμού, απομακρύνονται από την πίστη. Οι πέτρες που βρίσκονται κάτω από το χώμα, την καρδιά, είναι ουσιαστικά τα διάφορα πάθη που ριζοβολούν σ’ αυτή, όπως είναι ο εγωισμός. Ο εγωισμός είναι ότι πιο φοβερό γιατί είναι πηγή κάθε κακίας που δεν επιτρέπει στο λόγο του Θεού να έχει καλή υποδοχή στην καρδιά του ανθρώπου.

Και η γη με τα αγκάθια δηλώνει εκείνους που ακούσαν το λόγο του Θεού και αρχίζουν με κάποια προθυμία να βαδίζουν στο δρόμο της πίστεως. Πνίγονται όμως από τις αγωνιώδεις φροντίδες για να αποκτήσουν πλούτη, και από τις απολαύσεις της σαρκικής ζωής, και έτσι δεν δίνουν καρπό. Ο εγωισμός εξωθεί τον άνθρωπο να βάζει στο κέντρο όλου του κόσμου τον εαυτό του και να επιδίδεται σ’ ένα ανελέητο κυνήγι εξασφάλισης υλικών αγαθών. Η ανασφάλεια του τον αφήνει να οχυρώνεται πίσω από αυτά. Αστοχεί και αποτυγχάνει παταγωδώς γιατί στηρίζεται πλέον μόνο στα υλικά αγαθά αντί στη δύναμη του Θεού.

Υπάρχουν όμως και οι καρδιές που μοιάζουν με γη αγαθή και εύφορη. Είναι οι άνθρωποι εκείνοι που με καλοπροαίρετη καρδιά ακούσαν και κατανόησαν το θείο λόγο και τον κρατούν σφικτά μέσα τους, και καρποφορούν τις αρετές δείχνοντας υπομονή στους πειρασμούς που συναντούν στην άσκηση της πνευματικής ζωής.  Εδώ έχουμε τον άνθρωπο που αγωνίζεται στη ζωή του για να υποτάξει το θέλημά του στο θέλημα του Θεού, στις πιο αυθεντικές μορφές ελεύθερης έκφρασης. Όταν ο Χριστός βρει γόνιμο έδαφος στην καρδιά μας, τότε αυτή γνωρίζει πλούσια πνευματική καρποφορία που συνίσταται στην πραότητα, την καλοσύνη, την ταπεινοφροσύνη, την ειρήνη και κυρίως την αγάπη. Αυτό το δρόμο έδειξαν άλλωστε με τη ζωή, το παράδειγμα και τη διδασκαλία τους οι άγιοι πατέρες της εν Νικαία Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, τους οποίους τιμά σήμερα η Εκκλησία μας, αναγνωρίζοντας το μεγάλο πνευματικό τους ανάστημα.

Η παραβολή του σπορέως, στην αρχή του εκκλησιαστικού έτους δεν τοποθετήθηκε τυχαία. Έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι οφείλουμε, τώρα που είναι ακόμα καιρός, να καλλιεργήσουμε καλά τον εαυτό μας, για να γίνει γόνιμος αγρός, ώστε να υποδεχθεί το Χριστό και να καταστεί δοχείο της χάριτός Του. Ο λόγος του Θεού, που ο ίδιος ο Θεός, σπέρνει στίς καρδιές των ανθρώπων έχει δύναμη μυστηριώδη. Ο υλικός σπόρος εκτινάσσει το χώμα και γίνεται δένδρο. Ο πνευματικός σπόρος είναι ασυγκρίτως ισχυρότερος. Διασπά βράχους μέσα στην ψυχή του άνθρώπου και την ανασταίνει. Ο λόγος του Θεού, είναι δραστικός και φορτισμένος με θεία Χάρη, η οποία μεταμορφώνει την ψυχή του ανθρώπου. Έτσι λοιπόν προκειμένου να καταστήσουμε την καρδιά μας γόνιμο έδαφος και δεκτικό στη θεϊκή ευλογία δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά ν’ αγωνιζόμαστε στη ζωή μας. Να φροντίζουμε επιμελώς και να καλλιεργούμε το έδαφος αυτό ώστε ο σπόρος του θείου λόγου να πέφτει σε «γήν αγαθήν» και να «ποιεί καρπόν εκατονταπλασίονα». Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Γ' ΛΟΥΚΑ

Με τη Χάρη του Θεού έχουμε ήδη φτάσει στην Τρίτη Κυριακή του Λουκά και η  Εκκλησία με τη σημερινή ευαγγελική περικοπή θέλει να μας παρουσιάσει δυο βασικές αλήθειες, η μια είναι ότι  ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός Κύριος και Θεός μας. Με τη θεία ζωή και δύναμη Του νικάει το θάνατο. Η δεύτερη ότι ο Κύριος είναι η ελπίδα και η ζωή μας. Με την ένδοξη Ανάσταση Του μας άνοιξε το δρόμο για την αιώνια ζωή.

Ο Χριστός, ακολουθούμενος από τους μαθητές Του αλλά και από πολύ κόσμο, πήγαινε να κηρύξει στην πόλη Ναΐν. Καθώς πλησίασαν στην πύλη της πόλεως, συνάντησαν μια νεκρική πομπή, μια χήρα μάνα να συνοδεύει το μονάκριβο παιδί της στην τελευταία του κατοικία, και μαζί της βέβαια αρκετός κόσμος. Όταν την είδε ο Ιησούς, τη σπλαχνίστηκε και της είπε «μην κλαις»· στη συνέχεια πλησίασε τη σωρό και είπε «νεαρέ, σε σένα μιλάω, σήκω!». Αμέσως ο νεκρός ανακάθισε και άρχισε να μιλάει και ο  Χριστός τον έδωσε στην μητέρα του. Όλος ο λαός που παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα, κυριευμένος από δέος δόξαζε τον Θεό λέγοντας ότι ο Θεός επισκέφτηκε τον λαό Του, στέλνοντας ανάμεσά τους έναν μεγάλο προφήτη. Ο λόγος του Κυρίου έγινε έργο και το παιδί αναστήθηκε και δόθηκε στη μάνα του της οποίας τα δάκρυα της λύπης μετατράπηκαν σε δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης προς τον Θεό. Έτσι η παρουσία  και ο λόγος του Κυρίου αντέστρεψαν  τους όρους, και το θαύμα της ανάστασης του νεανίσκου απέδειξε ότι ο Χριστός εξουσιάζει όχι μόνο τη ζωή αλλά και το θάνατο. Αυτός είναι η ζωή, η ανάσταση και το φως των ανθρώπων. Αυτός είναι η χαρά των αγγέλων. Αυτός είναι ο ποιμήν ο καλός που έδωσε τη ζωή του για να σωθούν τα πρόβατά  του. 

Το γεγονός της ανάστασης του παιδιού της χήρας γυναίκας, δεν προσφέρεται μόνο ως ένα εντυπωσιακό γεγονός ικανό να αποσπά το θαυμασμό μας, αλλά μας παρακινεί ν’ αντικρίσουμε εν Χριστώ το βαθύτερο νόημα του μυστηρίου του θανάτου. Πραγματικά, σε ένα πρώτο στάδιο μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι ο Χριστός φανερώνει το θάνατο ως «παρά φύσιν» κατάσταση. Εισήλθε στη ζωή του ανθρώπου με αιτία την αμαρτία. Ο βιολογικός θάνατος που σηματοδοτεί το τέλος της παρούσας ζωής, δεν μπορεί να θεωρείται ως μια φυσική κατάσταση. Η χήρα μητέρα ήταν απελπισμένη και μέσα σε μεγάλη θλίψη αφού είχε χάσει τα πάντα. Τότε ήρθε ο Χριστός και με ένα Του λόγο ανέστησε τον υιό της και χάρισε ζωή σε αυτόν αλλά και «ανέστησε» και τη μητέρα από την θλίψη της. Όσες φορές και να διαβάσουμε τα θαύματα του Κυρίου μας και ενώ μας είναι γνωστά βλέπουμε πόσο επίκαιρα και πόση ζωή και χαρά και πίστη προσθέτουν και σε εμάς. Είναι θαύματα που έγιναν αλλά και που συνεχίζονται να γίνουν καθημερινά και στις ημέρες μας.

Ο Χριστός είναι ο νικητής του θανάτου. Δεν επιθυμεί ο Θεός τον ανθρώπινο πόνο, ούτε την οδύνη, ούτε τον θάνατο. Αυτά είναι αποτελέσματα των δικών μας επιλογών, και αν δεν τα αποτρέπει ο Θεός, όπως επίσης δεν αποτρέπει την πείνα, τους πολέμους, την αδικία κλπ, είναι γιατί δεν θέλει να καταλύσει το αυτεξούσιο του ανθρώπου και περιμένει από εμάς την ορθή και χρηστή άσκηση αυτής της ελευθερίας με την οποία μας έχει προικίσει. θάνατος είναι το αποτέλεσμα της αμαρτίας του ανθρώπου. Οι Πρωτόπλαστοι, με την παρακοή τους, περιφρόνησαν την εντολή του Θεού κι εφαγαν απ ο το δέντρο του καλού και του κακού. Με τον τρόπο τους αυτό έδειξαν ότι δεν χρειάζονταν το Θεό στη ζωή τους. Με την πτώση μας, δηλαδή των πρωτοπλάστων, καταδικάσαμε τον εαυτό μας σε θάνατο. Έκαναν λανθασμένη διαχείριση του αυτεξουσίου της ελευθερίας τους. Ο Θεός όμως είναι η ζωή μας και το αληθινό φως του κόσμου. Αφού ο άνθρωπος αρνήθηκε με την αμαρτία του το Θεό, βρέθηκε αναγκαστικά στο θάνατο. έχασε το φως, που είναι ο Χριστός και βρήκε το σκοτάδι. Ο Κύριος με το σταυρικό θάνατο Του και την ένδοξη Ανάσταση Του κατάργησε το θάνατο και μας χάρισε την αγάπη και την αιώνια ζωή.

Ο Χριστός με την δύναμη της θεότητάς του ανασταίνει το νεκρό παιδί και τον χαρίζει στην μητέρα του. Αυτός είναι και ο σκοπός του Θεού για τον κάθε άνθρωπο, να καταργήσει τον θάνατο και να ζωοποιήσει τον νεκρωμένο από την αμαρτία άνθρωπο. Την ευσπλαχνία Του προς τη δυστυχισμένη εκείνη γυναίκα τη δείχνει με πολλούς τρόπους ο Χριστός. Δε ζήτησε απ’ αυτήν να εκδηλώσει την πίστη της προς το σεπτό πρόσωπό Του, ούτε διαπραγματεύτηκε μαζί της τίποτε, ούτε καν προσευχήθηκε, αλλά με το πρόσταγμά του ανέστησε το νεαρό παιδί της χήρας. Το άγγιγμα του Κυρίου είναι ζωοποιό. σφαλώς θα αισθανθούμε την παρουσία του Θεού. θα νιώσουμε την ευσπλαχνία Του. Η μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού μας δίνει αυτή τη δυνατότητα. Καταλαβαίνουμε την επίσκεψη του Θεού μέσα μας. Νιώθουμε την ένωσή μας μαζί Του. Πολλοί από τους αγίους της Εκκλησίας μας αισθανόντουσαν την παρουσία του Θεού μέσα στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Η συμμετοχή στο Δείπνο αυτό, μάς καθιστά από τώρα κοινωνούς της αιώνιας ζωής και δέκτες των πιο αναστάσιμων και ελπιδοφόρων μηνυμάτων. Μόνο η σταθερὴ βεβαιότητα ότι ὁ Χριστὸς είναι η Ζωή που νίκησε τον θάνατο μας δίνει την πληρότητα της χαράς και της ευτυχίας που αναζητούμε. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β' ΛΟΥΚΑ

Η σημερινή Κυριακή είναι η δεύτερη κατά σειρά στον λειτουργικό κύκλο της Εκκλησίας κατά την οποία διαβάζονται Ευαγγελικά αναγνώσματα από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο.  Η πρώτη φράση της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, η προτροπή του Κυρίου «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι, και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως» δηλαδή “Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους συμπεριφέρεστε κι εσείς” χαρακτηρίστηκε ως «ο χρυσός κανόνας της χριστιανικής ηθικής». Τα λόγια αυτά   εμπερικλείουν όλη τη διδασκαλία του χριστιανισμού περί αγάπης, περί του τρόπου ζωής και συμπεριφοράς των ανθρώπων μεταξύ τους. ώστε να μπορεί να φανερώνεται ο Θεός στη ζωή τους.

Συνεχίζοντάς ο Κύριος μας λέγει ότι “αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, και κάνετε καλό μόνο σε εκείνους που σας φέρονται καλά, τότε μέσα σας δεν υπάρχει η χάρις του Θεού. Αν δανείζετε σ’ εκείνους από τους οποίους περιμένετε να έχετε απολαβές, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, τότε η αγάπη γίνεται αντικείμενο δοσοληψίας, τότε η φιλανθρωπία είναι ιδιοτελής, τότε δεν υπάρχει αγάπη, αλλά συμφέρον και εγωισμός. Γι αυτό, πάλι μας προτρέπει, να αγαπάτε τους εχθρούς σας, και να πράττετε το αγαθό και να δανείζετε χωρίς να περιμένετε σε καμία ανταπόδοση, και τότε ο μισθός σας θα είναι πολύς, και θα είστε γνήσια παιδιά του Υψίστου, μιας που ο ίδιος ο Θεός ευεργετεί ακόμα και τους αχάριστους και πονηρούς ανθρώπους. Να είστε ελεήμονες, καταλήγει στο λόγο Του ο Χριστός, όπως ελεήμων είναι και ο Πατέρας σας.” Κριτή της  συμπεριφοράς μας προς τους άλλους, θέτει ο Κύριος τον ίδιο τον εαυτό μας  την εσωτερική φωνή, που ο ίδιος ο Θεός έχει βάλει μέσα μας.

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, μέσα στην ανθρώπινη ατέλεια και αδυναμία μας, και έχοντας ανάγκη να εισπράξουμε την αγάπη των συνανθρώπων μας, την αποδοχή τους, την κατανόησή τους, να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη ως μια κίνηση συναισθηματική, που περιορίζεται σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων γύρω μας, και συχνά μεταβάλλεται, ανάλογα με τη συμπεριφορά τους. Όμως για τον Χριστό η αγάπη είναι κοινωνία προσώπων, και επειδή ως κοινωνία προσώπων και ως σχέση ενότητας με τον συνάνθρωπο και με τον Θεό δεν μπορεί να υπάρξει με όρους ιδιοτελείς, το χαρακτηριστικό της γνώρισμα δεν είναι η αντιπροσφορά, αλλά η προσφορά δίχως ανταλλάγματα, χωρίς κατ’ ανάγκη να περιμένουμε την ανταπόδοση των άλλων. Πιο απλά, αν περιμένουμε όλοι μας πρώτα οι άλλοι να μάς φερθούν με αγάπη, ώστε κι εμείς να πράξουμε ανάλογα, τότε μοιραία οι άνθρωποι αποξενωνόμαστε μεταξύ μας, κλεινόμαστε στο Εγώ μας και ζούμε από τώρα την απομόνωση, την προσωπική μας Κόλαση.

Η χριστιανική αγάπη είναι προσφορά και θυσία. Ο ίδιος ο Χριστός από αληθινή και ανιδιοτελή αγάπη για τη σωτηρία μας θυσίασε τον εαυτό του, οδηγούμενος στο Σταυρικό θάνατο. Επομένως, οτιδήποτε κάνουμε πρέπει να το κάνουμε, χωρίς να ζητούμε ανταλλάγματα. Αν όλοι οι άνθρωποι εφάρμοζαν αυτόν τον χρυσό κανόνα δεν θα υπήρχαν εγκλήματα, δεν θα υπήρχε αδικία στον κόσμο δεν θα υπήρχε οικονομική και κοινωνική ανισότητα. Ο πραγματικά οικτίρμων άνθρωπος δεν χωρίζει πρόσωπα. Δεν είναι στους μεν οικτίρμων και στους δε ανοικτίρμων. Αλλά σε όλους αγωνίζεται να δείξει τους οικτιρμούς, την αγάπη του γιατί το πιστεύει βαθιά ότι έτσι μόνο ακολουθεί τα ίχνη του πανοικτίρμονος Θεού. Έτσι μέσα από την αγάπη μας αυτή προς τους συνανθρώπους μας ο παράδεισος γίνεται ζωντανή ελπίδα και πραγματικότητα. Η εντολή του Κυρίου «γίνεσθε οικτίρμονες», απετέλεσε αληθινή επανάσταση. Μια επανάσταση που ζητούσε να παραμερίσει την σκληρότητα και να εγκαταστήσει στις ψυχές των ανθρώπων την αγάπη, τον οίκτο και την συμπόνοια. Την αγάπη για φίλους και εχθρούς. Την ευσπλαχνία για κάθε άνθρωπο. Την συμπόνια στις δυστυχίες και στις ανάγκες του.

Γι αυτό και ο Χριστός μάς προτρέπει σήμερα να περάσουμε από την παθητική εγωιστική στάση στην ενεργητική και πραγματική έκφραση της αγάπης, που πρώτη προσφέρει και προσφέρεται και θυσιάζεται για τον κάθε άνθρωπο, ακόμα και γι αυτόν που μάς έχει βλάψει ή μάς μισεί. Παράδειγμα, οδηγός και βοηθός στην προσπάθειά μας αυτή είναι ο ίδιος, που ως ο Θεός αγαπά και τους δικαίους και τους αδίκους, και έγινε άνθρωπος και έπαθε για τις δικές μας αμαρτίες, παρόλο που δεν το αξίζαμε και δεν μάς το χρωστούσε, και Αναστήθηκε χαρίζοντας σε όλους εμάς την προοπτική της όντως Ζωής και Ανάστασης και χαράς πνευματικής, που μόνο η σταυρωμένη αγάπη μπορεί να πραγματώσει, μέσα μας και γύρω μας.   Η κληρονομία που μας δίνει σήμερα ο Χριστός είναι πολύτιμη. Γκρεμίζει τους μαντρότοιχους της «δήθεν αγάπης». Ανοίγει την ψυχή, ελευθερώνει τον άνθρωπο. Μας βάζει να μετατοπίσουμε την αγάπη στο πνευματικό της κλίμα. Να τη συνδέσουμε με το Θεό. Μόνο με αυτή την αγάπη θα νοιώσουμε το πλήρωμα της χαράς. Αυτή θα μας θεραπεύσει από τις ασθένειες του εγωισμού. Αυτή αληθινά θα μας αναπαύσει αφού μέσα της κατοικεί ο ίδιος ο Θεός. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Α' ΛΟΥΚΑ

Με τη Χάρη του Θεού από σήμερα, ξεκινά η περίοδος που οι ευαγγελικές περικοπές είναι από το κατά Λουκάν Ευαγγέλιο. Σήμερα είναι η πρώτη Κυριακή του Λουκά. Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή βλέπουμε την κλήση, το κάλεσμα, από τον Ιησού προς τους τρεις μαθητές του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, ψαράδες τότε άγνωστοι της Ιουδαίας, στη λίμνη της Γεννησαρέτ.

Ο Κύριος ακολουθούνταν από τα πλήθη που ήθελαν να τον ακούσουν και φτάνοντας στη λίμνη της Γεννησαρέτ, συνάντησε δυο μικρά πλοία αραγμένα στη λίμνη, μπαίνει σ’ ένα από αυτά, στο πλοίο του Σίμωνα. Και τον παρακαλεί να το σύρει λίγο πιο μέσα στη λίμνη για να διδάξει τα πλήθη μέσα από το πλοίο αυτό. Όταν τελείωσε τη διδασκαλία του ο Κύριος, λέει στον Σίμωνα: Φέρε πάλι το πλοίο στα βαθιά νερά της λίμνης και ρίξτε τα δίχτυα σας. Ο Σίμων όμως με έκπληξη του αποκρίνεται: Διδάσκαλε, όλη τη νύχτα κοπιάσαμε ρίχνοντας τα δίχτυα και δεν πιάσαμε τίποτε. Αφού όμως το λες εσύ, θα ρίξω το δίχτυ. Και το θαύμα που ακολούθησε ήταν εντυπωσιακό. Το δίχτυ τους γέμισε τόσο πολλά ψάρια, ώστε άρχισε να σχίζεται. Τα ψάρια ήταν τόσο πολλά, ώστε τα δυο πλοία κινδύνευαν να βυθισθούν.

Τότε έπεσε στα γόνατα ο Πέτρος και παρακαλούσε τον Ιησού: Κύριε, φύγε από κοντά μου γιατί είμαι αμαρτωλός άνθρωπος. Ομοίως και οι φίλοι τους, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, είχαν μείνει έκπληκτοι από το θαύμα που έβλεπαν. “Μη φοβάσαι, απαντά ο Ιησούς, από σήμερα θα ψαρεύεις ανθρώπους.” Εκείνοι τότε, αφού τα άφησαν όλα, τον ακολούθησαν. Ποιά είναι αυτά που άφησαν οι πρώτοι απόστολοι; πρώτα πρώτα τις βάρκες, τα δίχτυα και τα ψάρια. Παράτησαν κάθε δραστηριότητα, δεν νοιάστηκαν ούτε να πουλήσουν την ψαριά και να διαθέσουν έστω τα χρήματα στην οικογενειά
τους. Άφησαν τα σπίτια τους και την οικογένειά τους, ο Πέτρος την γυναίκα του και οι άλλοι τους γονείς τους. Δεν γύρισαν πίσω να πάρουν μαζί τους ούτε τροφές ούτε ενδύματα. Τα άφησαν όλα, και ακολούθησαν τον Χριστό.

Αν κοιτάξουμε την ιστορία της Εκκλησίας θα διαπιστώσουμε ότι τα στοιχεία αυτά, η πίστη δηλαδή, η απλότητα, η υπακοή και η προθυμία, είναι κοινά σε όλους τους αγίους, σε όλους εκείνους τους ανθρώπους που έβαλαν πάνω από τον εαυτό τους το Χριστό και την Εκκλησία. Είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που τους επέτρεψαν να ζουν και να κινούνται επάνω στη γη και παράλληλα να είναι πολίτες του Ουρανού. Είναι τα στοιχεία εκείνα που έχουμε όλοι μας ανάγκη προκειμένου να μη χάνουμε τον προσανατολισμό μας μέσα στον ωκεανό της ζωής και της βιοπάλης και να μην καταποντιζόμαστε από την καθημερινότητα. Η υπακοή ταπεινώνει τον άνθρωπο και η ταπείνωση εξουδετερώνει κάθε πειρασμική ενέργεια. Όπου ταπείνωση, εκεί ο διάβολος χάνεται. Όπου υπερηφάνεια κι εγωισμός, εκεί η παρουσία των δαιμόνων, οι πειρασμοί και τα πάθη. Γι’ αυτό η υπακοή είναι πολύ χαριτωμένη αρετή, επειδή οπλίζει με τόση ταπείνωση τον άνθρωπο όταν υπακούει εν γνώσει, για την αγάπη του Χριστού.

Η υπακοή και η προθυμία πάλι είναι αλληλένδετες. Ο Χριστός μάς καλεί όλους να Τον ακολουθήσουμε, να γίνουμε μαθητές Του, να ακούσουμε τον λόγο Του και να Τον μιμηθούμε στην πορεία Του μέσα στον κόσμο,να συσταυρωθούμε μαζί Του, να ζήσουμε τέλος μαζί Του το φως και τη χαρά της Αναστάσεως. Δεν μάς υποχρεώνει, αλλά δείχνει το δρόμο σε αυτούς που θέλουν να Τον ακολουθήσουν. Άρα η υπακοή στο θέλημα του Θεού μπορεί να εννοηθεί μόνο όταν γίνεται με προθυμία, όχι καταναγκαστικά, ούτε από φόβο, αλλά με ζέση ψυχής, με χαρά, με διάθεση αγωνιστική. Ο Θεός αναλαμβάνει να λύσει τα προβλήματα εκείνων που αγωνίζονται να εφαρμόζουν τις εντολές Του. Γι’ αυτό ας στεκόμαστε με δέος και φόβο ενώπιόν του και ας Τον παρακαλούμε ταπεινά και ολοκάρδια να μη φύγει ποτέ από κοντά μας λόγω της μεγάλης αμαρτωλότητός μας, αλλά να μένει πάντοτε στη ζωή μας και να την γεμίζει με τις ευλογίες του.

Αληθινή χριστιανική ζωή είναι η είλικρινής αναζήτηση του Θεού και η ζωντανή γνωριμία μαζί Του, γνωριμία η οποία συνεχώς θα μας εκπλήσσει και θα μας συγκλονίζει, θα γνωρίζουμε όλο και περισσότερο την αγάπη και τη μεγαλειότητα του Θεού, και τη δική μας αμαρτωλότητα. Αν ζούμε έτσι τη χριστιανική ζωή, τότε κάθε φορά που θα νιώθουμε την ευλογία και επίσκεψη του Θεού στη ζωή μας, θα μπορούμε να λέμε κι εμείς μαζί με τον απόστολο Πέτρο, γεμάτοι εύγνωμοσύνη και συντριβή: «Εξελθε απ᾽ εμού, ότι ανήρ αμαρτωλός ειμί, Κύριε». Τα δίχτυα ήταν γεμάτα από ψάρια, πρώτη φορά τόσο πολλά. Αν τα πουλούσαν, θα είχαν  ένα πολύ καλό εισόδημα. ‘Όμως οι απλοί ψαράδες της Γεννησαρέτ δεν έριξαν βλέμμα πλεονεξίας στα δίχτυα, αλλά με τα ανοιχτά μάτια της καθαρής ψυχής τους αντιλήφθηκαν την επίσκεψη του Θεού στην καθημερινότητά τους. Και αυτό άλλαξε τη ζωή τους.

Το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μας δίνει ένα μεγάλο μήνυμα, το μήνυμα ότι εάν έχουμε στη ζωή μας παράδειγμα τους αποστόλους  και έχουμε υπακοή στο θέλημα του Θεού, ταπείνωση και αγάπη, θα αποκτήσουμε κοινωνία με το Θεό και το συνάνθρωπο και με αυτό τον τρόπο, να έχουμε μέσα μας την βεβαιότητα ότι μια μέρα θα μας καλέσει ο Κύριός μας να γίνουμε μέτοχοι της Ουρανίου Βασιλείας Του. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ

Η σηµερινή Κυριακή ονοµάζεται Κυριακή προ της Υψώσεως και αποτελεί µαζί µε την Υψωση του Τιµίου Σταυρού και την Κυριακή µετά την Υψωση που ακολουθεί αποτελεί µία ευκαιρία για να να τιµήσουμε τον τίµιο και ζωοποιό Σταυρό και να εµβαθύνουμε περισσότερο στο µυστήριο της σταυρικής θυσίας του Κυρίου µας. Η σημερινή Κυριακή μας προετοιμάζει πνευματικά για να συναισθανθούμε το μέγα μυστήριο της σταυρικής θυσίας του Κυρίου μας. Ανάμεσα στα τόσα σύμβολα της Χριστιανικής Πίστεως ο Τίμιος Σταυρός θεωρείται το πιο σημαντικό.  Είναι το σύμβολο της Χριστιανοσύνης.  Είναι το σύμβολο της νίκης του Χριστού κατά του θανάτου.  Είναι το όπλο εναντίον όλων των δυνάμεων του σκότους.  Είναι το όπλο των αγίων.  Είναι η σημαία κάτω από την οποία οι δίκαιοι αγωνίζονται εναντίον του Διαβόλου και των δυνάμεων του σκότους.

Στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο Χριστός μιλάει και προλέγει τον σταυρικό Του θάνατο. Μας λέει πως όπως ο Μωυσής ύψωσε το φίδι στην έρημο, έτσι και ο ίδιος πρέπει να υψωθεί και να θυσιαστεί, ώστε ο καθένας που θα πιστεύει σε Αυτόν, θα έχει αιώνια ζωή. Χρησιμοποιεί ο Χριστός εδώ ένα γεγονός από την Παλαιά Διαθήκη, με σκοπό να καταστήσει σαφές το νόημα των λόγων Του και παράλληλα να προετοιμάσει τους μαθητές Του για τα γεγονότα του Πάθους και της σταυρικής Του θυσίας που έμελλαν να ακολουθήσουν. Κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης περιπλάνησής τους στην έρημο, οι Ισραηλίτες βρέθηκαν κάποτε σε έναν τόπο όπου από τα δαγκώματα φαρμακερών φιδιών ο λαός αποδεκατίζονταν. Τότε ο Θεός προσέταξε τον Μωυσή να κατασκευάσει ένα χάλκινο ομοίωμα φιδιού και να το υψώσει επάνω σε ένα ξύλο στο μέσον του καταυλισμού, ώστε κάθε φορά που κάποιος πληγωνόταν από φίδι, να στρέφει το βλέμμα του προς το χάλκινο ομοίωμα και να θεραπεύεται. Αυτή η εικόνα, όπως ο ίδιος ο χριστός μάς λέει, αποτελεί προτύπωση του σταυρικού Του θανάτου. Μόνο που τώρα ο Χριστός θεραπεύει από τα τραύματα του νοητού φιδιού, δηλαδή του Διαβόλου, και παρέχει την αιώνιο ζωή σε όλους εκείνους που με πίστη προστρέχουν προς τον Σωτήρα και Λυτρωτή του κόσμου, τον σταυρωθέντα και αναστάντα Κύριο.

Ο Σταυρός του Κυρίου υπενθυμίζει σε όλο τον κόσμο και σ’ εμάς ότι, όταν διαλέξουμε τον Σταυρό ως τρόπο της ζωής μας, ως πολίτευμα του εκκλησιαστικού μας βίου, τότε έχουμε και την Ανάσταση. Τότε έχουμε την αληθινή μας ελευθερία, την αληθινή ανάπαυσή μας μέσα στην αγάπη του Θεού και την αγάπη των αδελφών μας, την αληθινή ειρήνη της ψυχής. Και όταν περιστάσεις και θλίψεις και ανάγκες μας κυκλώνουν, υψώνουμε τα μάτια της ψυχής μας και ατενίζουμε με πίστη τον Σταυρό του Χριστού μας. Και με ελπίδα προχωράμε. Σταυρωμένοι και αναστημένοι. Συσταυρωμένοι και συναναστημένοι με τον Ιησού Χριστό. Η πίστη στο Σταυρό του Χριστού είναι ζωντανή, δυναμική και συνεχής κατάσταση που οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί πρέπει να ζούμε  ως καθημερινή εμπειρία μέσα στη ζωή μας.  Η Ορθοδοξία δεν είναι κάτι που κάποιος εφαρμόζει μόνον στις δύσκολες στιγμές της ζωής του.  Δεν είναι μόνον μία απόφαση, που κάποιος έχει την επιλογή να ακολουθήσει ή όχι, αλλά είναι ο μόνος Δρόμος της Ζωής του Χριστού. Η πορεία  της σωτηρίας μας έχει σαν βασική προϋπόθεση την πίστη μας προς τον Ιησού Χριστό, που σταυρώθηκε για να μας λυτρώσει από την αμαρτία και αναστήθηκε για να μας ελκύσει στην αιώνια ζωή, μαζί με τους αγγέλους και τους αγίους.

Με την τελευταία του φράση στο σημερινό Ευαγγέλιο, ο Χριστός διαβεβαιώνει ότι δεν ήρθε στον κόσμο για να κρίνει τον κόσμο, αλλά για να σώσει τον κόσμο. Αυτή ίσως είναι και η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στην Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός απαιτεί από τους ανθρώπους την τήρηση των Νόμων Του και συχνά αποδίδει δικαιοσύνη, άλλοτε ευλογώντας τους δίκαιους και άλλοτε τιμωρώντας τους παραβάτες του Νόμου Του. Στην Καινή Διαθήκη ο Θεός προσφέρει θυσία τον μονογενή Του Υιό, και από δίκαιος κριτής γίνεται φιλεύσπλαχνος Πατέρας που συγχωρεί και σώζει όσους πιστεύουν στον Ιησού Χριστό και μετανοούν γνήσια και έμπρακτα. Αυτή τη συγγνώμη και την άπειρη αγάπη θα επισημάνει πολλές φορές ο Κύριος στις Παραβολές Του και βέβαια θα κάνει πράξη με το Πάθος Του, με το Σταυρό και με την Ανάσταση.

Μέσα από το μυστήριο του Σταυρού αναδύεται η θεϊκή αγάπη στην πιο αυθεντική της μορφή. Αυτό είναι το δώρο και η χάρη του Θεού προς τον άνθρωπο. Δεν έχει προϋποθέσεις αυτή η αγάπη, είναι ανιδιοτελής, και όπως η αγάπη του Θεού για τον άνθρωπο έφτασε μέχρι του σημείου της σταυρικής θυσίας του Υιού του, έτσι και η αγάπη μέσα στο σύγχρονο κόσμο λαμβάνει σταυρική διάσταση. Η αγάπη απαιτεί σταυρική θυσία και ανιδιοτελή προσφορά προς τον πάσχοντα συνάνθρωπο. Αυτή η σταυρική αγάπη είναι η διέξοδος στο αδιέξοδο της κρίσης που διέρχεται η κοινωνία μας. Αυτό που χρειάζεται να διαθέτουμε εμείς, είναι να έχουμε πίστη στον Χριστό, να αντλούμε την ελπίδα μας από τον Θεό και να μην κρίνουμε τον πλησίον μας, αλλά να του προσφέρουμε την αγάπη μας, εφόσον ούτε ο ίδιος ο Κύριός μας κρίνει κανέναν, αλλά παρέχει την συγγνώμη και την Ζωή.  Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών