ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ

«Ἠγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν τον Ιησούν»

Η σημερινή Κυριακή, αποτελεί για όλους μας μια σπουδαία ευκαιρία να θαυμάσουμε αλλά και να μιμηθούμε την ακλόνητη πίστη και το υποδειγματικό θάρρος το οποίο επέδειξε μια ομάδα γυναικών που ακολουθούσε και διακονούσε τον Κύριό μας καθ’ όλη τη διάρκεια της επί γης δραστηριότητός Του. Είναι οι λεγόμενες «Μυροφόρες» στις οποίες είναι αφιερωμένη η σημερινή ημέρα, οι οποίες αναδείχθηκαν σε πρότυπα θάρρους και ηρωισμού παραμένοντας στο πλάι του σταυρωθέντος και ταφέντος Κυρίου μας μέχρι το τέλος, αψηφώντας τελείως «τον φόβο των Ιουδαίων» που είχε οδηγήσει την πλειοψηφία των μαθητών Του σε φυγή. Σε αυτή την ομάδα μετείχε και η Παναγία μητέρα του Χριστού. Την ονομασία Μυροφόρες την αποκτούν από τη στιγμή που επιχειρούν να επισκεφτούν τον τάφο του Χριστού, για να αλείψουν το νεκρό σώμα του με τα καθιερωμένα μύρα, όπως συνήθιζαν να κάνουν στους νεκρούς τους οι Ιουδαίοι.
Επιθυμία που τις φλέγει είναι να δείξουν έμπρακτα την αγάπη που πλημμυρίζει όλη την ύπαρξη τους. Έτσι «διαγενομένου του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψω αυτόν». Όταν αγαπάς ένα πρόσωπο σημαίνει ότι παραδίδεσαι σ’ αυτό ολοκληρωτικά. Ιδιαίτερα, η παράδοση του ανθρώπου στην αγάπη του Χριστού, συνιστά ταυτόχρονα και υπερύψωσή του. Σ΄ αυτήν ακριβώς την προοπτική του μεγαλείου της θείας ανάβασης, οι όποιες αδυναμίες ριζοβολούν στην ψυχή του ανθρώπου, μεταποιούνται σε μια ανυπέρβλητη δύναμη που τον απογειώνουν σε δυσθεώρητα πνευματικά ύψη.

Βέβαια, οι Μυροφόρες γυναίκες είχαν την αίσθηση της αδυναμίας: «Τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;».δηλαδή ποιος θα παραμερίσει τόν μεγάλο λίθο, πού έφραζε τήν είσοδο τοῦ μνημείου,Στη βάση της λογικής αυτό φάνταζε να είναι αδύνατο. Η δύναμη όμως της αγάπης που τρέφει ο άνθρωπος στον Κύριο, παρακάμπτει τα οποιαδήποτε εμπόδια που υψώνονται στη ζωή του και τον βάζει σε μια άλλη προοπτική.
Με αυτή την ανησυχία έφτασαν στον τάφο και διαπίστωσαν πως ο λίθος ήταν αποκεκυλισμένος, και ο τάφος κενός, ενώ την ίδια στιγμή ασπροντυμένοι άγγελοι μηνούσαν την Ανάσταση του Κυρίου. Οι στρατιώτες της κουστωδίας είχαν φύγει και οι άγγελοι παράγγελναν στις Μυροφό­ρες να τρέξουν πίσω και να ειδοποιήσουν τους Μαθητές ότι «ἀνέστη ἐκ νεκρών».
Ήταν η πρώτη ανταμοιβή στην αγάπη τους, το πρώτο δώρο στην αυταπάρνηση τους. Έγιναν Απόστολοι στους Αποστόλους. Με πολλή βιασύνη και με μεγάλη συγκίνηση πήραν τον δρόμο του γυρισμού. Δεν είχαν κάνει μεγάλη απόσταση όταν νέα έκπληξη τις περίμενε. Αυτός ό ίδιος, ό Αναστημένος Κύριος, τις συνάντησε και τις προσφώνησε με τον ωραίο χαιρετισμό «χαίρετε». Την πονεμένη καρδιά τους πλημμύρισε ή χαρά της Αναστάσεως. Τον είδαν, τον άκουσαν και με απερίγραπτη αγαλλίαση και ευγνωμοσύνη προσκύνησαν και κατεφίλησαν τα άχραντα πόδια του. Σκηνή θεία, Ιερή, ατίμητη, υπερκόσμια. Ταπεινά και ευλαβικά θα στρέψουμε και εμείς τη σκέψη μας και την καρδιά μας για να εξηγήσουμε και να νιώσουμε γιατί ο Κύριος έκανε τόση τιμή στις Μυροφόρες και ποιο είναι το πολύτιμο δίδαγμα πού μας δίδουν με το παράδειγμα και τη ζωή τους. Οι Μυροφόρες γυναίκες τιμήθηκαν τόσο για την πολλή αγάπη και αφοσίωση στο Κύριο.
Πράγματι προξενεί μεγάλο θαυμασμό ότι η πρώτη εμφάνιση του Χριστού μας, του νικητή του θανάτου και του διαβόλου, έγινε στις γυναίκες μαθήτριες και όχι στους μαθητές Του.
Αυτό κατά τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά σημαίνει ότι ο Χριστός με την Ανάστασή του ανανεώνει, αναζωώνει και αναπλάθει την ανθρώπινη φύση του Αδάμ. Όπως τον Αδάμ κανείς δεν τον είδε όταν τον έπλασε ο Θεός, αφού κανείς άλλος δεν υπήρχε παρά μόνο η Εύα μετά την δημιουργία της, έτσι και τώρα τον Νέο Αδάμ, τον Χριστό μας δεν τον είδε κανείς όταν αναστήθηκε παρά μόνο πρώτη τον είδε γυναίκα Αναστημένο.
Η γυναίκα (η Εύα) αφού συνομίλησε με τον διάβολο έπεσε και έφερε το μήνυμα της πτώσης του Αδάμ. Τώρα οι γυναίκες Μυροφόρες συνομιλούν με τον Αναστημένο Χριστό (το νέο Αδάμ) και φέρουν το μήνυμα της Αναστάσεως στους άνδρες (τους μαθητές). Έτσι έχουμε την αποκατάσταση της γυναικείας φύσης. Καταργείται έτσι η απόδοση ευθύνης στην γυναίκα για την πτώση, αλλά και η επαναφορά του ανθρώπου στην αποκατάσταση του Παραδείσου.
Άλλωστε η αποκατάσταση της γυναικείας φύσης έγινε με την ενανθρώπιση του Χριστού και την γέννηση του από την Παναγία Μητέρα Του.
Η γυναίκα στην Εκκλησία είναι πρόσωπο, πνευματική ύπαρξη, θεώνεται όπως και ο κάθε άνθρωπος. Για την σωτηρία δεν υπάρχει διαφορά ανδρός και γυναικός. Ο Απ. Παύλος λέγει «ουκ ένι άρσεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού».Η γυναίκα στην ζωή της Εκκλησίας όχι μόνο έλαβε την θέση που της αρμόζει, αλλά στηρίζει την Εκκλησία με ποικίλους τρόπους, αγώνες, θυσίες και παρουσία μεγάλη.
Τα συναξάρια της πίστεώς μας είναι γεμάτα με ονόματα αγίων γυναικών, με πρώτο το πρόσωπο της Παναγίας μητέρας του Κυρίου μας. Η Αγία μας Εκκλησία, μας καλεί άνδρες και γυναίκες, να γίνουμε πρόσωπα, εικόνες Θεού, με κύριο μέλημα να φθάσουμε στο καθ’ ομοίωσιν Θεού, αυτό το σκοπό έχει η ενανθρώπιση, η Σταύρωση και η Ανάσταση του Χριστού μας.
Πρέπει ο άνθρωπος ξεπεράσει τις συνθήκες της παρούσας ζωής και αφήσει τον εαυτό του να υποστεί την καλή αλλοίωση, με το φως και τη δύναμη της Ανάστασης. Αυτή την προοπτική ανοίγουν μπροστά μας οι Μυροφόρες γυναίκες. Με αυτό το αισιόδοξο αναστάσιμο μήνυμα, βοηθά η Εκκλησία μας το σημερινό φοβισμένο και απελπισμένο άνθρωπο να υπερβεί τον εαυτό του. Αυτό γίνεται από τη στιγμή που αποφασίζει ελεύθερα να παραδώσει την ύπαρξή του στην αγάπη του Αναστάντος Κυρίου. Το παράδειγμά τους μας αφήνουν ο Ιωσήφ, ο Νικόδημος και οι Μυροφόρες γυναίκες που αξιώθηκαν να είναι οι πρώτοι μάρτυρες της Αναστάσεως. Αμήν.

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

"Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν"

ΚΥΡΗΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΘΩΜΑ

“Μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες”

Κυριακή του Αντίπασχα ονομάζεται η σημερινή ημέρα, επειδή εγκαινιάζει την κάθε εβδομάδα ανάμνηση της Κυριακής του Πάσχα. Αρχής γενομένης από σήμερα, κάθε Κυριακή αποτελεί την αναστάσιμη ημέρα που φωτίζει ολόκληρο τον χρόνο μεταφέροντας την χαρά της Αναστάσεως. Επιπλέον, η σημερινή Κυριακή λέγεται καὶ Κυριακή του Θωμά. Η ευαγγελικὴ περικοπή αναφέρεται στο περιστατικό της αρχικής απιστίας του Θωμά και της τελικής μεταστροφής του προς την πίστη στον Αναστάντα Χριστό.
Είναι βράδυ «της μιας των Σαββάτων», της ημέρας κατά την οποία αναστήθηκε ὁ Χριστός, καὶ οἱ μαθητές μετά τα φοβερά γεγονότα της σύλληψης, καταδίκης και σταύρωσης του Διδασκάλου τους εἶναι κλεισμένοι σε ένα σπίτι φοβούμενοι την οργή των Ιουδαίων Κάποια στιγμή τους επισκέπτεται ο Αναστημένος Χριστός για να χαρίσει καταρχήν στις ταραγμένες τους καρδιές την ειρήνη λέγοντάς τους «ειρήνη υμίν», και μετά να τους βεβαιώσει ότι είναι Αυτός ο ίδιος δείχνοντας τους τα σημάδια από το πάθος στα χέρια τα πόδια και την πλευρά Του, αλλά και έπειτα να τους ενισχύσει με την χάρη του Αγίου Πνεύματος φυσώντας στα πρόσωπά τους και λέγοντάς «Λάβετε πνεύμα άγιον» και τους εξουσιοδοτεί να λύνουν και να δένουν τα αμαρτήματα των ανθρώπων.
Πράγματι, η καρδιά των μαθητών μετά από την μεγάλη ταραχή αλλά και απογοήτευση που δοκίμασαν, γεμίζει και πάλι με την χαρά της παρουσίας του Αναστημένου Χριστού. Τώρα γεμάτοι ελπίδα και έχοντας ξανά κοντά τους τον αγαπημένο τους διδάσκαλο, αισθάνονται και πάλι δυνατοί και έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε δυσκολία. Η αμφιβολία που γεννήθηκε μέσα τους βλέποντας Εκείνον στον οποίο είχαν στηρίξει κάθε ελπίδα τους να σταυρώνεται και να πεθαίνει, διαλύεται όταν τον βλέπουν και πάλι Αναστημένο πλέον να μπαίνει στο σπίτι που βρίσκονταν «κεκλεισμένων των θυρών» υπερβαίνοντας δηλαδή κάθε φυσικό νόμο.
Ο Απόστολος Θωμάς όμως δεν ήταν μαζί τους στην συνάντηση αυτή. Όταν οι υπόλοιποι μαθητές του λένε με ενθουσιασμό «εωράκαμεν τον Κύριον» ο απογοητευμένος και κλονισμένος κατά την πίστη του Θωμάς αδυνατεί να δεχτεί αυτή την αλήθεια. Ζητούσε αποδείξεις χειροπιαστές για να πιστέψει ότι αυτό που άκουγε ήταν γεγονός. Η λογική του δεν το χωρούσε, πολύ δε περισσότερο δεν το χωρούσε η απελπισμένη του καρδιά. Ήθελε να βάλει το δάκτυλό του «επί των τύπων των ήλων». Ήθελε να αγγίξει με τα αισθητά του χέρια, αυτό που δεν μπορούσε αοράτως να κατανοήσει με την καρδιά του. Ήθελε να αισθανθεί το αποτύπωμα από της πληγές του Χριστού. Με λίγα λόγια ήθελε να δει για να πιστέψει.
Έτσι λοιπόν, μετά από οχτώ ημέρες όταν και ο Θωμάς ήταν μαζί με τους υπόλοιπους μαθητές, ο Κύριος τους ξαναεπισκέπτεται. Τους δίνει και πάλι την ειρήνη και καλεί τον Θωμά να κάνει πράξη την επιθυμία του. «Φέρε τον δάκτυλόν σου ώδε»! Τότε ο Θωμάς, συγκλονισμένος από την παρουσία του Χριστού αλλά και συντετριμμένος από την πικρή γεύση της απιστίας του αναφωνεί «ο Κύριός μου και ο Θεός μου» και ομολογεί την αδιαμφισβήτητη και αδιαπραγμάτευτη πλέον πίστη του στον Αναστημένο Κύριο.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στην σημερινή ευαγγελική περικοπή ο Θωμάς αντιπροσωπεύει ένα μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας που ζητά να δει για να πιστέψει. Μέσα σε αυτό κομμάτι πολλές φορές ανήκουμε και εμείς που είμαστε κατ΄ όνομα τουλάχιστον Χριστιανοί και ζούμε κοντά στην εκκλησία. Πολλές φορές και ειδικά τις στιγμές τις δοκιμασίας, η πίστη μας κλονίζεται και θέλουμε να δούμε για να πιστέψουμε. Και μπορεί ο Θωμάς στα μάτια τα δικά μας να είναι ο ευτυχής που είδε, αλλά οι πραγματικά μακάριοι κατά τον λόγο του Χριστού μας είναι «οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».
Η πίστη δεν είναι κάτι που αναλύεται στα μικροσκόπια ούτε κάτι που μπορεί να το περιορίσει η φτωχή λογική μας. Βέβαια η απιστία του Θωμά είναι πολύ διαφορετική από την αμαρτωλή απιστία της εποχής μας, Η απιστία του Θωμά δεν έχει το χαρακτήρα της αλαζονείας. Είναι μάλλον μια «καλή» απιστία, γιατί μέσα από αυτήν φανερώνεται τελικά η πίστη. Εκφράζει, δηλαδή, το πνεύμα της καλοπροαίρετης επιστήμης που είναι η αναζήτηση της αλήθειας με την παρατήρηση συγκεκριμένων φαινομένων.
Όλοι μας πιστεύουμε, αλλά σε καιρό πειρασμού, η πίστη μας χαλαρώνει, ζητούμε από τον Θεό να κάνει έντονη την παρουσία του, και έτσι γίνεται μόνο που ο Θεός εμφανίζεται μπροστά μας όπως θέλει εκείνος, όχι όπως θέλουμε εμείς. Ο Θωμάς επειδή είχε καλές προθέσεις και ειλικρινές ενδιαφέρον μόλις έλαβε από τον Αναστημένο Ιησού τις συγκεκριμένες αποδείξεις που ζήτησε, αμέσως εγκατέλειψε την απιστία του και έγινε μεγαλόφωνος ομολογητής της Ανάστασης και της θεότητας του Κυρίου. Έτσι η «απιστία» του γέννησε την πίστη και τον μετέβαλε σε κήρυκα της μεγαλύτερης αλήθειας που είχε, έχει και θα έχει ανάγκη ο κόσμος.
Εμείς απολαμβάνουμε την παρουσία Του Χριστού στην ψυχή μας, αισθανόμαστε τη χαρά της Αναστάσεως στην καρδιά μας και εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στα χέρια Του. Εξάλλου πίστη δεν σημαίνει τίποτα άλλο από εμπιστοσύνη. Και πιστός στον Θεό δεν είναι εκείνος που τον αποδέχεται αλλά εκείνος που τον εμπιστεύεται.
Αν θέλουμε λοιπόν να δούμε για να πιστέψουμε, πρέπει πρώτα να ζήσουμε κοντά στο Θεό. Γιατί η πίστη είναι κυρίως βίωμα. Όταν ζήσουμε κοντά στο Θεό και βιώσουμε το μεγαλείο της παρουσίας Του, τότε θα ανοίξουν και τα πνευματικά μας μάτια και θα δούμε όλα εκείνα που είδαν οι μάρτυρες της πίστεώς μας και δεν δίστασαν να δώσουν το αίμα τους για τον Χριστό, όλα εκείνα που είδαν οι Άγιοι της πίστεώς μας και αφιέρωσαν όλο τους το είναι στον Κύριο, όλα εκείνα που έχει ετοιμάσει για εμάς ο Χριστός για να μας οδηγήσει και πάλι στην Βασιλεία Του.
Ας μιμηθούμε λοιπόν τον Θωμά όχι στην απιστία του αλλά στην ομολογία του και ας αναφωνήσουμε και εμείς με όλη τη δύναμη της καρδιά μας προς τον Αναστημένο Χριστό «ο Κύριός μου και ο Θεός μου»!

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Κήρυγμα για την Κυριακή του Πάσχα

"Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν"

Μας αξίωσε η ανέκφραστη αγάπη του Νικητή του θανάτου, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, να φτάσουμε σ’ αυτή την ευλογημένη νύχτα, να φτάσουμε σ’ αυτή την ευλογημένη ώρα, στην ευλογημένη στιγμή να εορτάσουμε την ένδοξη και λαμπροφόρα Του Ανάσταση! Το «Χριστός Ανέστη», που αποτελεί τον νικητήριο παιάνα του ανθρωπίνου γένους, μα κυρίως των πιστών Χριστιανών, αντηχεί στους ιερούς μας Ναούς όπου γης, προς ενίσχυση καί ευλογία των ευσεβών και ορθοδόξων Χριστιανών, και προς καταισχύνη των εχθρών της αληθείας.
Η Ανάσταση του Χριστού αποτελεί τον πανίσχυρο και αμετάθετο κυματοθραύστη, επάνω στον οποίο έσπασαν και έχασαν τήν ισχύ τους τα άγρια κύματα του θανάτου. Η Πίστη μας, η ορθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη, εδραιώνεται και οικοδομείται πάνω στον «κενόν τάφον» του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού .
Αύτη η κλητή και αγία ημέρα, η μια των Σαββάτων,η βασιλίς και κυρία, εορτή εορτών και πανήγυρις εστί πανηγύρεων!…» ψάλλουμε στην ογδόη ωδή του πασχαλιάτικου Όρθρου.
Το Πάσχα εἶναι το κέντρο, η καρδιά και ο πυρήνας του εκκλησιαστικού έτους. Από την ημερομηνία αυτή εξαρτάται όλος ο λειτουργικός κύκλος, επειδή ἀπὸ αυτή καθορίζονται όλες οι κινητές εορτές του ημερολογίου.
Το Πάσχα δε θυμόμαστε απλώς μία νίκη η μία απελευθέρωση, αλλά την τελεσίδικη νίκη τῆς Ζωής επί του θανάτου. Την λύτρωση μας από τήν φοβερή τυραννία του διαβόλου, την οποία κυρίως ζούμε καί βιώνουμε ως δική μας την νίκη, όσοι συνταφήκαμε με τόν Χριστό στην νέκρωση των παθών. Μετέχουμε κι εμείς στον θρίαμβο τῆς Ελευθερίας επί της πικρής και φρικτής δουλείας. Ο Αναστάς Κύριος μας χαρίζει καί κάνουμε δικά μας τα αιώνια αγαθά. Τα ουράνια εκείνα αγαθά, τα οποία απέρρευσαν από την Ανάσταση του Κυρίου.
Και ποιον ελευθέρωσε με τη νίκη Του από την αμαρτία και το θάνατο ο αναστημένος Κύριος; Μήπως το λαό ενός έθνους η μιας φυλής; Μήπως τους ανθρώπους κάποιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης; Όχι, σε καμιά περίπτωση. Τέτοια ελευθερία θα ήταν βασικά αποτέλεσμα μιας νίκης εγκόσμιων κατακτητών. Ο Κύριος δεν ονομάστηκε «Φιλοεβραίος», «Φιλέλληνας», «Φιλόπτωχος» ή «Φιλοαριστοκράτης». Ήταν ο φίλος του ανθρώπινου γένους. Τη νίκη Του την ήθελε για όλους τους ανθρώπους, χωρίς καμιά διάκριση στις διαφορές και τις ιδιαιτερότητες, όπως κάνουν οι άνθρωποι μεταξύ τους. Τη νίκη Του την κέρδισε για το καλό και τη βοήθεια όλων των πλασμάτων του Θεού, όλων των ανθρώπων. Και την πρόσφερε σ’ όλους αυτούς.
Ζούμε την μυστική χαρά σήμερα, έχουμε την Αναστάσιμη φωνή του Χριστού άγκυρα ελπίδας στη ζωή μας. Δεν μένουμε στα λαογραφικά έθιμα, αλλά μετανοημένοι, σταυρωμένοι ως προς τα πάθη μας, πανηγυρίζουμε και γιορτάζουμε “μη εν ζύμη παλαιά, μηδέ εν ζύμη κακίας και πονηρίας, “αλλ’ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας”, όπως λέει ο Παύλος. Και ζυμώνουμε ως μικρά ζύμη, όλο το φύραμα, καλώντας όλο τον κόσμο να μετάσχει στη χαρά. Γινόμαστε οι χριστιανοί σήμερα το προζύμι που φτιάχνει τον άρτο της ζωής, την Εκκλησία, την Ελπίδα, την Αλήθεια. την Ελευθερία της Ανάστασης.

Η Κυριακή του Πάσχα η Μία των Σαββάτων, η Βασιλίς και Κυρία, η Εορτή των Εορτών και η Πανήγυρις των Πανηγύρεων είναι η ημέρα κατά την οποία εορτάζεται η Λαμπροφόρος Ανάσταση του Ιησού Χριστού, η νίκη της ζωής επί του θανάτου, η πτώση και καθαίρεση του Άδη από τον Αναστημένο Χριστό και η επανόρθωση του Αδάμ και μαζί του ολόκληρο το ανθρώπινο γένος από το προπατορικό αμάρτημα.. "Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής, της αιωνίου απαρχήν". Είναι η μεγαλύτερη εορτή του Χριστιανισμού.
Μας λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στον Κατηχητικό του λόγο που διαβάζεται το βράδυ της Αναστάσεως: Που σου, θάνατε, το κέντρον; Που σου, Άδη, το νίκος; Πού είναι λοιπόν θάνατε το δηλητηριώδης κεντρί σου; Πού είναι Άδη η νίκη σου; Ανέστη Χριστός, και συ καταβέβλησαι. Αναστήθηκε ο Χριστός και συ κατανικήθηκες. Αναστήθηκε ο Χριστός και χαίρονται οι άγγελοι. Αναστήθηκε ο Χριστός και κανένας μέσα στο μνήμα διότι πάντες θα αναστηθούν κατά την Δευτέρα αυτού Παρουσία.
Όταν θα έλθει εκείνη η ώρα της γενικής Αναστάσεως των Νεκρών, ο πιστός θα λάβει το άφθαρτο σώμα του ένδοξο και πνευματικό, για να ζει αιωνίως. Να ζει αιωνίως μέσα στην μοναδική και ανέκφραστη αιώνια μακαριότητα της Βασιλείας των Ουρανών, βιώνοντας τήν δόξα τοῦ Θεανδρικού Προσώπου τοῦ Ιησού Χριστού, «συν πάσι τοις Αγίοις». Αυτό ουσιαστικά είναι το Πάσχα των συνειδητών πιστών, οι οποίοι είναι έτοιμοι, σε κάθε εποχή και σε οποιαδήποτε στιγμή, να προσφέρουν καί αυτή τήν ζωή τους γιά τήν αγάπη καί την δόξα του Χριστού.
Ο Χριστός με τη Ανάστασή του καθαιρεί τον Άδη και σαλπίζει τον ερχομό μιας άλλης βιοτής. Μιας άλλης ζωής. Αιώνιας. Καινούριας Έτσι, νικώντας τον θάνατο, κατατρόπωσε τον φόβο. Ο Χριστός νικά τον θάνατο και μας θωρακίζει από την φθορά της αμαρτίας και την ανασφάλεια της καθημερινότητας. Ας πορευθούμε γεμάτοι με αγάπη και θάρρος, κανείς να μη φοβάται το θάνατο, κανείς να μη θρηνεί απεγνωσμένα γιά τα αμαρτήματά του. Ας χαιρόμαστε, ας ψάλλουμε, ας δοξολογούμε τόν Αναστάντα. Αλλά καί ας συνδεόμαστε διά της πίστεως και των μυστηρίων της Εκκλησίας στενότερα μαζί του, ώστε να μπορούμε να διακηρύττουμε παντού με πεποίθηση και ενθουσιασμό, με τα λόγια μας και με τη ζωή μας, το «Χριστός Ανέστη»!
«Χριστός Ανέστη»

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ

“Ωσαννά, εὐλογημένος ο ερχόμενος εν ὀνόματι Κυρίου”

O Κύριος εισέρχεται σήμερα θριαμβευτικά στα Ιεροσόλυμα, καθισμένος επάνω σε ένα πουλάρι όνου Πλήθος κόσμου ξεχύθηκε στους δρόμους, στρώνοντας στο διάβα Του τα ενδύματά τους και κρατώντας στα χέρια τους κλαδιά από φοίνικες είναι το σύμβολο της νίκης. “Ευλογημένος ο ἐρχόμενος,φώναζαν,ἐν ὀνόματι Κυρίου, ὁ βασιλεύς του Ισραήλ”.
Τον υποδέχονται ως απεσταλμένο του Θεού, που φέρει την ελπίδα στον ταλαιπωρημένο λαό, και τη βεβαιότητα ότι ο Θεός δεν τους έχει εγκαταλείψει.
Παρά όμως τις επευφημίες και την μεγάλη αλήθεια που ομολογούν υποδεχόμενοι τον Κύριο, οι εκδηλώσεις τους αυτές είναι επιφανειακές και δεν προέρχονται από την πίστη ότι όντως ο Χριστός είναι ο απεσταλμένος του Θεού. Ο κύριος λόγος για την κοσμοσυρροή και την θριαμβευτική υποδοχή του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, είναι το θαύμα που προηγήθηκε, αυτό της ανάστασης του τετραήμερου Λαζάρου, όπως τονίζει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης. Γι΄ αυτό και σύντομα, στις επόμενες μέρες, και το θαύμα θα ξεχαστεί, και οι ζητωκραυγές θα κοπάσουν, και ο ενθουσιασμός του όχλου θα μεταβληθεί σε οργή, και το “ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου” θα αντικατασταθεί με το “άρον, άρον, σταύρωσαν αυτόν”.

Εμείς λοιπόν δεν πρέπει να τον υποδεχθούμε όπως εκείνος ο όχλος, που διακατεχόταν από επιφανειακά και επιπόλαια συναισθήματα. Τα πλήθη εκείνα ζητωκραύγαζαν τον Κύριο για τα θαύματα του, για την ωραία διδασκαλία του. Τα συναισθήματα όμως του πλήθους ήταν πρόσκαιρα και μεταβλητά. Αυτός ο ενθουσιασμός, σε λίγες μέρες θα μεταβαλλόταν.
Έτσι, δυστυχώς, φερόμαστε οι πιο πολλοί. Είμαστε επιπόλαιοι στην πίστη μας. Κάποτε ενθουσιαζόμαστε και η καρδιά μας πλημμυρίζει από αγάπη και πίστη προς τον Κύριο. Μετά από λίγες μέρες, όμως, μπορεί κι εμείς να μεταβάλουμε την στάση μας και να αρνηθούμε με τις πράξεις μας τον Κύριο. Οι πειρασμοί στη ζωή μας είναι πολλοί, και ο μεγαλύτερος όλων είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στον Θεό, η αποδυνάμωση της πίστεώς μας. Όταν εκλείψει η πίστη μας, τότε δυστυχώς δεν διαφέρουμε σε τίποτα από τον οργισμένο όχλο, που απορρίπτει τον Θεό και βάλλει εναντίον Του. Σε αντίθεση όμως με τους Εβραίους, εμείς έχουμε ενώπιόν μας το γεγονός της τριημέρου Αναστάσεως του Κυρίου μας και την βεβαιότητα της νίκης επάνω στον θάνατο και ενάντια σε κάθε δύναμη που αντίκειται στον Θεό.
Κάποιοι βλέπουν το Χριστό όχι τόσο σαν λυτρωτή πνευματικό αλλά σαν εκπληρωτή των περί ευτυχίας τους ονείρων. Τον αντιμετωπίζουν ωφελιμιστικά με μία πρωτόγονη θρησκευτικότητα, όπως διάφοροι εθνικοί τους θεούς τους. Με την προσδοκία ότι τελικά η ευσέβεια τους θα τους εξασφάλιζε επιτυχία στην δουλειά τους, υγεία, υλικά αγαθά. Με μία τέτοια αντίληψη καθαρά εμπορική. Δίνω για να μου δώσεις. Αρέσει ο λόγος του Χριστού όταν μιλά για ενίσχυση στις θλίψεις, για ειρήνη και ελπίδα. Δημιουργεί όμως αντιδράσεις στην ψυχή, όταν απαιτεί τιμιότητα, δικαιοσύνη, αγιότητα, ανεξικακία. Ο Κύριος βεβαίως δεν αρνήθηκε την συμπαράσταση στην καθημερινή μας ζωή. «Ζητείτε πρώτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεού καί τήν δικαιοσύνη αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» βεβαίωσε.
Όλα αυτά είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση. Μπορεί κανείς να είναι πάντα σταθερός στην αφοσίωσή του, χωρίς κυματισμούς και αυξομοιώσεις; Εξαρτάται. Υπάρχουν άλλωστε πολλών ειδών μεταπτώσεις. Ακόμη κι αυτοί που πιστά ακολούθησαν τον Χριστό, οι μαθητές και οι απόστολοι Του παρουσίασαν πτώσεις. Κι αυτή η εβδομάδα θα μας θυμίσει πολλές αδύνατες στιγμές τους, όπως για παράδειγμα, η άρνηση του Πέτρου και η απιστία του Θωμά. Είναι όμως άλλο οι μεταπτώσεις αυτών που στο βάθος αγαπούσαν τον Χριστό και άλλο οι μεταπτώσεις αυτών που στο βάθος αγαπούν τον εαυτό τους και βλέπουν απλώς τον Ιησού σαν χρήσιμο βοηθό για την πραγματοποίηση των σχεδίων τους. Οι πρώτοι και αν περάσουν μία φάση απογοητεύσεων και αδυναμίας θα ξαναβρούν με την χάρη Του το πρόσωπό Του και μάλιστα πιο καθαρά. Οι δεύτεροι χάνουν οριστικά, γιατί νομίζουν ότι δεν τον χρειάζονται πια, μια και δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Υποδεχόμαστε κι εμείς σήμερα τον Ιησού, θριαμβευτή του θανάτου, να εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα. Όχι για να αναλάβει κοσμική δόξα και εξουσία, αλλά για να παραδοθεί στους σταυρωτές Του και να θυσιαστεί για την σωτηρία του κόσμου. Τον υποδεχόμαστε γνωρίζοντας καλά ότι είναι ο βασιλεύς της ζωής και ο νικητής του θανάτου, ο Αναστάς Κύριος και Θεός μας. Φέρουμε στα χείλη μας κι εμείς το “Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου”, όχι επειδή προσδοκούμε να λάβουμε κάτι φθαρτό και επίγειο, αλλά γιατί ζούμε μέσα στη βεβαιότητα της Αναστάσεως και επειδή πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, που μας απάλλαξε από τη δουλεία της αμαρτίας και από την τυραννία του διαβόλου.
Έτσι πρέπει να υποδεχτούμε τον Κύριο. Με αγνότητα, ταπείνωση και αγάπη. Αυτά τα τρία ας είναι το μύρο που θα προσφέρουμε στον Κύριο.
Ας κρατήσουμε λοιπόν άσβεστη τη σημερινή χαρά και ας υποδεχτούμε τον Χριστό αληθινά ως βασιλέα και Θεό, γνωρίζοντας ότι όπως μετά το Πάθος Του ακολούθησε η Ανάστασή Του, έτσι ακριβώς και μετά από τον σταυρό που καλούμαστε στη ζωή μας να σηκώσουμε, αν δεν ολιγοπιστήσουμε και δεν Τον αρνηθούμε, θα επακολουθήσει και η δική μας, προσωπική Ανάσταση. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Κήρυγμα για την  Κυριακή  Δ΄ Νηστειών

«Τούτο το γένος εν ουδενί δύναται εξελθείν ει μη εν προσευχή και νηστεία»

Βρισκόμαστε στην Τετάρτη Κυριακή των Νηστειών και στη σημερινή  Ευαγγελική περικοπή ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός,  μας διδάσκει  τη δύναμη της πίστεως, της προσευχής και της νηστείας  μέσα από τη θεραπεία του δαιμονιζομένου παιδιού. Του παιδιού που από μικρό το είχε καταλάβει το πονηρό πνεύμα και του είχε πάρει την λαλιά και  συχνά απειλούσε ακόμα και την σωματική του ακεραιότητα, μιας που ο διάβολος δεν αρκούνταν μόνο στη ζημιά που έκανε στην ψυχή του, αλλά το έσπρωχνε πότε στη φωτιά και πότε στο νερό, για να το σκοτώσει.

Ο δυστυχής και απελπισμένος πατέρας του αφού ζήτησε πρώτα τη βοήθεια των μαθητών του Κυρίου και εκείνοι παρά την προσπάθεια τους, δεν μπόρεσαν να εκβάλουν το φοβερό δαιμόνιο, από το παιδί, απευθύνθηκε στον Κύριο ο οποίος λέει στον πατέρα του παιδιού “αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά για εκείνον που πιστεύει”. Κι εκείνος απαντά “πιστεύω, Κύριε, βοήθησέ με στην απιστία μου” Τότε ο Ιησούς έδιωξε το ακάθαρτο πνεύμα  από τον ταλαίπωρο νεαρό. και αργότερα, στην ερώτηση των μαθητών Του για τη δική τους αδυναμία, απάντησε ότι “τούτο το γένος δεν μπορεί με τίποτε άλλο να εκδιωχθεί, παρά μόνο με προσευχή και με νηστεία”

Με αυτά τα λόγια μας δείχνει ο Χριστός ποιος είναι ο τρόπος για την ενίσχυση της πίστεώς μας. Η νηστεία δηλαδή και η προσευχή αποτελούν τα στοιχεία εκείνα, τα πνευματικά αγωνίσματα, μέσα από τα οποία ενισχύεται η πίστη, γίνεται πιο καθαρή, πιο σταθερή, πιο δυνατή, πιο αποτελεσματική.

Γιατί ο Χριστός έθεσε  την νηστεία; Οι Πατέρες της Εκκλησίας λένε ότι όπως η παράβαση της νηστείας έδιωξε τον Αδάμ από τον Παράδεισο, έτσι και η νηστεία έχει τη δύναμη να φέρει και πάλι τον άνθρωπο κοντά στο Θεό. Με την νηστεία ο άνθρωπος κυριαρχεί των παθών του. Υπερνικά την αμαρτία. Προοδεύει στην αρετή. Γιατί η νηστεία για τον χριστιανό δεν είναι ένα σωματικό αγώνισμα, αλλά πνευματικό. Δεν αποστρέφεται κάποιες τροφές ως “ακάθαρτες”, επειδή τα πάντα ο Θεός τα δημιούργησε καλά λίαν. Αλλά απέχει συνειδητά από ορισμένες κατηγορίες τροφών, με απώτερο σκοπό να δαμάσει τις επιθυμίες του, κάνοντας αρχή από την πιο απλή, που είναι η επιθυμία για τροφή, και για ικανοποίηση της γεύσεως. Έτσι, μαθαίνει σταδιακά να μην υποτάσσεται στις επιθυμίες του σώματος, και παράλληλα να επιθυμεί τα πνευματικά πράγματα, τις αρετές, όλα εκείνα που αρέσουν στον Θεό και τρέφουν την ψυχή του ανθρώπου.

Έτσι σαν φυσική συνέχεια ακολουθεί η προσευχή. Από τη στιγμή που έχουμε αρχίσει να τιθασεύουμε τις σωματικές μας επιθυμίες και να επιθυμούμε τα πνευματικά, η προσευχή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αναζήτηση των πνευματικών δωρεών, το αίτημά μας προς τον Θεό για την χορήγησή τους. Μέσα από την προσευχή η ψυχή του ανθρώπου συνομιλεί με Εκείνον που τελικά επιθυμεί, ζητά το έλεος του Θεού, την συγχώρεση Του, την βοήθειά Του, την προστασία Του ενάντια στους πειρασμούς, την εκπλήρωση της κοινωνίας με τον Τριαδικό Θεό, την αγάπη προς τον πλησίον.

Με την προσευχή ο άνθρωπος ανοίγει την πύλη του ουρανού. Επιτυγχάνει την ελαχιστοποίηση της απόστασης που υπάρχει ανάμεσα στα γήινα και τα επουράνια. Η ψυχή που κατορθώνει να ισχυροποιεί την προσευχή με την νηστεία και να αγιάζει την νηστεία με την προσευχή, πράγματι αποτελεί απόρθητο φρούριο για τις αόρατες δυνάμεις, μοιάζει με τον σπόρο εκείνο που βλασταίνει και αυξάνεται χωρίς να αφήνει τόπο στα ζιζάνια να φυτρώσουν γιατί είναι βαθιά ριζωμένος στον λόγο του Θεού.

Η πίστη με τη σειρά της γίνεται η κινητήρια δύναμη για την προσευχή και για τη νηστεία, αφού ουσιαστικά χωρίς πίστη η μεν νηστεία γίνεται μια μηχανική αποχή από τροφές, η οποία δεν προσφέρει τα πνευματικά αγαθά που θέλουμε, η δε προσευχή αποτελεί μια απλή τυπολατρία χωρίς περιεχόμενο, εφόσον δεν μπορούμε να διαλεγόμαστε με κάποιον στον οποίο δεν πιστεύουμε.

Αυτό λοιπόν που ζητά ἀ­πὸ εμάς ὁ Κύριος είναι να τον αγαπήσουμε, να τον πι­στεύ­σου­με, να τὸν ακολουθήσουμε και να αγωνιστούμε έμπρακτα, με προσευχή καὶ νη­στεί­α, όχι μόνο τῶν τροφών, ἀλλὰ πρωτίστως των παθών μας, του εγωισμού και τῆς αφιλανθρωπίας, εναντίον δηλαδή τοῦ παλαιού μας εαυτού, όπως λένε οἱ Πατέρες, έτσι ώστε τελικά να ελκύσουμε τη Χάρη του.

Γιατί όταν ο άνθρωπος προσεύχεται έπειτα από νη­στεία τροφών και παθών, η προσευχή του έχει τό στοιχείο της ασκήσεως, τῆς θυσίας καί της προσφοράς. Τό­τε ὁ άνθρωπος δεν δυσκολεύεται να προσευχηθεί, δεν κουράζεται ἀπό τό βάρος τῶν φαγητών ή ἀπό τό βάρος των τύψεων, αλλά είναι ανάλαφρος, Η νη­στεί­α που ορίζει η Ἐκκλησία μας δίνει φτερά στην προ­σ­ευχή γιατί τα­πει­νώνει τόν άνθρωπο. Τον εξασκεί σω­ματικά καί ψυ­χι­κά. Απονεκρώνει τις σα­ρ­κικές επι­θυ­μίες καί ηδονές, καί προ­­­ε­τοι­μά­ζει τό σώμα κατάλληλα γιά να μην καταστεί εμπόδιο αλλά να υπηρετήσει τήν ψυχή τήν ώρα τῆς προσευχής. Μία τέτοια προσευχή, πού γίνεται μέ νηστεία τροφών καί παθών, επειδή έχει τό στοιχείο τῆς ταπει­νώ­σε­ως αυξάνει καί τήν πίστη. Και γίνεται έτσι μια ζωντανή εμπειρία, αυξάνει τη θέρμη τῆς καρδιάς μας, μας κά­νει να αισθανόμαστε τον Θεό ολοζώντανο μπροστά μας. Και φέρ­νει τη χάρη του Θεοῦ και τό θαύμα.

Αυτά ακριβώς τα δύο πνευματικά όπλα, τήν προ­σ­ευχή συνδυασμένη μέ τη νηστεία, μας καλεί η Ἐκ­κλη­σία μας να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τώρα κατά τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσ­σα­ρακοστῆς.  Ας συ­­νεχίσουμε λοιπόν τόν αγώνα μας στον πνευματικό στί­βο με τα όπλα αυτά καί θα έχουμε μαζί μας τήν ακατανίκητη δύναμη της χάριτος του Θεού. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Κήρυγμα της Κυριακής Γ΄ Νηστειών, Σταυροπροσκυνήσεως

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτὸν καὶ αράτω τὸν Σταυρόν αὐτοῦ»

Βρισκόμαστε στο μέσον της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, και η Αγία μας Εκκλησία  μας προσκαλεί σήμερα να προσκυνήσουμε τον Τίμιο και ζωοποιό Σταυρό του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Σταυρός μας θυμίζει το πάθος του Κυρίου, απ' όπου παίρνουμε θάρρος και δύναμη να συνεχίσουμε τον αγώνα, ώστε μέσα μας να ζωντανέψει η ελπίδα της Αναστάσεως και να μας δώσει θάρρος και δύναμη στη συνέχιση του δύσκολου πνευματικού μας αγώνα.

Η άσκηση των αρετών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Πέρα από την προσωπική ισχυρή θέληση, είναι απαραίτητη και η αγιαστική δύναμη της Εκκλησίας μας. Έτσι οι άγιοι Πατέρες όρισαν, καταμεσής της αγίας Τεσσαρακοστής να προσκυνείται ο Τίμιος Σταυρός του Κυρίου, για να λαμβάνουμε οι πιστοί από αυτόν χάρη και δύναμη για να συνεχίσουμε με σθένος τον πνευματικό μας αγώνα.

Μας λέγει το συναξάρι της Κυριακής

«Τη αυτή ημέρα Κυριακή τρίτη των Νηστειών, την προσκύνησιν εορτάζομεν του τιμίου και ζωοποιού Σταυρού». Επειδή στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο,και εμείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι΄ αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας· μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου Ιησού Χριστού και μας παρηγορεί… Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που κατάκοποι, αν βρουν κάποιο  δένδρο  κάθονται για λίγο στη σκιά του να αναπαυθούν και ανανεωμένοι συνεχίζουν το δρόμο τους. Έτσι και τώρα τον καιρό της νηστείας και στο δύσκολο ταξίδι της προσπάθειας, ο ζωηφόρος Σταυρός φυτεύτηκε στο μέσον του δρόμου από τους αγίους Πατέρες για να μας δώσει άνεση και αναψυχή, για να μας ενθαρρύνει στην υπόλοιπη προσπάθειά μας.

«Όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν» μας λέγει ο Κύριος. Και απευθύνει την πρόσκλησή του σε όλους, εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια. Δεν έχει νόημα η σωτηρία, χωρίς την ελεύθερη βούληση του καθενός μας. Η σωτηρία δεν είναι αποτέλεσμα εξαναγκασμού και βίας, αλλά ελεύθερης και αβίαστης συγκατάθεσης μας. Κύριο χαρακτηριστικό του Θεού που δόθηκε και στον άνθρωπο είναι η ελευθερία, το αυτεξούσιο. Δεν θέλει ο Θεός να έρθει και να το αφαιρέσει κάνοντας τον άνθρωπο άβουλο. Μόνο ο άνθρωπος, σε αντίθεση με όλο το ζωικό βασίλειο, έχει αυτό ο προνόμιο της ελευθερίας.

Και αυτό το προνόμιο θα πρέπει ο άνθρωπος να το διαχειριστεί σωστά. Να καταλάβει πόσο ο Θεός τον αγάπησε και του του χάρισε το αυτεξούσιο.

Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας υπάρχουν τρεις τάξεις ανθρώπων. Στην πρώτη είναι αυτοί που αγαπούν τον Θεό και τηρούν τις εντολές Του από φόβο μήπως τιμωρηθούν. Αυτοί είναι οι δούλοι. Στη δεύτερη τάξη είναι αυτοί που αγαπούν τον Θεό και τηρούν τις εντολές Του γιατί ελπίζουν σε ανταπόδοση. Αυτοί είναι οι μισθωτοί. Τέλος υπάρχει και μία τελευταία τάξη στην οποία ανήκουν αυτοί που αγαπούν τον Θεό και τηρούν τα προστάγματα Του από ανιδιοτελή αγάπη. Αυτοί είναι οι ελεύθεροι. Τέτοια πρέπει να είναι η αγάπη του σωστού Χριστιανού προς τον Θεό. Αγάπη χωρίς φόβο. Ελεύθερα και χωρίς ιδιοτέλεια πρέπει να αγαπά κάποιος τον δημιουργό του.

Η εποχή μας, αλλά και η κάθε εποχή, διέπεται από το κοσμικό φρόνημα, που είτε δεν κατανοεί είτε απορρίπτει τα λόγια του Ευαγγελίου, προτιμώντας όχι τον πνευματικό αγώνα αλλά την άνεση και την ικανοποίηση των κάθε είδους απαιτήσεων και επιθυμιών που εξυπηρετούν τον προσωπικό μας εγωισμό.

 Όμως τό να θέλει κάποιος να βρίσκεται πίσω από το Χριστό, είναι σημείο σωτηρίας. Γιατί μόνο έτσι σώζεται, αλλιώς αλλοτριώνεται και η αλλοτρίωση οδηγεί στην απώλεια.

Γι' αυτό και εμείς πρέπει ανάλογα με τις μικρές μας δυνάμεις να καταβάλλουμε κάθε προσπάθεια, να δείχνουμε κάθε φιλοτιμία καὶ επιμέλεια γιὰ τη σωτηρία της ψυχής μας. Να προσφέρουμε στον Κύριό μας ὅ,τι περισσότερο μπορούμε. Δεν μπορούμε ν᾿ αγωνιστούμε τόσο έντονα ὅσο οἱ Άγιοι;  Μπορούμε όμως ν᾿ αγωνιστούμε να καλλιεργήσουμε τὸ ίδιο φρόνημα, δηλαδή να μη συμβιβαζόμαστε μὲ τὴν αμαρτία. Ὁ Θεὸς θα δει την προαίρεση μας και θα μας ελεήσει.

Όποιος, λοιπόν, θέλει να είναι πραγματικός μαθητής του Χριστού, θα πρέπει να σηκώσει τον σταυρό του αγόγγυστα και να Τον ακολουθήσει. Θα πρέπει να υπομείνει τα προβλήματα, τους πειρασμούς και τις θλίψεις. Αυτός που ακολουθεί τον Χριστό πραγματικά είναι αυτός που προηγουμένως απαρνήθηκε πρώτα τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι αυτός, δηλαδή, που αφήνει πίσω του  τον «παλαιό άνθρωπο», όπως χαρακτηριστικά λέει ο Απόστολος Παύλος, και ακολουθεί τον Χριστό. Αυτός που αφήνει τις κακές συνήθειες, που τον απομάκρυναν από τον Θεό, τον αποξένωσαν από τη θεία παρουσία και τελικά τον υποδούλωσαν. Αυτός που αγωνίζεται ενάντια στα πάθη του και δεν τα αφήνει να τον κυριεύουν και να τον κρατούν δέσμιο. Αυτός που μετανοεί και κλαίει για τις αμαρτίες του. Αυτός που γυρίζει σελίδα και βάζει αρχή μετανοίας και θέτει ως βοηθό και συμπαραστάτη στον αγώνα του τον ίδιο τον Χριστό.

Ας προσκυνήσουμε, λοιπόν, σήμερα μέ κατάνυξη τόν Τίμιο καί Ζωοποιό Σταυρό τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ. Ας αντλήσουμε από εκείνον τη δύναμη και το κουράγιο και τη βοήθεια που μας είναι τόσο αναγκαία, ώστε ανανεωμένοι και καθησυχασμένοι να συνεχίσουμε τόν υπόλοιπο χρόνο τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς και να ανεβούμε τον πνευματικό μας Γολγοθά, το Γολγοθά που όμως πάντα ακολουθεί η Ανάσταση. Αμήν

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Κήρυγμα της Κυριακής της Ορθοδοξίας

«Την άχραντον εικόνα σου, προσκυνούμεν Αγαθέ »

Βρισκόμαστε στην Πρώτη Κυριακή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, η οποία ονομάζεται Κυριακή της Ορθοδοξίας, και εορτάζουμε την αναστήλωση των ιερών εικόνων και τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας έναντι της αιρέσεως της εικονομαχίας η οποία ταλαιπώρησε την εκκλησία για περισσότερο από εκατό  χρόνια. Και είναι τόσο σπουδαίο για την ζωή της Εκκλησίας αυτό το γεγονός, γιατί μέσα από την αποδοχή και την προσκύνηση των ιερών εικόνων επιβεβαιώνεται και διατρανώνεται η Ορθόδοξη πίστη και διδασκαλία σχετικά με την ενανθρώπηση του Χριστού και το σωτήριο Πάθος Του, αλλά και με τις ευεργεσίες που παρέχουν στους πιστούς οι Άγιοι που ευαρέστησαν τον Θεό.

Η περίοδος της εικονομαχίας χωρίζεται σε δύο φάσεις:

H πρώτη άρχισε το 726, όταν ο αυτοκράτορας Λέων Γ΄ απαγόρευσε την χρήση των εικόνων, και έληξε το 780, όταν η αυτοκράτειρα Ειρήνη τερμάτισε τους διωγμούς των εικονόφιλων. Το 787 συνεκλήθη η Έβδομη Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια της M. Ασίας, η οποία δικαίωσε τους υπέρμαχους των εικόνων. Κορυφαία πατερική μορφή υπέρ των εικόνων, στην πρώτη αυτή φάση, υπήρξε ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.

H δεύτερη φάση της εικονομαχίας άρχισε το 815 με τον αυτοκράτορα Λέοντα E΄ τον Aρμένιο και συνεχίστηκε μέχρι το 843, όταν αποκαταστάθηκαν, μονίμως αυτή τη φορά, οι εικόνες από την αυτοκράτειρα τη Θεοδώρα. Κορυφαία πατερική μορφή υπέρ των εικόνων, στη δεύτερη αυτή φάση, ήταν ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης.

Οι εικονομάχοι ήταν οι εσωτερικοί εχθροί της Εκκλησίας οι οποίοι ήταν πάντοτε και οι πιο επικίνδυνοι επειδή πολλοί από αυτούς είχαν στα χέρια τους δύναμη κοσμική ή εξουσία εκκλησιαστική. Οι εικονομάχοι πρέσβευαν  από τη μια ότι οι εικόνες δεν είναι σύμφωνες με την εντολή του Θεού και δεν διαφέρουν από τα είδωλα, και από την άλλη ότι είναι βλασφημία κατά του Θεού να ζωγραφίζουμε την εικόνα του Χριστού, διότι η θεία φύση είναι απερίγραπτη.

Η Εκκλησία ωστόσο, ήδη από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο, είχε αποφανθεί ότι η εικόνα του Χριστού αποτελεί έκφραση και απόδειξη της αληθινής σαρκώσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, του Πάθους και της Αναστάσεώς Του και της απολυτρώσεως που έφερε στον κόσμο. Και ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ένας από τους μεγαλύτερους θεολόγους της Εκκλησίας και από τους θερμότερους υποστηρικτές των ιερών εικόνων, πολύ σωστά διαπιστώνει ότι η μεν θεία φύση είναι απερίγραπτη, μετά όμως την ενανθρώπηση του Υιού, ο απερίγραπτος Θεός γίνεται περιγραπτός και η εικόνα του Χριστού αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτή την άρρηκτο ένωση των δύο φύσεων, της θείας και της ανθρώπινης, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού

Στο άλλο επιχείρημα των εικονομάχων, ότι δηλαδή ο Θεός απαγορεύει τα είδωλα και την προσκύνησή τους, η Έβδομη Οικουμενική Σύνοδος που επικύρωσε την θεολογία των εικόνων, δέχτηκε την διάκριση που είχαν κάνει μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας ανάμεσα στα είδωλα και τις εικόνες. Ότι δηλαδή το είδωλο είναι μια αναπαράσταση ενός ψεύτικου ή ανύπαρκτου θεού, ενώ η εικόνα περιγράφει τη μορφή του θεανθρώπου Χριστού και των αγίων. Επίσης, κατά την διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ουδέποτε οι πιστοί αποδίδουμε λατρεία στις εικόνες. Η λατρεία αρμόζει και αποδίδεται μόνο στον Τριαδικό Θεό, ενώ τις εικόνες τις τιμούμε και τις προσκυνούμε, δηλαδή τις ασπαζόμαστε, γνωρίζοντας ότι “η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει”, σύμφωνα με τη φράση του Μεγάλου Βασιλείου. Δεν τιμούμε δηλαδή και δεν προσκυνούμε το ξύλο ή τα χρώματα της εικόνας, αλλά το πρόσωπο που εικονίζεται, τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Η ευλογία και η χάρη που λαμβάνει ο πιστός από την προσκύνηση των ιερών εικόνων δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από την ύλη της εικόνας.

Οι ιερές εικόνες είναι επιπλέον χρήσιμες και διδακτικές για κάθε πιστό, αφού περιγράφουν με τρόπο παραστατικό τις αλήθειες της πίστεώς μας, τη σάρκωση του Θεού, τα θαύματα του Χριστού, το Πάθος και την Ανάστασή Του, τους άθλους των Μαρτύρων, τις μορφές και τους βίους των Αγίων. Συμπληρώνουν δηλαδή και επεξηγούν όσα η Αγία Γραφή και τα Συναξάρια των Αγίων μας διηγούνται, και παράλληλα μας ωθούν όλους σε κατάνυξη, σε προσευχή, σε επιθυμία των επουράνιων αγαθών, σε εντατικότερους πνευματικούς αγώνες, ώστε να μοιάσουμε κι εμείς με τους Αγίους. Γι αυτό και οι εικόνες δεν αποτελούν απλά ένα διακοσμητικό στοιχείο των ιερών ναών, αλλά στοιχείο αναπόσπαστο της Λατρευτικής και Μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, σε κάθε γιορτή, σε κάθε Θεία Λειτουργία, σε κάθε επίσκεψή μας στο Ναό, ακόμα και για να ανάψουμε απλά ένα κερί και να προσευχηθούμε.

Η νίκη της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας σηματοδοτείται με την οριστική αναστήλωση και την προσκύνηση των Αγίων Εικόνων με την Σύνοδο που έγινε στην Κωνσταντινούπολη το 843 μ.Χ. Από τότε γιορτάζουμε τη νίκη της Ορθοδοξίας εναντίον της εικονομαχίας. Γι’ αυτό η σημερινή Κυριακή λέγεται Κυριακή της Ορθοδοξίας. Οι εικόνες περιφέρονται στον ναό, προσκυνούνται από το λαό του Θεού και διαβάζεται η απόφαση της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου, το  «Συνοδικό» όπως ονομάζεται, δοξάζεται ο Τριαδικός Θεός και εκφράζεται η ενότητα των ορθόδοξων χριστιανών

Οι άγιοι Πατέρες μας, με τη Θεία σοφία που τους διέκρινε, τοποθέτησαν την Κυριακή αυτή την νίκη της Ορθοδοξίας για να μπορούν οι πιστοί να αντλήσουν από αυτήν τα απαραίτητα πνευματικά εφόδια, τα οποία θα τους συνοδεύουν στην μεγάλη οδοιπορία τους προς συνάντηση με τον Αναστημένο Χριστό. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΤΥΡΙΝΗΣ

Η σημερινή Κυριακή αποτελεί την πύλη για την Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή την οποία οι Πατέρες της Εκκλησίας την ονομάζουν «στάδιο των αρετών» και «στάδιο πνευματικού αγώνος» Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται ἀπὸ την πνευματικὴ άσκηση και προετοιμασία, με ταπείνωση και αγάπη, φιλανθρωπία και τήρηση του θείου θελήματος, ώστε όσο το δυνατόν επάξια να φτάσουμε και να συμμετάσχουμε στο πάθος και την Ανάστασή του Κυρίου.

Στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή τονίζονται τρία σημεία, τρεις κατευθυντήριες γραμμές, τρία κυρίως μηνύματα, σαν εφόδια στην πνευματική πορεία που ξεκινάμε από αύριο

Το πρώτο αφορά τη συγχωρητικότητα, τη συγγνώμη. Αυτό που ενδείκνυται στην ορθή χριστιανικής ζωή είναι η αποστροφή της μνησικακίας και ο αγώνας για να αποκτήσουμε την αρετή της συγχωρητικότητας.  Μας λέει ο Κύριος, «εάν συγχωρείτε στους ανθρώπους τα παραπτώματά τους, θα συγχωρεί και σάς ο Πατέρας σας ο επουράνιος. Αν πάλι δεν συγχωρείτε τους ανθρώπους, ούτε και ο Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας αμαρτήματα»,

 Συχνά στη ζωή μας πέφτουμε σε σφάλματα, και έχουμε την ανάγκη, και ενίοτε την απαίτηση, να μας συγχωρήσουν οι άλλοι και παράλληλα επιζητούμε και προσευχόμαστε για τη άφεση από τον Θεό. Προϋπόθεση όμως της συγγνώμης του Θεού αποτελεί η δική μας συμπεριφορά προς τους αδελφούς μας. Δεν μπορούμε να ζητάμε το έλεος του Θεού, κι εμείς να είμαστε ανάλγητοι και σκληροί απέναντι σε όσους έχουν κάνει κάποιο λάθος ή έχουν σφάλλει απέναντί μας. Δεν μπορούμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως καλούς χριστιανούς, από τη στιγμή που δεν μπορούμε να συγχωρέσουμε έστω και έναν άνθρωπο. Γι αυτό και στην Κυριακή Προσευχή, στο “Πάτερ ημών...”, λέμε “και άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών”, δηλαδή συγχώρησέ μας Κύριε, όπως κι εμείς συγχωρούμε εκείνους που μας έχουν βλάψει.

Όταν, όμως, κλείσουμε τὴν καρδιά μας και αρνιόμαστε να συγχωρήσουμε, διώχνουμε μακριά τη Χάρη του Θεού. Επομένως, κριτήριο της συγγνώμης του Θεού είναι η δική μας στάση προς τους συνανθρώπους μας.

Το δεύτερο σημείο αφορά τα εξωτερικά στοιχεία του ανθρώπου που νηστεύει. Μας λέει ο Κύριος, “όταν νηστεύετε να μην το δείχνετε, όπως οι υποκριτές που κυκλοφορούν με σκυθρωπά πρόσωπα, για να φανούν ότι τάχα νηστεύουν. Αλλά να είστε περιποιημένοι και να μη δείχνετε ότι νηστεύετε, και ο Θεός που βλέπει τι γίνεται στα κρυφά, θα σας ανταμείψει στα φανερά”. Αποτελεί μεγάλη αρρώστια για κάθε εποχή η υποκρισία, η ωραιοποίηση του εξωτερικού μας προφίλ, και αυτό στηλιτεύει ο Χριστός. Η νηστεία δεν μπορεί να συνοδεύεται από αυτοπροβολή και υπερηφάνεια, διότι αποτελεί προσωπική άσκηση και θυσία προς τον Θεό, ο οποίος βλέπει τον κόπο μας, αφουγκράζεται τις προσευχές μας και ανταποκρίνεται με σωτήριο τρόπο στα δίκαια αιτήματά μας. Η νηστεία απαιτεί σεμνότητα, όχι διαφήμιση, ούτε κατάκριση του πλησίον.

Να μη μεταβάλουμε τη νηστεία σε μέσο δικής μας προβολής. Η νηστεία σκοπό έχει να μας ταπεινώσει, να κατευνάσει και να απαλύνει τα πάθη, να μας βοηθήσει να αποκολληθούμε από τα περιττά υλικά πράγματα, να μας οδηγήσει σε κατάνυξη, σε προσευχή θερμή και ειλικρινή, να κάνει  ευκολότερη την πορεία μας προς τον ουρανό. Δεν πρέπει λοιπόν να χρησιμοποιούμε τη νηστεία για να προβάλουμε υποκριτικά τη δήθεν ευσέβεια μας, ώστε εκείνος που θα μας δει ταλαιπωρημένους να µας παινέψει ως καλούς Χριστιανούς, ως μεγάλους ασκητές, ως τηρητές του νόμου του Θεού. Σε μια τέτοια περίπτωση το μόνο όφελος αυτού του είδους της νηστείας αφορά στον έπαινο που μας προσφέρουν εκείνη τη στιγμή οι άνθρωποι.

Η νηστεία, έχει σκοπό να βοηθήσει τον άνθρωπο στην πνευματική του ανόρθωση, και στην κοινωνία του με το Θεό. Γίνεται από αγάπη στο Θεό, και συνδυάζεται με την αποχή από την αμαρτία, την προσευχή και την αγάπη.

Το τρίτο σημείο αφορά τους θησαυρούς, τους επίγειους και τους επουράνιους. Ο Χριστός μας αποτρέπει να συνάγουμε επίγειους θησαυρούς, που φθείρονται και αφανίζονται είτε από φυσικά αίτια είτε από τους κλέπτες. Αντίθετα, μας προτρέπει να συγκεντρώνουμε πνευματικούς θησαυρούς, που παραμένουν αλεηλάτητοι  και αναλλοίωτοι,  όπως είναι η αγάπη, η χαρά, η ειρήνη, η ανεκτικότητα, η καλοσύνη, η αγαθότητα, η πίστη, η καλοσύνη, η πραότητα, η εγκράτεια η ελπίδα και η επιθυμία μας να αφήσουμε κάθε κακό, αμαρτία, έγνοια στην άκρη.“Γιατί, όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας”, μας λέγει ο Κύριος μας.

Το κίνητρο κάθε πιστού γιά τα πνευματικά αγωνίσματα βρίσκεται στις προθέσεις του. Σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Κυρίου, αυτό πού ενεργοποιεί τις προθέσεις του ανθρώπου είναι η καρδιά του. Κάθε άνθρωπος ενεργεί σύμφωνα μέ τις διαθέσεις τῆς καρδιάς του. Η καρδιά του κάθε ανθρώπου αγκιστρώνεται και μαγνητίζεται σ’ αυτό που θεωρεί ως πολύτιμο, ως θησαυρό, ως αναντικατάστατο αγαθό. Ο Κύριος  μας ζητάει λοιπόν, πρώτα από όλα να ενδιαφερόμαστε για την αγάπη του Θεού και αυτός θα μας βοηθήσει σε όλα τα άλλα προβλήματά μας.

Ας αγωνιστούμε με ταπεινό φρόνημα, διακριτικά και θεάρεστα, με τη βεβαιότητα, ότι Θεός θα αποδώσει στον καθένα το οφειλόμενο. Ας μή δειλιάσουμε εξαιτίας του μεγέθους η του όγκου των αγωνισμάτων. Ὁ καθένας μέ τη δύναμή του ας αγωνιστεί κι ο Θεός θα σκεπάσει μέ τη Χάρη Του τόν αγώνα μας, αφού για την αγάπη του γίνεται. Διότι ευτυχώς «η μεγαλύτερη φιλανθρωπία του Θεού, όπως λέει ο άγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, είναι πως όχι ανάλογα με το αποτέλεσμα, αλλά ανάλογα με τη διάθεση και την προαίρεση μετράει ὁ Θεός τήν επίδοσή μας και παρέχει την ευλογία του.» Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ  ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΕΩ

«εφ' όσον ἐποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοὶ εποιήσατε»

Τρίτη Κυριακή του Τριωδίου, της Απόκρεω, όπως ονομάζεται και η Εκκλησία ξεδιπλώνει το γεγονός της μέλλουσας κρίσης. Ἡ σημερινή Κυριακή,λέγεται τῆς Ἀπόκρεω, γιατί σήμερα είναι η τελευταία μέρα πριν το Πάσχα που τρώμε τό κρέας. Έτσι προετοιμαζόμαστε για τη νηστεία της Μ. Τεσσαρακοστής που Θα ακολουθήσει σε μια εβδομάδα αφού προηγηθεί η εβδομάδα της Τυροφάγου.

Κατά τη σημερινή ευαγγελική περικοπή,η οποία είναι αφιερωμένη στην Τελική Κρίση, η οποία θα γίνει κατά τη Δευτέρα Παρουσία, ο ευαγγελιστής Ματθαίος μας μεταφέρει αυτούσια τα λόγια του Χριστού για την ημέρα της Κρίσεως. Θα έλθει, μας λέει, με πάσα την δόξα Του, συνοδευόμενος από τους αγγέλους και θα ξεχωρίσει τους δίκαιους από τους αμαρτωλούς, όπως ο βοσκός διαχωρίζει τα πρόβατα από τα ερίφια. Το κριτήριο που θέτει είναι η έκφραση αγάπης προς τον πλησίον: «επείνασα», θα πει στους δίκαιους, «και μου δώσατε να φάω, δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με δεχτήκατε, γυμνός και με ενδύσατε, ήμουν άρρωστος και στη φυλακή και με επισκεφθήκατε». Από την άλλη, θα στηλιτεύσει τους αμαρτωλούς γιατί στις ίδιες περιπτώσεις επέδειξαν αναλγησία και αδιαφορία. «Κύριε, πότε σε είδαμε να πεινάς, ή να διψάς, ή να είσαι ξένος, ή γυμνός, ή ασθενής, ή στη φυλακή, και σε διακονήσαμε;» θα ρωτήσουν οι δίκαιοι. «Αλήθεια σας λέω», θα απαντήσει ο Κύριος, «εφόσον περιθάλψατε κάθε έναν από τούτους τους ελάχιστους, τους αδελφούς μου, εμένα τον ίδιο διακονήσατε». Και στους αμαρτωλούς, που θα εκφράσουν την απορία: «Κύριε, πότε είχες ανάγκη και δεν σε βοηθήσαμε;»,θα απαντήσει ότι εφόσον περιφρόνησαν τους αδελφούς Του τους ελάχιστους, περιφρόνησαν Αυτόν τον ίδιο.

Εκείνη τη φοβερή ημέρα θα σταθεί ο καθένας μας ενώπιον του δικαίου Κριτή και θα κριθεί για τη ζωή του με κάθε λεπτομέρεια, για τις πράξεις, τα λόγια, τις σκέψεις του! Ο Κριτής δεν θα είναι δυνατόν να εξαπατηθεί, ούτε να δωροδοκηθεί, γιατί εἶναι ὁ καρδιογνώστης Θεός. Και η απόφαση θα είναι η να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών η να καταλήξουμε στην αιώνια Κόλαση. Με λίγα λόγια ή απόλυτη ευτυχία κοντά στο Θεό ή απερίγραπτη δυστυχία μακριά Του! Απόφαση που δεν θα μπορεί να ακυρωθεί, αλλά θα ισχύει στους αιώνες!

Τι σημαίνει αυτά για μας; Σημαίνει ότι κάθε επιλογή μας έχει αντίκτυπο στην αιωνιότητα, μας φέρνει πιο κοντά ή στη σωτηρία η στην απώλεια.  Να αγωνιζόμαστε, να μετανοούμε, να καθαριζόμαστε από την αμαρτία.

Ακούσαμε επίσης ότι άσους απέπεμψε ο Κύριος στην αιώνια Κόλαση, τους απέπεμψε γιατί δεν έδειξαν αγάπη στους συνανθρώπους τους που βρίσκονταν σε ανάγκη. Δηλαδή ενώπιον του Θεού δεν μας επιβαρύνουν μόνο οι αμαρτίες μας αλλά και οι παραλείψεις μας. Είμαστε ένοχοι όχι μόνο όταν κάνουμε το κακό, αλλά και όταν παραλείπουμε να κάνουμε το καλό.

Δεν αρκεί για τη σωτηρία μας να αποφεύγουμε την αμαρτία. Αλλά πρέπει και να καλλιεργούμε την αρετή, και ιδιαιτέρως την αγάπη. Να μην παραμελούμε την ελεημοσύνη. Να δείχνουμε αγάπη στους δυστυχισμένους. Να τους σπλαχνιζόμαστε και να τοὺς συμπαραστεκόμαστε όσο μπορούμε. Και υλικά και πνευματικά. Πέραν από την υλική βοήθεια που  μπορούμε να παράσχουμε στους συνανθρώπους μας, είναι και ένας καλός πνευματικός λόγος, να προσευχηθούμε για τη σωτηρία τους.

Υπάρχει αγάπη που δεν είναι ευλογημένη από τον Θεό, ευεργεσία που δεν είναι ευλογημένη από τον Θεό, φροντίδα που δεν είναι ευλογημένη από τον Θεό. Όταν αυτή η φροντίδα, η αγάπη, η ευεργεσία γίνονται για να ικανοποιήσει ο άνθρωπος τα πάθη του, το εγώ του, για να χαρεί ο ίδιος και μετά να ικανοποιείται με την ιδέα και μόνο ότι είναι ένας καλός άνθρωπος.

Ποιος είναι ο γυμνός, ποιος είναι ο άρρωστος, ο πεινασμένος, ο νηστικός και ο διψασμένος; Ποιος είναι αυτός που έχει ανάγκη από την αγάπη του πλησίον του; Πολλοί Άγιοι Πατέρες, εκτός από το ότι επιμένουν στην υλική ελεημοσύνη, συνιστούν και την πνευματική ελεημοσύνη. Εκτός από το ότι όλοι έχουμε μία «υποχρέωση» να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, έχουμε μία κατεξοχήν επιθυμία από τον Θεό, να βοηθήσουμε τους ανθρώπους και με την πνευματική ελεημοσύνη.

Πρακτικά, όταν βλέπεις τον συνάνθρωπό σου γυμνό από τη Χάρη του Θεού, ασθενή και μέσα στα πάθη, όταν τον βλέπεις να πεινάει και να διψάει για λόγο Θεού, όταν είναι σε φυλακή παθών, αμαρτιών και δαιμόνων, τότε έχει την ανάγκη σου. Τότε έχει την ανάγκη της πνευματικής σου ελεημοσύνης, της προσευχής. Είναι πολύ σημαντικό πράγμα η προσευχή για όλο τον κόσμο. Η ελεημοσύνη λοιπόν, δεν είναι μόνο στα αγαθά τα υλικά αλλά είναι και στα πνευματικά αγαθά.

Με τη χάρη του Θεού αλλά και με τη δική μας προσπάθεια μπορούμε να φθάσουμε στο σημείο να βλέπουμε στο πρόσωπο του κάθε συνανθρώπου μας τον ίδιο τον Κύριό μας. Και τότε θα μπορούμε να ακούσουμε και εμείς το “δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την ητοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου”. Η διαβεβαίωση του Χριστού “εφ΄ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων εμοί εποιήσατε” αποτελεί μια μαρτυρία ζωής για όλους μας. Αμήν.

Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών