ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ Δ' ΟΙΚ.  ΣΥΝΟΔΟΥ

«Ὑμείς εστέ το φως του κόσμου»

Η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα τη μνήμη των αγίων 630 θεοφόρων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, η οποία συνήλθε το 451 μ.Χ. στη Χαλκηδόνα της Βιθυνίας, για να διατυπώσει το Χριστολογικό δόγμα.

Την Σύνοδο συνεκάλεσε ο αυτοκράτορας Μαρκιανός και η σύζυγός του Πουλχερία, οι οποίοι είναι και άγιοι της Εκκλησίας μας, για την αντιμετώπιση των μονοφυσιτικών ερίδων, η οποία απειλούσε εκτός από την ενότητα της Εκκλησίας, και την ενότητα την Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Καθιερώθηκε να εορτάζεται η μνήμη των θεοφόρων πατέρων, που συγκρότησαν την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο λόγω της σπουδαιότητας του Όρου, δηλαδή της απόφαση της συνόδου για το Χριστολογικό δόγμα της ορθοδόξου διδασκαλίας σχετικά με την ένωση των δύο φύσεων στο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού της Θείας και της Ανθρώπινης ατρέπτως, αναλλοιώτως, ασυγχύτως, δηλαδή ότι ο Ιησούς Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος.

Η σύνοδος συνεκλίθη για να καταδικάσει την αίρεση του μονοφυσιτισμού και των εκπροσώπων του. Ονομάστηκε Μονοφυσιτισμός, διότι οι κύριοι εκπρόσωποι του ο αρχιμανδρίτης Ευτυχής και ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Διόσκουρος υποστήριζαν την εσφαλμένη άποψη ότι στο πρόσωπο του Χριστού υπάρχει μία φύση, η Θεία η οποία απορρόφησε την ανθρώπινη κατά την Σάρκωση. Αυτή όμως η θεωρία έχει ολέθριες συνέπειες για τη σωτηρία μας, διότι με την απορρόφηση της ανθρώπινης φύσης από τη θεία δεν έχουμε πραγματική σάρκωση του Χριστού, η οποία θα μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από το προπατορικό αμάρτημα και την πτώση μας από τον παράδεισο, και να μας απαλλάξει από την αμαρτία.

Με την απόφαση της Δ’ Οικουμενικής Συνόδου διακηρύσσεται ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος, δύο τέλειες φύσεις ,η θεία και η ανθρώπινη ενωμένες ασυγχύτως, ατρέπτως, αδιαιρέτως, αχωρίστως σε μία υπόσταση . Με την ουσιαστική ένωση των δύο φύσεων και με το να είναι τέλειες και οι δύο η Θεία φύση του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού με το Σταυρικό θάνατο Του και την τριήμερο ένδοξο Ανάστασή Του παρέχει την αγιότητα και την αφθαρσία της κτιστής ανθρώπινης φύσης προσφέροντας μας τη δυνατότητα με την μυστηριακή μετοχή μας στη λατρευτική ζωή της Εκκλησίας με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος και τον αγώνα μας για την εξάλειψη των αμαρτιών μας, ώστε να μπορέσουμε να γίνου με κατά Χάριν υιοί Θεού.

Επίσης, σχετικά με τον τόπο που πραγματοποιήθηκε η σύνοδος ήταν ο ναός της Αγίας Ευφημίας, στην Χαλκηδόνα. Όταν ολοκληρώθηκε η σύνοδος οι Ορθόδοξοι Πατέρες συνέταξαν Τόμο που περιείχε την Ορθόδοξη διδασκαλία, και οι μονοφυσίτες συνέταξαν δικό τους Τόμο που περιείχε τις αιρετικές κακοδοξίες τους. Τοποθέτησαν τους δύο τόμους στην λειψανοθήκη της Αγίας

Ευφημίας στο στήθος της και σφράγισαν την λειψανοθήκη. Μετά από οκτώ ημέρες άνοιξαν τη λειψανοθήκη και αντίκρισαν το θαυμαστό γεγονός ο Τόμος των Ορθοδόξων να βρίσκεται στα χέρια της Αγίας μεγαλομάρτυρος, ενώ ο τόμος των μονοφυσιτών ήταν στα πόδια της. Μ’ αυτό το θαύμα η Αγία επικύρωσε τον ορθόδοξο τόμο διατρανώνοντας την αλήθεια της εκκλησίας μας, το Χριστολογικό δόγμα περί της ενώσεως δύο φύσεων του Χριστού. Αυτό το θαύμα της Αγίας μεγαλομάρτυρος Ευφημίας εορτάζει η Εκκλησία στις 11 Ιουλίου, γι ’αυτό και καθιερώθηκε να τιμάται η μνήμη των θεοφόρων πατέρων που συγκρότησαν την Δ’ Οικουμενική Σύνοδο μεταξύ 13ης και 19ης Ιουλίου.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η Εκκλησία μας σήμερα που τιμά τη μνήμη των αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου, επέλεξε το συγκεκριμένο ευαγγελικό ανάγνωσμα που είναι παρμένο από την “Επί του όρους ομιλία” και στο οποίο ο Χριστός παρομοιάζει τους μαθητές Του με φως του κόσμου, με πόλη κτισμένη πάνω σε βουνό που φαίνεται από παντού και ακόμα με λυχνάρι που καίει επάνω στο λυχνοστάτη.

Προς τιμήν τους διαβάζεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα ένα τμήμα από την «επί του όρους ομιλία» τοῦ Κυρίου. Στην ομιλία του αυτή ο Κύριος κάλεσε τοὺς μαθητές Του να φωτίζουν τὸν κόσμο με την ενάρετη ζωή τους και τον θεοφώτιστο λόγο τους. Με τὸν τρόπο αυτό πολλοί άνθρωποι θα ωφελούνται καὶ θα δοξάζεται ο πανάγαθος Θεός.

Όπως μας πληροφορεί ο ευαγγελιστής Ιωάννης, αληθινό φως του κόσμου είναι μόνο ο Θεός. Εκείνος,  είναι “το φως των ανθρώπων”, “το φως το αληθινόν, το οποίο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον”. Τόσο οι μαθητές του Κυρίου όσο και οι πιστοί γενικότερα, επειδή ακριβώς δέχονται το φως το αληθινό, μπορούν να γίνουν και οι ίδιοι φως με τη σχετική έννοια.

Οι πιστοί είναι ετερόφωτοι γιατί αντλούν φως από την πηγή Εκείνου. Παίρνουν το θείο φωτισμό “εκ του πληρώματος αυτού” και έτσι γίνονται “τέκνα” και “υιοί φωτός”. Η εν Χριστώ ζωή, όπως υπογραμμίζει ο Γρηγόριος Νύσσης, είναι τελικά μια πορεία μέσα στο φως του Χριστού και ταυτόχρονα μια ακτινοβολία του φωτός αυτού μεταξύ των ανθρώπων.

Έτσι, στο βαθμό που φωτιζόμαστε από το φως του Χριστού και υπακούμε στα κελεύσματα του ευαγγελικού λόγου, γινόμαστε κι εμείς φως του κόσμου.

Η θέση μας ως μαθητών του Χριστού μέσα στον κόσμο είναι περίοπτη.  Όλοι έχουν στραμμένα τα μάτια τους επάνω μας. Οι Χριστιανοί ως άλλοι λύχνοι  αναμμένοι από το φως του Χριστού καλούμαστε να εκπέμψουμε το νοητό φως της πίστεως, τόσο με τα λόγια όσο και με τα καλά μας έργα, παίρνοντας παράδειγμα το πρότυπο των τιμώμενων σήμερα αγίων Πατέρων της Εκκλησίας, που ήταν και τότε και σήμερα φώτα του κόσμου, που φωτίζουν το δρόμο προς τη Βασιλεία του Θεού. Αμήν.

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Κήρυγμα της Κυριακής Δ' Ματθαίου

“Κύριε, ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης”

Την ιδιαίτερη σημασία που έχει η προσωπική μας πίστη, όταν επικαλούμαστε τον Θεό, μας τονίζει η σημερινή περικοπή από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο.
Καθώς έμπαινε ο Χριστός στην Καπερναούμ, Τον πλησίασε ένας εκατόνταρχος, δηλαδή ένας αξιωματικός  τοῦ Ρωμαϊκού στρατού λέγοντάς Του ότι ο δούλος του ήταν παράλυτος και ταλαιπωρούνταν άσχημα.
Ένας άλλος στη θέση του εκατόνταρχου θα άφηνε τον δούλο, νηστικό ίσως διψασμένο, για να πεθάνει πιο γρήγορα και να μην περνάει αυτό το μαρτύριο. Ή θα τον πετούσε κάπου μακριά από το σπίτι του, όπως ένα ετοιμοθάνατο ζώο. Άλλωστε οι Ρωμαίοι την εποχή εκείνη θεωρούσαν τους δούλους σαν ζώα, σαν αντικείμενα χωρίς καμία αξία. Δεν τους έδιναν καμία σημασία. Όμως η στάση του εκατόνταρχου της Καπερναούμ ήταν πολύ διαφορετική, απ’ αυτή που θα περίμενε κάποιος. Ο άνθρωπος αυτός είχε αγαθή καρδιά Έβλεπε τον δούλο του σαν άνθρωπο. Υπέφερε κι ο ίδιος μαζί του. Ζητούσε κι αυτός την θεραπεία του.

Ο Εκατόνταρχος λοιπόν πλησιάζει τον Κύριο  με σεβασμό και τον παρακαλεί θερμά να  θεραπεύσει έναν παράλυτο  δούλο του, ο οποίος υποφέρει φοβερά. Δον προλαβαίνει όμως καλά - καλά να διατυπώσει το αίτημά του, και ὁ Κύριος του λέει. Εγώ ο ίδιος θα έλθω στο σπίτι σου και θα τον θεραπεύσω.
Τότε ο εκατόνταρχος απάντησε στον Χριστό. “Κύριε, ουκ ειμί ικανός, ίνα μου υπό την στέγην εισέλθης” “Κύριε, δεν είμαι άξιος για να έρθεις στο σπίτι μου. Πες μονάχα ένα λόγο, και θα θεραπευτεί. Θαύμασε ο Ιησούς την πίστη του εκατόνταρχου, και είπε “αληθινά, τόση πίστη δεν βρήκα σε κανένα Ισραηλίτη. Και είπε στον εκατόνταρχο: “πήγαινε, ας γίνει όπως πίστεψες”. Και την ίδια στιγμή ο υπηρέτης του εκατόνταρχου θεραπεύτηκε.
Δύο στοιχεία, ουσιαστικά για την πνευματική ζωή, διαθέτει ο εκατόνταρχος της σημερινής περικοπής. Την Ταπείνωση και την Πίστη. “Κύριε”, λέει, “δεν είμαι άξιος για να έρθεις στο σπίτι μου”. Δεν είμαι εγώ ικανός για να σε δεχτώ στην οικία μου, δεν διαθέτω ούτε αγιότητα ούτε καθαρότητα. . Απλά πες ένα λόγο, και ο δούλος μου θα θεραπευτεί. Παρόλο που είναι άνθρωπος υπεροχής, αξιωματικός δηλαδή , διακεκριμένος ανάμεσα στο ρωμαϊκό στράτευμα, ο εκατόνταρχος αναγνωρίζει ότι και ο ίδιος ενώπιον του Θεού είναι μικρός και ασήμαντος, ανάξιος, όπως ομολογεί, για να τον επισκεφθεί ο Υιός του Θεού.
Όχι μόνο δεν προσκαλεί τον Χριστό στο σπίτι του, όπως έκαναν πολλοί άλλοι σε παρόμοιες περιστάσεις, αλλά έχει την πίστη, την ακράδαντη βεβαιότητα
ότι αρκεί ένας μονάχα λόγος του Κυρίου, και ο υπηρέτης του θα γίνει καλά.

Αυτή η ταπείνωση και αυτή η πίστη πολλές φορές απουσιάζει από τους ανθρώπους που θεωρητικά βρίσκονται πιο κοντά στον Θεό. Ίσως επειδή θεωρούν τον εαυτό τους “περιούσιο λαό” του Θεού, και σαν τα κακομαθημένα παιδιά εκλαμβάνουν ως αυτονόητα κάποια πράγματα τα οποία ωστόσο δεν είναι και τόσο αυτονόητα. Το ότι βρισκόμαστε μέσα στην Εκκλησία, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είμαστε σεσωσμένοι, ούτε καθαροί, ούτε άγιοι. Δεν αρκεί κανείς να εισέλθει στο λουτρό για να καθαριστεί, αλλά είναι απαραίτητο να αναγνωρίσει ότι δεν είναι καθαρός και στη συνέχεια να λουστεί, επιμένοντας στα δύσκολα σημεία.
Και στο σημείο αυτό, της αυτογνωσίας και της ταπείνωσης, συχνά υστερούμε εμείς που βρισκόμαστε κάτω από την χάρη του Θεού, ενώ μερικές φορές, αυτοί που είναι μακριά διατηρούν έστω το δέος και τον σεβασμό απέναντι στην ιερότητα του μυστηρίου της Εκκλησίας. Και από τη στιγμή που υπάρχει έλλειμμα ταπεινώσεως, υπάρχει και έλλειμμα πίστεως. Γιατί χωρίς ταπείνωση, το κάθε αίτημά μας προς τον Θεό δεν αποτελεί ικεσία, αλλά απαίτηση, η οποία δεν στηρίζεται στην αγάπη του Θεού αλλά στην δική μας αυτοεκτίμηση και υπερηφάνεια. Τότε ακόμα και η προσευχή γίνεται υποκρισία και αιτία κατακρίσεως, σαν την προσευχή του Φαρισαίου.
Γι αυτό και ο Χριστός τονίζει σε όλους μας σήμερα, ότι δεν αρκεί να είναι κανείς υιός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, δηλαδή δεν αρκεί να είναι μέλος της Εκκλησίας, για να καθίσει ανάμεσα στους δοξασμένους της Βασιλείας του Θεού. Απαιτείται πίστη. Πίστη απλή, άδολη, ταπεινή, σαν του εκατόνταρχου της σημερινής διήγησης του ευαγγελιστή Ματθαίου. Μια πίστη η οποία, δυστυχώς, απουσιάζει στις μέρες μας, κι όμως αποτελεί το ζητούμενο της πνευματικής μας πορείας. Ζητούμε το θαύμα στη ζωή μας, και ξεχνάμε ότι αυτό επιτελείται σύμφωνα με το μέτρο της δικής μας πίστεως. Αντί, επομένως, να απελπιζόμαστε όταν νιώθουμε ότι ο Θεός δεν απαντά στις προσευχές μας, ας φροντίσουμε ώστε αυτές να γίνονται με ταπείνωση και με αληθινή πίστη απέναντι στον Θεό.

Ιδιαίτερα στην εποχή μας σήμερα που μαστίζεται από τόσα πάθη και ο εγωισμός και η υπερηφάνεια, αλλά πολλές φορές και η απιστία υπάρχουν κριμένα στις καρδιές των ανθρώπων, ο εκατόνταρχος της διήγησης μας, έρχεται να φωτίσει ένα άλλο δρόμο ζωής.  Εκείνο που περνά μέσα από τη συναίσθηση της αναξιότητας μας και οδηγεί στην ταπείνωση για να επιζητούμε το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού  Είναι ένας δρόμος, μέσα από τον οποίο προβάλλεται η πίστη, η οποία εκφράζεται ως απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό, ο οποίος είναι η μόνη ελπίδα και σωτηρία μας.
Ο εκατόνταρχος για την αγάπη και την ταπεινοφροσύνη του, για την θερμή πίστη του προς τον Κύριο βραβεύτηκε. Έλαβε την θεραπεία του δούλου του και εγκωμιάστηκε από τον Κύριο. Πάνω απ’ όλα όμως έγινε και παραμένει αιώνιο παράδειγμα για όλους μας. Αμήν.

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

Κήρυγμα της Κυριακής Γ' Ματθαίου

«Ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν».

Το βασικό μήνυμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής, που ἀποτελεῖ τμήμα της επί του όρους ομιλίας του Χριστού είναι η πίστη στην Πρόνοια του Θεού, ότι δηλαδή, ο Θεός προνοεί για όλη την κτίση και βεβαίως πάνω από όλα για τον άνθρωπο.
Η λέξη πρόνοια προέρχεται από το ρήμα προνοώ, που σημαίνει προβλέπω, ενδιαφέρομαι για κάτι η για κάποιον. Με την θεία Πρόνοια χαρακτηρίζουμε το μεγάλο ενδιαφέρον του Θεού για τον κόσμο που Αυτός δημιούργησε και για τον άνθρωπο που είναι το τελειότερο δημιούργημά Του.
Τα μάτια του ανθρώπου, μας λέει, είναι ο λύχνος δηλαδή το φως του σώματός του. Επομένως, αν τα μάτια του είναι φωτεινά, όλο το σώμα του είναι φωτεινό. Αντίθετα, αν τα μάτια είναι σκοτεινά, όλο το σώμα είναι σκοτεινό.
Με τα λόγια αυτά θέλει να μας τονίσει ότι αν όντως ενδιαφερόμαστε να φωτίσουμε την ύπαρξη και τη ζωή μας, θα πρέπει να αφήσουμε πίσω οτιδήποτε αντιστρατεύεται στο θέλημα του Θεού, ότι οφείλουμε να μεριμνήσουμε για τον πνευματικό μας κόσμο και να μη φορτώνουμε τη ζωή μας με μέριμνες περιττές και ανούσιες. Και για να το καταστήσει πιο σαφές, συνεχίζει λέγοντας ότι δεν μπορεί να δουλεύει κανείς σε δύο κυρίους, στον Θεό και στον μαμμωνά. Ή τον ένα θα αγαπήσει και τον άλλο θα μισήσει, ή θα υπακούσει στις επιταγές του ενός και θα καταφρονήσει τον άλλο. Με τον όρο “μαμμωνά” υπονοεί ο Κύριος τόσο τον ίδιο το διάβολο και τα έργα του σκότους, όσο και τις βιοτικές μέριμνες, οι οποίες αποσπούν την προσοχή μας από τη μελέτη και εφαρμογή του θελήματος του Θεού.

Ανάγκες ποικίλες πιέζουν τὸν άνθρωπο κάθε εποχής. Και η μέριμνα για το αύριο αποτελεί συνήθως τρόπο ζωής, ιδιαίτερα στις μέρες μας.
Από αυτή την αγχώδη μέριμνα ζητεί να μας ελευθερώσει ο Χριστός, λέγοντας: «Μη μεριμνάτε», μην ανησυχείτε, μην αφήνετε να σας τυραννούν αγωνιώδεις σκέψεις, σπάστε τα δεσμά της ανησυχίας με τήν εμπιστοσύνη προς τόν Θεό.

«Δεν αξίζει η ζωή περισσότερο από την τροφή, και το σώμα από το ένδυμα;» Ὁ Θεὸς που μας έδωσε το δώρο της ζωής, δε θα μεριμνήσει και τη συντήρησή του; Η πρόνοια του Θεού εκδηλώνεται μέσα στη φύση, ακόμη και στα πιο ασήμαντα, στα πουλιά που πετούν ελεύθερα στον ουρανό, στα κρίνα και σε όλα τα λουλούδια πού ντυμένα μέ χαρούμενα χρώματα λικνίζονται στο αγέρι του κάμπου.
Ποια ουσιαστική αλλαγή μπορεί να πετύχει ο άνθρωπος όταν αγωνιά για καθετί που κάνει; «Ποιος μπορεί μεριμνώντας να προσθέσει ένα πήχυ στο ανάστημά του;», λέγει ὁ Κύριος. Στην ουσία η υπερβολική μέριμνα φανερώνει έλλειψη εμπιστοσύνης στο Θεό.
Η εμπιστοσύνη στο Θεό δὲ σημαίνει αδιαφορία του ανθρώπου για τα βιοτικά. Το «μη μεριμνάτε» τοῦ Χριστοῦ δὲ σημαίνει «μην εργάζεσθε». Ο Κύριος δε συνηγορεί σε μια παθητικότητα απέναντι στη ζωή. Δεν περιφρονεί τη σοβαρή και επίπονη εργασία. Στην παραβολή την ταλάντων, καταδικάζει τη ραθυμία. Από εκείνο που θέλει να μας απαλλάξει ο Χριστὸς εἶναι η αγωνιώδης μέριμνα, που ταλαιπωρεί την ανθρώπινη ψυχή.
 Η απόλυτη εμπιστοσύνη στην Πρόνοια του Θεού, προβάλλει ως βασική αναγκαιότητα στη ζωή του ανθρώπου. Λειτουργεί ως αντίδοτο στην αγωνιώδη μέριμνα που βλέπουμε συνήθως να εκδηλώνεται για τις βιοτικές και άλλες ανάγκες, οι οποίες τον καθηλώνουν και τον εγκλωβίζουν σε πολλαπλά αδιέξοδα.
Εκείνο όμως που επιβάλλεται να προσέξει ο άνθρωπος, είναι να μην αφήσει τον εαυτό του να περιπέσει στην μάστιγα της πλεονεξίας, μια πορεία που οδηγεί στην καταστροφή. Στην κατάντια αυτή σαν βρεθεί ο άνθρωπος, βρίσκεται να μαζεύει για τον εαυτό του όλο και περισσότερα υλικά αγαθά και να έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να στηρίζεται στον υλικό πλούτο. Όπως τονίζει ο Απόστολος Παύλος, η αποκλειστική  προσκόλληση του ανθρώπου στο χρήμα και γενικά στην ύλη, σημαίνει υποδούλωση του στην ειδωλολατρία.
Το χρήμα καλύπτει τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου, αυτές που εξασφαλίζουν την επιβίωση στον κόσμο μας, αλλά και αυτό που ονομάζουμε ποιότητα ζωής. Ο Χριστός δεν εννοεί ο άνθρωπος να μην χρησιμοποιεί το χρήμα ή να επιλέξει να ζει εκτός του κόσμου. Ο Χριστός αναφέρεται στην υποδούλωση του ανθρώπου στο χρήμα, δηλαδή την μετατροπή του χρήματος σε σκοπό για τον άνθρωπο, σε νόημα ζωής. Τότε ο άνθρωπος παύει να υφίσταται ως ελεύθερη προσωπικότητα. Μετατρέπεται σε ύπαρξη που παραδίδεται στις επιθυμίες που ικανοποιούνται με το χρήμα. Υποκύπτει στην φιλοδοξία, στην φιλαυτία, στην φιληδονία.
Μας λέει ο Χριστός«ζητείτε πρώτον την βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην αυτού, και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Δηλαδή ο Χριστός, μας προτρέπει να επιζητούμε, να επιδιώκουμε πρώτα από όλα την Βασιλεία του Θεού και την δικαιοσύνη Του και όλα τα άλλα, όπως μας λέγει, θα μας χορηγηθούν. Όλα τ’ άλλα θα ακολουθήσουν.
Όταν αφηνόμαστε ολόκληροι στην πρόνοια τοῦ Θεού, Ἐκεῖνος μας δίνει πλούσια την ευλογία του καί αισθανόμαστε ὅτι ζούμε μέσα στο πέλαγος της αγάπης του. Κάνουμε ὅ,τι περνάει ἀπό τό χέρι μας καί τα υπόλοιπα τα αφήνουμε σ’ Εκείνον. Χρειάζεται όμως να τοῦ έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη. Είναι πατέρας μας καί είμαστε παιδιά Του. Ας μην τό ξεχνάμε ποτέ αὐτό.
Ο Θεός εἶναι δίκαιος, βλέπει τις καρδιές μας και δίνει στον καθένα μας ανάλογα με την προαίρεσή του.
Ας Τον εμπιστευτούμε, και θα φροντίσει Εκείνος για τα υπόλοιπα. Αμήν.

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Β' ΜΑΤΘΑΙΟΥ

«Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ»

Με το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μεταφερόμαστε νοερά στην Γαλιλαία και στην αρχή της δημόσιας δράσης του Χριστού. Σταν ηλικία των τριάντα χρονών, μετά τό βάπτισμα καί μετά τούς πειρασμούς και αφού συνελήφθη ο Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Ιησούς ήρθε στην Γαλιλαία.
Περπατούσε, ο Ιησούς στην άκρη της λίμνης της Γαλιλαίας και είδε δύο αδελφούς, τον Σίμωνα Πέτρο και τον Ανδρέα, οι οποίοι, μιας που ήταν ψαράδες, έριχναν το δίχτυ στη θάλασσα. “Ακολουθήστε με, και θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων” τους λέει, κι εκείνοι, δίχως δεύτερη σκέψη, παράτησαν τα δίχτυα μέσα στο νερό, και Τον ακολούθησαν. Πιο κάτω βλέπει άλλους δύο αδελφούς, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη, μέσα στη βάρκα μαζί με τον πατέρα τους Ζεβεδαίο, να ετοιμάζουν κι εκείνοι τα δίχτυα. Στο κάλεσμά Του, άφησαν αμέσως το πλεούμενο και τον πατέρα τους, και ακολούθησαν τον Ιησού, ο οποίος περιόδευε σε ολόκληρη την Γαλιλαία διδάσκοντας το Ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού και θεραπεύοντας κάθε είδους ασθένεια.
Οι Άγιοι Απόστολοι ήταν απλοί άνθρωποι τοῦ λαού, χωρίς κάποια ιδιαίτερη κοινωνική θέση, χωρίς κάποια μόρφωση καί αξιώματα. Ούτε κάποιας υψηλής καταγωγής ήταν, ούτε διέθεταν αξιόλογες περιουσίες, ούτε είχαν κάποια σημαντικά καί ιδιαίτερα προσόντα. Ἦταν ταπεινοί ψαράδες καί βιοπαλαιστές, άνθρωποι αγράμματοι, πού γνώριζαν μόνο τό αντικείμενο της δουλειάς τους, που ήταν τό ψάρεμα.
Σε αντίθεση με τους φαρισαίους, οι ψαράδες της Γεννησαρέτ δεν έχουν εντρυφήσει στο Μωσαϊκό νόμο, δεν γνωρίζουν πολλά για τις Γραφές, δεν ασχολούνται σχολαστικά με την τήρηση των κανόνων που έχουν επιβάλλει οι νομομαθείς. Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι μπορεί να γνώριζαν το Νόμο, ωστόσο η υπερηφάνεια τους και η ασφάλεια που ένοιωθαν εξαιτίας των γνώσεών τους και της διακεκριμένης θέσης τους στην εβραϊκή κοινωνία, δεν τους επέτρεψε να αναγνωρίσουν στο πρόσωπο του Ιησού τον Λυτρωτή του κόσμου, τον αναμενόμενο Μεσσία. Διέθεταν γνώση, αλλά τους έλλειπε η αληθινή πίστη. Εγκλωβισμένοι μέσα στην τυπολατρία και την υποκρισία, δεν διέθεταν την καθαρότητα της καρδιάς, ώστε να δουν και να αναγνωρίσουν την Αλήθεια.
Γι αυτό και ο Χριστός καλεί τους ταπεινούς ψαράδες, οι οποίοι αν και δεν έχουν τα εφόδια των φαρισαίων, διαθέτουν την απλότητα, την καθαρότητα, την αγαθή προαίρεση και την ταπείνωση, στοιχεία απαραίτητα για να δεχτούν το μήνυμα του Ευαγγελίου. Εξαιτίας πάλι της φύσεως του επαγγέλματός τους, έχουν μάθει να μη θεωρούν τίποτα ως δεδομένο και να εμπιστεύονται την πρόνοια του Θεού. Έτσι τολμούν να εγκαταλείψουν τα πάντα, τη δουλειά τους, τα δίχτυα, τους συγγενείς τους, να εμπιστευτούν τα λόγια του Διδασκάλου και να Τον ακολουθήσουν.
Ο Χριστός καλώντας τους πρώτους μαθητές να τον ακολουθήσουν, τους καθορίζει την αποστολή τους, χρησιμοποιώντας παραστάσεις από τον δικό τους κόσμο.  «Δεύτε οπίσω μου καί ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» δηλαδή “Ελάτε, ακολουθήστε με, και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων”.
 Ο καλός ψαράς έχει γνώση που πρέπει να τήν αξιοποιήσει καί ως αλιεύς ανθρώπων. Πρέπει να διαθέτει υπομονή και επιμονή.  Ξέρει ὁ ψαράς να περιμένει καί δεν αδημονεί για γρήγορα αποτελέσματα, δεν απογοητεύεται και ξαναδοκιμάζει. Χρειάζεται καρτερία και αντοχή. Τα νερά δεν εἶναι πάντα ήσυχα και όταν θυμώνουν, δημιουργούν τρομερό κίνδυνο. Δεν εἶναι όλες οι ώρες το ίδιο κατάλληλες γιά ψάρεμα. Είναι σημαντικό γιά όποιον ευαγγελίζεται το λόγο τοῦ Θεού, για όποιον προσεγγίζει τούς ανθρώπους να διακρίνει σωστά πότε πρέπει να μιλά καί πότε να σιωπά.
«Οι δε ευθέως αφέντες τα δίκτυα ηκολούθησαν αυτώ». Ευθέως σημαίνει αμέσως. Και δηλώνει την προθυμία με την οποία οι μαθητές άφησαν τα δίχτυα και έσπευσαν να ακολουθήσουν τον Κύριο. Αποκαλύπτει την αποφασιστικότητα τους να υπακούσουν στην πρόσκληση Του με κάθε θυσία. Η στάση των αποστόλων του Χριστού, στην οποία αναφέρεται το σημερινό ευαγγέλιο, μας προσφέρει δυο βασικά στοιχεία που θα πρέπει να εμπνέουν κι εμάς τους χριστιανούς, την προθυμία και η αυταπάρνηση. Το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας αποτελεί το θεμέλιο της χριστιανικής ζωής.
Οι μαθητές του Κυρίου μόλις έγιναν αποδέκτες της Θείας πρόσκλησης που συνιστούσε την πιο  μεγάλη ευλογία, εγκατέλειψαν όλες τις μέριμνες της ζωής, οι οποίες συνήθως κρατούν τον άνθρωπο δέσμιο στη γη. Άφησαν τα δίχτυα, τα πλοία, τους συγγενείς τους και ότι άλλο τους δέσμευε για να ακολουθήσουν ολοκληρωτικά τον Χριστό. Αυτή η στάση βέβαια δεν σημαίνει με κανένα τρόπο ότι περιφρονούμε αυτά που μας προσφέρει στην καθημερινή ζωή η αγάπη του Θεού. Σημαίνει όμως απελευθέρωση του ανθρώπου από όλες εκείνες τις φροντίδες και τις μέριμνες που δεν επιτρέπουν πολλές φορές να θυμόμαστε την αγάπη του Χριστού. Είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να προσέξουμε κι εμείς σήμερα, μήπως δηλαδή οι φροντίδες και οι μέριμνες μας αφήνουν προσκολλημένους στα γήινα και δεν μας επιτρέπουν να πλησιάσουμε τη δύναμη του Χριστού.

Ο Κύριος στέκεται και απευθύνει πάντοτε την πρόσκληση αγάπης Του σε όλους τους ανθρώπους. Ας φροντίσουμε κι εμείς, λοιπόν, να την αποδεχθούμε για να πλημμυρίσει πραγματικά η ύπαρξή μας με την παράκληση και την παρηγοριά του Αγίου Πνεύματος. Με αυτό τον τρόπο οπλίζεται η ύπαρξή μας με αισιοδοξία και χαρά και λειτουργούν έτσι όλες οι προϋποθέσεις για να γίνουμε πραγματικοί μαθητές του Χριστού.

Η πίστη μας είναι μυστήριο που κατακτά αθόρυβα τον κόσμο, είναι μυστήριο που επιτελείται στις καλοπροαίρετες καρδιές, στους ανθρώπους που αρνούνται όλα τα ανθρώπινα στηρίγματα καὶ με απλότητα εμπιστεύονται τον Θεό. Αυτή την απλότητα, αυτή την ταπείνωση να ποθήσουμε και εμείς, για να ζήσουμε τὸν Θεό, γιὰ ν᾿ αλλάξει ἡ ζωή μας. Αμήν.

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

Σήμερα η αγία μας Εκκλησία γιορτάζει και πανηγυρίζει τους Άγιους Πάντες, όλους δηλαδή εκείνους τους συνανθρώπους μας που όχι μόνο πίστεψαν στο κήρυγμα του Χριστού, αλλά με τη ζωή τους έκαναν πράξη τις αλήθειες του Ευαγγελίου και με το παράδειγμά τους ενισχύουν και προτρέπουν όλους εμάς να συνεχίσουμε τον καλό αγώνα της πίστεως. Είναι οι αδελφοί μας οι γνωστοί και οι αφανείς, είναι οι προστάτες μας, εκείνοι που πρεσβεύουν στον Κύριο και για τη δική μας σωτηρία και θαυματουργούν όταν τους επικαλούμαστε με πίστη, είναι τα ζωντανά βιβλία της πίστεως, τα παραδείγματά μας και η απόδειξη ότι ο αγώνας μας και εφικτός είναι και δεν είναι άσκοπος αλλά το αντίθετο, σωτήριος και ζωοποιός.
Οι δυσκολίες πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν. Κάθε εποχή έχει τις δικές της δυσκολίες. Μπορεί στην εποχή μας οι προκλήσεις να είναι περισσότερες, όμως ὁ Θεός το γνωρίζει και σαν αόρατος στρατηγός παρακολουθεί τον αγώνα τοῦ καθενός μας, συνδράμει τήν προσπάθειά μας καί ἡ Θεία Χάρις συμπληρώνει ὅλες τις ελλείψεις καί τις ανθρώπινες αδυναμίες
Ο Σταυρός ο διωγμός η θλίψη ο πειρασμός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας και του αληθινού Χριστιανού. Δεν υπάρχει ορθόδοξη Εκκλησία που να μην έζησε τον δικό της διωγμό. Αλλά ούτε και υπήρξε άγιος που να μην πέρασε από το δικό του καμίνι των θλίψεων, των διωγμών, των πειρασμών.
Η εορτή των Αγίων Πάντων τους πρώτους αιώνες ήταν γιορτή μόνο των Μαρτύρων. Έστω κι αν ἡ εορτή ξεκίνησε γιά τούς Αγίους Μάρτυρες καί επεκτάθηκε στη συνέχεια γιά Πάντες τούς Αγίους, ωστόσο οι Άγιοι Πατέρες θέσπισαν τη συλλογική αυτή εορτή γιά τούς εξής λόγους:
 Η κοινή μνήμη αφορά την κοινή μαρτυρία για τήν Ανάσταση του Ιησού Χριστού, χωρίς τήν οποία η πίστη μας είναι μάταιη. Η Ἐκκλησία, που είναι η μεγάλη πραγματικότητα στον κόσμο, είναι θεμελιωμένη πάνω στην Ανάσταση του Χριστού. Η άθληση των Αγίων Μαρτύρων και η άσκηση των Οσίων Ασκητών, και ἡ προσδοκία τῶν λαών, όλα στηρίζονται καί όλα δικαιώνονται στην Ανάσταση τοῦ Ιησού Χριστοῦ. Δίνουν άλλο νόημα καί στη ζωή και στο θάνατο.
Η ομολογία της πίστεως αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία για τη ζωή μας. Οι Άγιοι Πάντες το πέτυχαν αυτό, ομολόγησαν δηλαδή την πίστη τους στο Χριστό και Τον έθεσαν πρώτη προτεραιότητα στη ζωή τους, πάνω από κάθε τι ανθρώπινο και γήινο, γι αυτό και δοξάστηκαν από τον Θεό και τιμώνται από εμάς σήμερα.
Τη με­γά­λη ση­μα­σί­α που έχει η ομολογία πί­στε­ως στη ζω­ή μας, το­νί­ζει ο ίδιος ὁ Κύ­ριος όπως ακούσαμε στο σημερινό ευαγγέλιο, όταν δι­α­κη­ρύσ­σει: «Πας Όστις ομολογήσει εν εμοί έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω κα­γὼ εν αυτώ έμπροσθεν τοῦ πατρός μου του εν ουρανοίς». Ὁ Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός όταν κα­θί­σει επί θρό­νου δό­ξης Του θα ομολογήσει ὡς φί­λους του άξιους να εισέλθουν στην Βα­σι­λεί­α του Πα­τέ­ρα Του, όλους εκείνους οι οποίοι στην παρούσα ζωή έδωσαν ομολογία πί­στε­ως με τον ένα η τον άλλον τρό­πο.
Και όταν μιλάμε για ομολογία πίστεως, έχουμε στο νου μας τους άπειρους Μάρτυρες, που θυσίασαν ακόμα και τη ζωή τους προκειμένου να μην αρνηθούν την πίστη τους στον Χριστό. Δεν σκέφτηκαν τίποτα, δεν δείλιασαν μπροστά σε καμία απειλή, δεν κάμφθηκαν από τους πόνους και τα βασανιστήρια.
Η ομολογία, λοιπόν, δεν είναι γνώρισμα μόνο όλων των Αγίων, αλλά κοινό γνώρισμα όλων τῶν Χριστιανών. Και πρέπει να φανερώνεται μέ θάρρος, αλλά και με σοφία και με διάκριση. Θάρρος χωρίς σοφία σημαίνει απερισκεψία. Σοφία χωρίς θάρρος εἶναι δειλία. Και στα δύο χρειάζεται η ομολογία. Χρειάζεται ακόμη και κάτι άλλο, τήν συνέπεια στη ζωή μας. Πολλοί άγιοι έλεγαν λίγα μέ τό στόμα και πολλά με τη ζωή τους. Σίγουρα, όμως, προσέφεραν καί τη μαρτυρία τοῦ λόγου. Η ομολογία του Χριστού και της αλήθειας στην καθημερινή ζωή μας εἶναι η επιβεβαίωση της σωτηρίας μας.
Η ομολογία, όμως, αυτή δεν εἶναι μόνο τα θαρρετά λόγια της αληθείας. Ομολογία της αληθείας σημαίνει σωστή στάση απέναντι στον πόνο, στο θάνατο, στον πλούτο. Ομολογία είναι το μαρτύριο, η άσκηση, η λειτουργική ζωή. Ομολογία είναι η αληθινή αγάπη καί ἡ αληθινή βίωση των μυστηρίων.
Δεν μπορούμε να ομολογούμε Χριστό καί να ζούμε με τον αντίχριστο. Δεν μπορούμε να κοβόμαστε γιά τήν αλήθεια καί όπου θιγόμαστε να χρησιμοποιούμε τό ψέμα. Δεν μπορούμε να ζητάμε δικαιοσύνη καί εμείς να αδικούμε. Η ομολογία τοῦ Χριστού καί της αληθείας απαιτούν συνέπεια στη ζωή μας. Οι αληθινοί ομολογητές εἶναι αληθινοί άγιοι. Αυτούς θα ομολογήσει ὁ Χριστός μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα Του, όπως είπε στο σημερινό Ευαγγέλιο. Όποιος, λοιπόν, θέλει να πάρει θέση κοντά στο Θεό πρέπει να ομολογεί με όλη του τη ζωή, παντού καί πάντοτε, τό Χριστό.
Μεγαλειώδες το πανόραμα των Αγίων Πάντων, που ξετυλίγει μπροστά μας η σημερινή Κυριακή! Ο άγιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ, όταν τὸν ρώτησαν τι έλειπε από τοὺς Χριστιανούς τῆς εποχής του καὶ δεν είχαν τους καρπούς τῆς αγιότητος που άλλοτε ήταν τόσο άφθονοι, απάντησε: «Δεν λείπει παρά μόνο μία προϋπόθεση: η απόφαση». Οι Άγιοι δεν ήταν φτιαγμένοι ἀπὸ άλλο υλικό· ήταν άνθρωποι σαν κι εμάς. Σε ἕνα διέφεραν: στο ότι πήραν στα σοβαρά το ζήτημα της σωτηρίας τους
Εξάλλου ας μη μας απογοητεύουν οι άφθαστες επιδόσεις των Αγίων. Γράφει πολύ σοφά ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης: Το να θαυμάζεις την άσκηση τῶν Αγίων, είναι καλό· το να έχεις ζήλο να τὴν εφαρμόσεις, προξενεί τη σωτηρία. Αλλά το να θέλεις να μιμηθείς μονομιάς τη ζωή τους, αυτό εἶναι παράλογο και αδύνατο.
Ένας οικογενειάρχης δεν μπορεί να γίνει ασκητής· καλείται όμως να αγιασθεί μέσα στο στίβο της οικογενειακής ζωής. Ένας επιχειρηματίας δεν μπορεί να παραμελήσει τὴν επιχείρησή του. Θα αγωνισθεί όμως να μη γίνει δούλος τοῦ χρήματος και να μην παραμελήσει τη σωτηρία της ψυχής του. Σε κάθε περίπτωση, μπορούμε καὶ πρέπει μέσα στην καρδιά μας να δώσουμε τὴν πρώτη θέση στο Χριστό και να βάλουμε σα δεύτερη μοίρα όλα τα άλλα.
Αξίζει πράγματι να μελετούμε συχνά τη ζωή των Αγίων, να αποκτούμε θάρρος, ενίσχυση και πολλή πνευματικὴ ωφέλεια από αυτούς τους ολυμπιονίκες τοῦ πνεύματος. Καθώς λοιπόν η αγία μας Ἐκκλησία σήμερα τιμά τη μνήμη των Αγίων Πάντων, εἶναι ευκαιρία να στρέψουμε το νου και την καρδιά μας στους ήρωες αυτούς της πίστεως και να τους παρακαλέσουµε να πρεσβεύουν για όλους εμάς, ώστε να τοὺς μιμηθούμε στην υπομονή και τη σταθερότητά τους και να αξιωθούμε να κληρονομήσουμε μαζί τους την άφθαρτη δόξα καὶ χαρά τοῦ ουρανού, την αιώνια Βασιλεία του Θεού! Αμήν

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ

«Πεντηκοστήν εορτάζομεν» σήμερα «και Πνεύματος επιδημίαν»

Πεντηκοστή σήμερα, πλήρωμα και επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος στους αγίους Αποστόλους αλλά και σε ολόκληρη την Εκκλησία, εκπλήρωση της υποσχέσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού ότι δεν θα εγκαταλείψει με την Ανάληψή Του τον κόσμο, αλλά θα στείλει τον Παράκλητο, για να κατευθύνει όλους μας και να συγκροτεί, με την ενοποιητική του δύναμη, ολόκληρο το σώμα της Εκκλησίας.
«Πεντηκοστὴν εορτάζομεν» σήμερα «και Πνεύματος επιδημίαν» εορτάζουμε δηλαδή την ημέρα εκείνη, κατά την οποία το Πανάγιο Πνεύμα κατήλθε στο υπερώο όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι μαθητές του Κυρίου «και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος αγίου». Όλοι τους τότε πλημμύρισαν εσωτερικά με το Άγιο Πνεύμα. Από τότε το Άγιο Πνεύμα φανερώνεται καὶ ενεργεί με ἕνα μοναδικό τρόπο μέσα στην Ἐκκλησία, καθώς εἶναι γιὰ τὴν Ἐκκλησία ότι εἶναι η ψυχή γιὰ το σώμα.
Οι Μαθητές πριν τήν Πεντηκοστή προέβησαν στη συμπλήρωση τοῦ αριθμού των Αποστόλων, μέ τήν εκλογή του Ματθία, στη θέση Ιούδα. Μετά ἀπό αὐτό οι Απόστολοι παρέμεναν στα Ιεροσόλυμα συγκεντρωμένοι στο υπερώον του σπιτιού της μητέρας του ευαγγελιστή Μάρκου, Μαρίας.
Εκεί ήταν συγκεντρωμένα συνολικά 120 πρόσωπα. Μεταξύ τους βρισκόταν και ἡ Παναγία. Κατά τις εννέα τό πρωί έλαβε χώρα ἡ επιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ακούσθηκε κάτι σαν να ήταν δυνατός άνεμος. Τότε ἀπό τόν ουρανό κατέβει φωτιά, η οποία χωρίσθηκε σε δώδεκα πύρινες γλώσσες, οἱ οποίες κάθισαν ἡ καθεμιά πάνω στα κεφάλια τῶν δώδεκα Αποστόλων.
Έτσι έχουμε τό φωτισμό των Μαθητών και τη σκήνωση της χάριτος του Αγίου Πνεύματος μέσα στην ψυχή, στο νου και τήν καρδία κάθε Αποστόλου. Τότε ο Απόστολος Πέτρος σηκώθηκε πάνω καί έκανε τό πρώτο του κήρυγμα. Το κήρυγμα αυτό απέφερε, ὡς πρώτον καρπό, τρεις χιλιάδες πιστούς μέλη τῆς Εκκλησίας τα οποία και βαπτίστηκαν εκείνη την ημέρα και έτσι, Κυριακή της Πεντηκοστής είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας.
Οι Εβραίοι γιόρταζαν και εκείνοι την πεντηκοστή ημέρα μετά από το δικό τους Πάσχα. Πενήντα μέρες μετά από τη διάβαση της Ερυθράς θάλασσας, πήραν στην έρημο τον νόμο του Μωυσή, δηλαδή τις δέκα εντολές. Έτσι και εμείς σήμερα εορτάζουμε το Πάσχα (διάβαση από τη σκλαβιά της αμαρτίας στην ελευθερία της χάριτος του Κυρίου) και πενήντα μέρες αργότερα σήμερα παίρνουμε το Άγιο Πνεύμα. Και όπως τότε ο νόμος καθοδηγούσε τους Ισραηλίτες έτσι και σήμερα το Άγιο Πνεύμα μας καθοδηγεί μέσα στην Εκκλησία. Αυτό μας νουθετεί, Αυτό μας οδηγεί σε κάθε αλήθεια, Αυτό μας διδάσκει πώς να ακολουθούμε το δρόμο του Χριστού.

Η παρουσία και ενεργοποίηση του Αγίου Πνεύματος μέσα στην Εκκλησία γίνεται αισθητή από την ημέρα της Πεντηκοστής. Το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, τελεί τα μυστήρια, φωτίζει και καθοδηγεί τους πιστούς, τους παρέχει σοφία και σύνεση, τους καθαρίζει από την αμαρτία, τους αγιάζει και τους θεοποιεί. Αυτό παρέχει στον άνθρωπο κάθε αγαθό, διότι όπως ομολογούμε είναι ο θησαυρός των αγαθών και η πηγή της αγαθότητας. Αυτό φώτισε τους Προφήτες, Αυτό καθοδήγησε τους Αποστόλους, Αυτό ενίσχυσε τους Μάρτυρες και παρέχει σε κάθε άνθρωπο όλα τα πνευματικά εφόδια για να πορευθεί και να διεξαγάγει τον αγώνα τον καλό. Θα πρέπει επομένως και εμείς να απευθυνόμαστε στο τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και να το παρακαλούμε: “Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν”.
Βασική όμως προϋπόθεση για να απεργασθεί το Πανάγιο Πνεύμα την αναγέννηση είναι να του ανοίξουμε τις πόρτες της ψυχής μας και να το κάνουμε μόνιμο ένοικό της.
Όπως ακριβώς δεν χρησιμεύει σε τίποτα ένας διακόπτης που δεν είναι συνδεδεμένος με το την πηγή του ηλεκτρισμού, έτσι είναι και ο άνθρωπος που απλώς γνωρίζει κάποια θεωρητικά πράγματα για το Άγιο Πνεύμα αλλά δεν έχει ενωθεί μαζί του.
Ο Κύριος ονόμασε το Άγιο Πνεύμα «Πνεύμα τῆς αληθείας», διότι Ἐκεῖνο μας οδηγεί στην αλήθεια.
Το Άγιο Πνεύμα είναι ο «Παράκλητος», που σημαίνει παρηγορητής κι ενισχυτής. Πράγματι το Άγιο Πνεύμα εἶναι αὐτὸ που µας ενισχύει στον πνευματικό μας αγώνα.
Το Άγιο Πνεύμα ονομάζεται «ζωῆς χορηγός», που σημαίνει ὅτι αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν πηγή τῆς ζωῆς.
Κι εφόσον αγωνιζόμαστε να τηρούμε τὶς θείες εντολές καὶ συμμετέχουμε συνειδητά στα ιερά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, αυτή ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος επιδρά μυστικά μέσα στην καρδιά μας, μυς αγιάζει και μας μεταδίδει ζωή αληθινή. Κι έτσι το Άγιο Πνεύμα δεν εἶναι μόνο ὁ χορηγός της επίγειας ζωῆς μας, αλλὰ γίνεται καὶ «αρραβών τῆς μελλούσης ζωής» στην αιωνιότητα.

Το Άγιο Πνεύμα και η επενέργεια του μέσα από τη μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας αποκαθιστά την κοινωνία της αγάπης ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους, αλλά και την κτίση ολόκληρη. Το Άγιο Πνεύμα μας χαρίζει το ζωοποιόν ύδωρ που είναι το Άγιο Βάπτισμα και από αυτό ρέει η χρηστότητα, η καλοσύνη, η αγαθοσύνη, η αγάπη και καταξιώνονται ως αυθεντικές αρετές. Έτσι ζωοποιεί τα ανθρώπινα πρόσωπα το Άγιο Πνεύμα.

Ανεξερεύνητος εἶναι ὁ πλούτος των θεϊκών δωρημάτων, που μας παρέχει το Άγιο Πνεύμα. Κι όλος αυτός ὁ πλούτος μπορεί να γίνει κτήμα κάθε πιστού. Ας αγωνιζόμαστε λοιπόν να ζούμε με καθαρότητα καὶ ταπείνωση, με πίστη καὶ υπακοή στις εντολές τοῦ Θεού κι ας παρακαλούμε το Πανάγιο Πνεύμα να έλθει καὶ να σκηνώσει μέσα μας γιὰ να µας καθαρίζει καὶ να µας εξαγιάζει.
Αμήν.

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΑΓΙΩΝ 318 ΠΑΤΕΡΩΝ Α ΟΙΚ. ΣΥΝΟΔΟΥ

“Φως εκ φωτός, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού”

Τη σημερινή Κυριακή τιμά σήμερα η αγία μας Ἐκκλησία τοὺς 318 ἁγίους καὶ θεοφόρους Πατέρες, οι οποίοι ἔλαβαν μέρος στην Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο που συνήλθε στην Νίκαια τῆς Βιθυνίας το 325 μ.Χ. με σκοπό να καταδικάσουν τη φοβερή αίρεση τοῦ θεομάχου Αρείου ο οποίος αρνούνταν τη θεότητα του Χριστού, καὶ να ασφαλίσουν το ορθόδοξο ποίμνιο στην ὁδὸ τῆς αληθείας.
Αίρεση είναι η θρησκευτική διδασκαλία που παρεκκλίνει από τη γνήσια και αυθεντική χριστιανική πίστη και επομένως πλανεμένη, ανορθόδοξη και αντιχριστιανική.
Η σύνοδος συνήλθε κατά πρόσκληση τοῦ Μέγα Κωνσταντίνου κατά το εἰκοστὸ έτος τῆς βασιλείας και σε αυτή αυτή συμμετείχαν και διακρίθηκαν πολύ γνωστοί άγιοι πατέρες της εκκλησίας μας της Εκκλησίας μας, όπως ο Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας, ο άγιος Νικόλαος, ο άγιος Σπυρίδωνας, ο άγιος Αχίλλειος επίσκοπος Λαρίσης και πλήθος άλλων κληρικών, ηγουμένων, πρεσβυτέρων, διακόνων και μοναχών.
Η σύνοδος αυτή καταδίκασε την αίρεση του Αρειανισμού και τον Άρειο και Συνέταξε τα πρώτα επτά άρθρα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως. θέσπισε το Σύμβολο της Πίστεως, κοινό για όλους τους χριστιανούς, το οποίο περιέχει συνοπτικά τα κύρια σημεία της ορθής Πίστεως. Διατύπωσε τοὺς πρώτους όρους ορθού Χριστιανικού δόγματος καὶ ιδιαίτερα τα περί τοῦ δευτέρου Προσώπου τῆς Ἁγίας Τριάδος, τὸν Ιησού Χριστό, ως ομοούσιον τω Θεώ Πατρί.
Ο Άρειος με τη διδασκαλία του αρνούνταν ουσιαστικά την θεότητα του Χριστού, και αυτό ακριβώς πολέμησαν οι άγιοι Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου: κατέδειξαν και υπερασπίστηκαν την ορθή πίστη, όπως προκύπτει μέσα από τα λόγια του ίδιου του Χριστού που διαβάζουμε στα Ευαγγέλια, ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός είναι ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, που έπαθε και Αναστήθηκε για την σωτηρία του κόσμου. Γι αυτό και στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε με έμφαση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι “φως εκ φωτός, Θεός αληθινός εκ Θεού αληθινού”, ότι δεν είναι κτίσμα, και ότι υπήρχε πάντα μαζί με τον Πατέρα. Ομολογούμε επίσης ότι ο θεάνθρωπος Χριστός έπαθε και ετάφη και αναστήθηκε την τρίτη μέρα, και ανελήφθη στους ουρανούς και θα έλθει, τέλος, κατά την ημέρα της Δευτέρας παρουσίας Του, να κρίνει τους ζώντες και τους νεκρούς.
Παράλληλα με την ορθή πίστη, οι Άγιοι Πατέρες διαφύλαξαν και την ενότητα της Εκκλησίας, μιας που η κάθε αίρεση γίνεται αφορμή για τη διάσπαση των πιστών, για την καταρράκωση του ίδιου του σώματος του Χριστού, που είναι η Εκκλησία. Και προϋπόθεση για την ενότητα των πιστών αποτελεί η ενότητα στην πίστη και η επενέργεια του Αγίου Πνεύματος.
Όλες αυτές οι αλήθειες, και κυρίως ότι αφορά στο πρόσωπο του Χριστού, περιέχονται στην Προσευχή του Κυρίου προς τον Θεό Πατέρα, το βράδυ του Μυστικού Δείπνου, την οποία, όπως μας την παρέδωσε ο Ευαγγελιστής Ιωάννης και στην οποία αναφέρεται η σημερινή ευαγγελική περικοπή.

Σ’ αυτή τhν προσευχή ο Μέγας Aρχιερέας Χριστός έχει συγκεντρωμένο το ενδιαφέρον του στο έργο πού άρχισε μέσα στον κόσμο καί πού θα συνεχίσουν οι μαθητές του.  Γι’ αὐτό ακριβώς τό έργο πού δεν εἶναι άλλο παρά η Ἐκκλησία, παρακαλεί τόν Θεό Πατέρα.
Για αιώνες ολόκληρους οι άνθρωποι τελούσαν υπό πλήρη άγνοια για τον αληθινό Θεό. Στην προσπάθειά τους να ικανοποιήσουν εσωτερικές αναζητήσεις, στρέφονταν στη λατρεία των ειδώλων. Κανένας άνθρωπος δεν μπορούσε να δώσει πληροφορίες για τον αληθινό Θεό.
O ενανθρωπήσας Υιός και Λόγος τοῦ Θεού κατήργησε τη δόξα των ψεύτικων θεών αποκαλύπτοντας στους ανθρώπους ποιος εἶναι ὁ αληθινός Θεός, ὁ μόνος άξιος να δοξάζεται. Γι᾿ αυτό άλλωστε ήλθε στον κόσμο, όπως διακήρυξε ο Ίδιος, «ίνα μαρτυρήσῃ τη αληθείᾳ»· γιὰ να αποκαλύψει καὶ κηρύξει την αλήθεια περί τοῦ Θεού .
Αποκάλυψε δηλαδή ότι ὁ Θεὸς εἶ­ναι Τριαδικός, ὁ Πατήρ, ὁ Υιός και το Πνεύμα το Άγιο. Και ότι αυτός ο εν Τριάδι Θεός αγαπάει τον αμαρτωλό καὶ θέλει τη σωτηρία του· καὶ ότι γι᾿ αυτή τη σωτηρία του αμαρτωλού ανθρώπου ο ίδιος ὁ Κύριος, ὁ Υιός καὶ Λόγος τοῦ Θεού έγινε και άνθρωπος για να προσ­φέρει τον Εαυτό Του θυσία «ὑπὲρ τῆς του κόσμου ζωής καὶ σωτηρίας», γιὰ να ζήσει καὶ να σωθεί ο κόσμος.
Μεταξύ των σημείων, πού αναφέρει ὁ Κύριος στην προσευχή Του, εἶναι καί τό σπουδαιότατο καί σοβαρότατο θέμα της ενότητας. Γι΄αυτό και η Ορθόδοξη Εκκλησία εύχεται καί προσεύχεται αδιαλείπτως «υπέρ της των πάντων ενώσεως», Να εκλείψουν οι αιρέσεις, και τα διάφορα σχίσματα στους κόλπους της Ορθόδοξης Ἐκκλησίας μας.

Το ότι η ενότητα προϋποθέτει την ταύτιση στα θέματα της πίστεως, το εκφράζει η Εκκλησία μας σε κάθε Θεία Λειτουργία, όταν λίγο πριν κοινωνήσουμε μας καλεί να ζητήσουμε από τον Χριστό “την ενότητα της πίστεως και την κοινωνίαν του Αγίου Πνεύματος” και να εμπιστευτούμε σε Αυτόν “εαυτούς και αλλήλους και πάσαν τήν ζωήν ημών”.

Αυτή την εμπιστοσύνη προς τον Θεό, την ομόνοια ως προς την πίστη και την ενότητα εν Χριστώ μας διδάσκουν σήμερα τόσο ο ίδιος ο Κύριος όσο και οι άγιοι Πατέρες που εορτάζουμε. Και για να γίνει πράξη η ενότητα στη ζωή μας, σύμφωνα με την προσευχή του Ιησού, οφείλουμε να γνωρίσουμε τις αλήθειες της πίστεώς μας, να μελετάμε τον λόγο του Θεού και την διδασκαλία της Εκκλησίας, και να προσευχόμαστε στον Θεό να μας σκεπάζει με την φωτιστική και αγιαστική και ενοποιό δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ

«Ραββί, τις ήμαρτεν, ούτος η οι γονείς αυτού, ίνα τυφλὸς γεννηθή;»

Φτάσαμε στην έκτη Κυριακή από του Πάσχα, σήμερα και η Αγία μας Εκκλησία μνημονεύει το θαύμα που πραγματοποίησε ο Κύριος στον εκ γενετής τυφλό, όπως μας το αφηγείται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.
Περνώντας ο Χριστός μέσα από την Ιερουσαλήμ,ο Ιησούς συνάντησε έναν εκ γενετής τυφλό. Οι μαθητές Του ρώτησαν: «Ποιος αμάρτησε, αυτός ή η γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός;» κι αυτό γιατί απόκληροι της κοινωνίας θεωρούνταν την εποχή εκείνη οι φτωχοί, οι τυφλοί, οι άτεκνοι και οι λεπροί. Τους απόφευγαν γιατί πίστευαν πως τιμωρούνται από το Θεό για αμαρτίες δικές τους ή των προγόνων τους.
“Ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του”, απαντά ο Χριστός, “αλλά για να φανερωθούν τα έργα του Θεού”. Και αφού με το σάλιο Του έφτιαξε πηλό, τονίζοντας ότι Αυτός ο ίδιος είναι το φώς του κόσμου, τον έβαλε επάνω στα μάτια του τυφλού και του είπε να πάει να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Ο τρόπος αυτός θεραπείας, μας υπενθυμίζει τον τρόπο που ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο, πλάθοντάς τον. Ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη, πλάθει τον άνθρωπο από χώμα, τώρα ο Χριστός, πλάθει τα μάτια του εκ γενετής τυφλού πάλι από χώμα. Ο ίδιος Θεός! Δοκιμάζει την πίστη του τυφλού και τον στέλνει στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. Σέβεται την ελευθερία του ανθρώπου, και ζητάει τη δική του εκούσια και ελεύθερη συμμετοχή του στο θαύμα. Ο τυφλός όμως με πίστη, υπακούει στην εντολή του Θεού, πηγαίνει και πλένεται και επιστρέφει βλέποντας.
Τόσο μεγάλο είναι το θαύμα, ώστε ακόμα και οι γείτονες του πρώην τυφλού, αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι το ίδιο πρόσωπο. Τον ρωτούν επανειλημμένα να τους εξηγήσει πώς, ενώ δεν είχε μάτια, τώρα έχει και βλέπει. Κι εκείνος, με απλότητα τους διηγείται το περιστατικό και με πίστη ομολογεί ότι ο Ιησούς, που τον θεράπευσε, είναι Προφήτης, δηλαδή απεσταλμένος του Θεού.
Kι ενώ ο σωματικά τυφλός τώρα βλέπει, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι εμμένουν στην πνευματική τους τύφλωση, διώχνοντας από τη συναγωγή όποιον τολμούσε να ομολογήσει τον Χριστό. Αρνούνται αρχικά το θαύμα, καλούν τους γονείς του τυφλού για να βεβαιωθούν ότι πράγματι γεννήθηκε τυφλός, και τέλος κατηγορούν τον Χριστό ως αμαρτωλό, επειδή έφτιαξε πηλό την ημέρα του Σαββάτου. Στην τύφλωσή τους και την πώρωση της καρδιάς τους, ο μόνος που τολμά να αντισταθεί και να επιχειρηματολογήσει είναι ο θεραπευθείς τυφλός. Ο πρώην τυφλός υποστήριξε ενώπιόν τους ότι ο άνθρωπος που τον θεράπευσε δεν μπορεί παρά να ήταν προφήτης και σταλμένος από τον Θεό. Οι Φαρισαίοι αγανάκτησαν με τα λεγόμενά του και τον έβγαλαν έξω από τον τόπο της συνεδρίασής τους, τον έκαναν αποσυνάγωγο τον δηλαδή έδιωξαν από τη συναγωγή. Ἦταν φοβερή τιμωρία εκείνη την εποχή το να γίνει κάποιος αποσυνάγωγος.
Όταν άκουσε ο Ιησούς ότι τον έδιωξαν από τη συναγωγή, τον συνάντησε και του αποκαλύπτεται λέγοντάς του ότι είναι ο Υιός του Θεού και ο πρώην τυφλός του απάντησε: “Πιστεύω Κύριε” και έπεσε και Τον προσκύνησε.
Το σημερινό Ευαγγέλιο αποτελεί μια αδιάψευστη απόδειξη ότι ο Χριστός εκτός από τέλειος άνθρωπος ήταν και τέλειος Θεός. Ο τυφλός δεν θεράπευσε μόνο τα μάτια του σώματός του αλλά και τα μάτια της ψυχής του. Αναγνωρίζει και ομολογεί την παντοδυναμία του Αναστάντος Κυρίου σε όλο τον κόσμο χωρίς να φοβάται τους Φαρισαίους. Μαζί με την πίστη χρειάζεται και το θάρρος μας για να ομολογήσουμε την πίστη μας, τον Ιησού Χριστό  μπροστά στους ανθρώπους. Επίσης με την ίαση του τυφλού, ο Κύριος γκρεμίζει τις απάνθρωπες αντιλήψεις της εποχής εκείνης για τους τυφλούς και για κάθε άνθρωπο με σωματική αναπηρία.
Ο εκ γενετής τυφλός, αν και υστερούσε στη σωματική όραση, ήταν ο μόνος από όλους που μπόρεσε να δει με τα μάτια της ψυχής του το αληθινό πρόσωπο του Ιησού, ως Μεσσία και Λυτρωτή. Ο τυφλός είδε καλύτερα και σωστότερα από τους βλέποντες. Στο πρόσωπο του εκπληρώθηκε εκείνο το θαυμαστό, «μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες».
Οι Γραμματείς και Φαρισαίοι, οι άνθρωποι αυτοί που προβάλλονται ως «τύποι» θρησκευτικής συνέπειας, δεν αντιλαμβάνονται τίποτε από αυτό που συντελείται στη περίπτωση του εκ γενετής τυφλού. Είναι πέρα για πέρα ανυποψίαστοι για το συντελούμενο θαύμα. Αυτό μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν καταλύθηκε η αργία του Σαββάτου με τη θεραπεία του τυφλού. Εμμένουν σε σχολαστικές αναζητήσεις, στη λογική της ερμηνείας του φαινομένου και σε εξηγήσεις του «τι» και του «πως», ως αποδεικτικά στοιχεία αυτού που οι ίδιοι δεν κατανοούν. Ζουν, πράγματι, σε μια πνευματική τυφλότητα.
Ο Χριστός είναι το φως του κόσμου, είναι εκείνος που μπορεί να ανοίξει τα πνευματικά μας μάτια, ώστε να δούμε την πραγματική διάσταση και κατάσταση της ψυχής μας. Οι φαρισαίοι, παρόλο που καθημερινά μελετούσαν το λόγο του Θεού, από τη στιγμή που δεν δέχονται τον Ιησού αποδεικνύονται τυφλοί και παράλογοι, θεωρούν την αλήθεια και το φως του Χριστού ως απειλή, αμφισβητούν τα θαύματα Του, απιστούν και Τον αρνούνται. Οι μαθητές του πάλι πάλι, από τη στιγμή που γνωρίζουν τον Χριστό, μετατρέπονται σε κήρυκες της Αληθείας, σε Αποστόλους του Ευαγγελίου. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά κάθε άνθρωπος που έρχεται σε επαφή με το Χριστό και Τον γνωρίζει, απολαμβάνει αυτού του φωτισμού.
Αν θέλουμε να αλλάξει η ζωή μας, και μαζί με εμάς σταδιακά όλος ο κόσμος, τότε οφείλουμε να ανακαινιστούμε πνευματικά, να προσκαλέσουμε και να δεχτούμε τον Αναστάντα Κύριο Ιησού Χριστό, που είναι η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Ας εμπιστευθούμε, λοιπόν, τον εαυτό μας στις αγκάλες του Χριστού, ώστε να πορευόμαστε μέσα από την ακτινοβολία του φωτός της θείας παρουσίας. Αμήν.

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ

«Πολλοί επίστευσαν εις αυτόν των Σαμαρειτών δια τον λόγον της γυναικός»

Θαύμα μεγάλο και πολλαπλό μας πα­­ρουσιάζει η σημερινή ευαγγελικὴ πε­ρικοπή. Πρόκειται για τη θαυμαστή μεταστροφή τῆς Σαμαρείτιδος, η οποία ύστερα από τη σωτήρια συνάντησή της με τον Κύριο Ιησού αξιώθηκε να γίνει η πρώ­­τη ιεραπόστολος κηρύττοντας την πίστη στον αληθινό Θεό με θαυμαστά αποτελέσματα.
Κουρασμένος ο Χριστός από την οδοιπορία, στέκεται έξω από μια πόλη της Σαμάρειας, τη λεγομένη Συχάρ δίπλα στο πηγάδι του Ιακώβ, και στέλνει τους μαθητές Του να αγοράσουν τρόφιμα. Κάποια στιγμή έρχεται μία γυναίκα η ΣαμαρείτΙδα να πάρει νερό. Ο Χριστός ζητάει από την ΣαμαρείτΙδα να του προσφέρει νερό για να ξεδιψάσει,ι η ΣαμαρείτΙδα από την πρώτη στιγμή ξαφνιάστηκε που της μίλησε ο Κύριος και της ζήτησε νερό, γιατί τότε οι Ιουδαίοι μισούσαν τους Σαμαρείτες και δεν ήθελαν να έχουν καμία σχέση μαζί τους. Και στην απορία της πώς ένας Ιουδαίος μιλά σε μια γυναίκα, και μάλιστα Σαμαρείτιδα, της λέγει ότι εάν ήξερε με ποιόν μιλούσε, τότε η ίδια θα Του ζητούσε να της δώσει το “ὑδωρ το ζων” το ζωντανό νερό, αυτό που όταν κανείς το γευτεί δεν πρόκειται να διψάσει ξανά, μιας που γίνεται μέσα του πηγή που αναβλύζει. Και αυτή η πηγή δεν είναι άλλη από τον ίδιο το Χριστό, που φωτίζει και αγιάζει και αναζωογονεί κάθε άνθρωπο. Ο Κύριος τότε βρήκε την ευκαιρία να την οδηγήσει σε μετάνοια για την αμαρτωλή ζωή της.
Η Σαμαρείτιδα είχε πάει στο ­πηγάδι για να αντλήσει νερό, κι εκεί βρήκε το «ύδωρ το ζων». Ο Κύριος Ιησούς της αποκάλυψε σπουδαίες αλήθειες με αποκορύφωμα τη διαβεβαίωσή του ότι Αυτός είναι ο Μεσσίας, για πρώτη φορά ο Χριστός αποκαλύπτει απερίφραστα την Θεότητα Του, και μάλιστα όχι σε κάποιον Ιουδαίο, αλλά στη Σαμαρείτιδα, σε μια αλλοεθνή. Και τούτο επειδή ο Θεός δεν είναι προσωπολήπτης, δεν εξετάζει δηλαδή την καταγωγή ή το φύλλο ή την κοινωνική κατάσταση του ανθρώπου, αλλά αποκαλύπτεται σε εκείνους που είναι έτοιμοι να Τον δεχτούν στη ζωή τους, σε όσους είναι δεκτικοί της Χάριτός του. Η γυναίκα συγ­κλονίστηκε. Τώρα πια δεν την ενδιέφερε το πηγάδι καὶ το νερό. Παράτησε τη στάμνα της κι έτρεξε πίσω στην πόλη, για να διηγηθεί τα περί του Ιησού. 
 «Αφήκεν ουν την υδρίαν αυτής...». Άφησε τὴν στάμνα της, Η πράξη αυτή της γυναίκας δείχνει τὸν ενθουσιασμό της. Άφησε προς στιγμήν τις βιοτικές ανάγκες και έτρεξε για να μιλή­σει για τὸν Χριστό. Τα λόγια του Χριστού αντηχούσαν ακόμη μέσα στην ­καρδιά της καὶ γι’ αυτό έσπευσε να τα μεταδώσει και στους άλλους. Αυτός ο Ιερός ενθουσιασμός της δεν μπορούσε παρά να συγ­κινήσει άσους την άκουσαν και να τούτους παροτρύνει στη μετάνοια. Οι συμπατριώτες της ακούγοντας τα λεγόμενά της πράγματι έσπευσαν στον τόπο, συναντήθηκαν με τον Κύριο και πίστευσαν. Τον είδαν, τον άκουσαν και του ζήτησαν να παραμείνει κοντά τους. Ο Κύριος ανταποκρινόμενος στο αίτημά τους έμεινε μαζί τους ακόμη δύο μέρες. Και οι περισσότεροι, αφού άκουσαν, πίστευσαν στο Χριστό. Και έλεγαν στη Σαμαρείτιδα « Εμείς τώρα πιστεύουμε όχι για αυτά που μας είπες εσύ. Πιστεύουμε γιατί έχουμε δει με τα μάτια μας και έχουμε ακούσει με τα αφτιά μας και είμαστε βέβαιοι ότι αυτός είναι ο Σωτήρας του κόσμου, ο Χριστός» .
   Με παρόμοιο ενθουσιασμό ας ξεκινούμε κι εμείς, κάθε φορά που μας παρουσιάζεται κάποια ευκαιρία ιεραποστολής. Δεν εἶναι μικρά πράγμα να βοηθήσουμε τοὺς αδελφούς μας να γνωρίσουν τὴν αλήθεια, να εξομολογηθούν, να συνδεθούν με τη μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Αν συναισθανόμαστε την αξία ενός τέτοιου έργου, τότε η ψυ­χή μας θα φλέγεται από ιερή ενθουσιασμό και θα εμπνέει και άλλες ψυχές να πιστέψουν και να αγαπήσουν τον Κύριο.
Υπάρχει όμως κι ένα ακόμη βασικό στοιχείο, που συνετέλεσε στην καρποφορία τοῦ κηρύγματος της Σαμαρείτιδος, είναι το γεγονός ότι μίλησε από την προσωπική της πείρα, με θάρρος και ειλικρίνεια. «Δεύτε ίδετε άνθρωπον ος ειπέ μοι πάντα όσα εποίησα», έλεγε. Ελάτε να δείτε κάποιον που µου αποκάλυψε όλα όσα έκανα, και αυτά ακόμη που ήταν μυστικά. Η γυναίκα αυτή που είχε αμαρτωλό παρελθόν δεν φοβήθηκε ούτε ντράπηκε να ομολογήσει ότι ο Χριστὸς της αποκάλυψε τις παρανομίες της. Αυτή η προσωπική της μαρτυρία είχε ιδιαίτερη βαρύτητα. Δεν δίδαξε με θεωρίες και λόγια που δεν αγγίζουν τις ψυχές, αλλά μέσα από την καρδιά της, από αυτό που η ίδια έζησε. 
   Κι εμείς δεν χρειάζεται να έχουμε ρητορικά προσόντα ούτε να απομνημονεύσουμε σειρά επιχειρημάτων, προκειμένου να μιλήσουμε για την πίστη μας. Αυτό που χρειάζεται είναι η κατάθεση της προσωπικής μας εμπειρίας όχι μόνο με το λόγο αλλά και με το παράδειγμά μας. 
   «Έρχου και ίδε», είπε ο Φίλιππος στον φίλο του Ναθαναήλ καὶ αυτό αποτελεί την εγγύηση της καρ­­­πο­φορίας κάθε ιεραποστολικής προσ­­­πάθειας στην Ορθόδοξη Ἐκκλησία. Η αλήθεια δεν επιβάλλεται με τη βία η με δελεάσματα. Έχει από μόνη της τη δύναμη να ελκύει και να πείθει. Ας τη φανερώνουμε πρώτα με τη ζωή μας κι έπειτα µε τα λόγια μας. Και η Χάρις του Θεού θα βοηθήσει, ώστε να γίνεται αποδεκτή από όλο και περισσότερες ψυχές. 
   Είναι πράγματι εντυπωσιακό και πολύ διδακτική η ιστορία αυτής της Σαμαρείτιδος, η οποία έγινε η γνωστή πλέον σ’ εμάς αγία Φωτεινή η ισαπόστολος. Αξιώθηκε μάλιστα και να μαρτυρήσει μαζί με τις τέσσερις αδελφές της και τους δύο γιους της. Ας την παρακαλούμε να πρεσβεύει για όλους μας, ώστε κι εμείς να δίνουμε μαρτυρία Χριστού στο περιβάλλον μας ώστε να απολαμβάνουμε πλούσια πνευματικὴ καρποφορία και να νιώσουμε τη μεγάλη φιλανθρωπία και την αγάπη του Χριστού. Αμήν.

 Του Αρχιμανδρίτου π. Ιερόθεου Παπαθανασίου

Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Παμμεγίστων Ταξιαρχών